คุณนายซาอุฯ บทที่ 33

อ่าน คุณนายซาอุฯ บทที่ 33 (ฉบับบ้านโคกอีรวย) นิยายอ่านฟรีจบเรื่อง

คุณนายซาอุฯ บทที่ 33

เมื่อทิดดอนเข้ามาทำงานงานในร้านเจริญค้าไม้ของคุณนายดาและสวัสดิ์หลายปี ทันทีที่ทิดทองกับทิดไซให้สวัสดิ์หาซื้อรถอีแต๋นให้ สวัสดิ์กับดาจึงคิดค้ำประกันออกรถอีแต๋นให้ทิดดอนไปด้วยกันเสียเลย เผื่อว่าทิดดอนจะมีรายได้เพิ่มจากการรับจ้างขนข้าวขนของในไร่นาเหมือนกับเพื่อนๆ บ้าง เบื้องต้นทิดดอนปฏิเสธพัลวันด้วยกลัวว่าจะหาเงินใช้งวดรถไม่ทัน แต่เมื่อโดนเพื่อนว่านล้อมต่างๆ นานา แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ก็ค่อยๆ กระจ่างให้เห็น ด้วยเหตุนี้ทั้งทิดทอง ทิดไซและทิดดอนจึงออกรถอีแต๋นพร้อมๆ กัน บรรดาคุณนายซาอุฯ แห่งบ้านโคกอีรวยถึงได้เริงร่าขึ้นมาอีกครั้ง แม้กระทั้งคุณนายไรราก็ไม่เว้น

“พวกห่าขั้วสู….ย่าน(กลัว) น้อยหน้ากันซั่นติ ถึงได้ออกรถตุ๊กๆ (รถอีแต๋น)พร้อมๆ กันแบบนี้…โอ้ย!กูละอยากหัว (อยากหัว=อยากหัวเราะ) ฮะ ฮะ ฮะ” เจ๊กเตี้ยพูดเสียงดังขณะยืนมองรถอีแต๋น 3 คันจอดเรียงกันอยู่หน้าวัด “โอ้ย!…รถ 2 แถวกูบ่มีคนขึ้นคราวนี้ละน้อ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า รถตุ๊กๆ เอาไว้ขนข้าว ขนไม้ ขนผัก ขนขี้วัวขี้ควายไปนาไปไร่ เขาบ่เอามาขนคนไปตลาด-ไปเที่ยวแบบรถเจ่าดอกพ่อใหญ่” ทิดทองบอก พลางหัวเราะขึ้นพร้อมกับหลายคนแม้แต่สวัสดิ์กับดาที่กำลังวุ่นวายกับเอกสารก็อดเงยหน้าขึ้นมาหัวเราะไม่ได้

“เขาจะเอามาแห่เจ้าบ่าวคุณหมอตี๋ใหญ่นำ….เจ่าบ่อยากได้ลูกเขยบ่ ฮ่า ฮา ฮ่า” เสียงดาดังขึ้นทำให้เจ๊กเตี้ยเหลือกตาหัวเราะเสียงรัวๆ ถี่ๆ พร้อมกับไอโขลกๆ อีกหลายรอบ

“ฮะ ฮะ ฮะ สูคิดแบบนั้นบ่ แล้วคุณหมอจะยอมขึ้นนั่งรถพวกสูบ่ละ ฮะ ฮะ ฮะ โอะๆๆๆ”

“นั่งบ่นั่งคุณหมอก็วางเงินค่าจ้างรถตุ๊กๆ ทั้ง 3 คันไว้เรียบร้อยแล้วเด้อ…เจ่าบ่ทันลูกเขยเจ้าดอก ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ทิดดอนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ทิดทองกำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารแทรก จนคุณนายไรราที่ยืนรวมกลุ่มอยู่กับคุณนายศรีคุณนายวารีอดยิ้มหลบหลังเพื่อนไม่ได้ จนเป็นเหตุให้คุณนายวารีกับคุณนายศรีขยิบตาให้กันราวกับมีความนัยบางอย่างที่ไม่อาจเปิดเผยในเวลานั้น

“ขบวนเจ้าบ่าวลูกเขยเจ๊กเตี้ยคือจะงามหลายๆ เนาะ…”

“หลังจากเฮ็ดเอกสารเสร็จก็จะเอารถทั้ง 3 คันไปแต่ง ไปจัดดอกไม้ต่อแล้วละ…รับรองงานคุณหมอตี๋ใหญ่กับหนูพรรณต้องดังไปทั้งจังหวัดแน่ๆ…ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

และคืนนั้นรถอีแต๋นทั้ง 3 คันก็ถูกนำไปจัดตกแต่งประดับประดาดอกไม้ทั้งคืนกระทั้งรุ่งเช้า เสียงเพลงหมอลำ “น้ำตาเมียซาอุฯ” ของคุณพิมพา พรศิริ ก็ดังกระหึ่มขึ้นในตลาด คุณหมอตี๋ใหญ่ในชุดสูทโก้หรูพร้อมกับเพื่อนที่เป็นหมอด้วยกันขึ้นฟ้อนรำอยู่บนรถอีแต๋นคันนำหน้า แม่ใหญ่แพะ พ่อใหญ่ชัยวัตรพร้อมครอบครัวก็ไปกับรถคันถัดมา สุดท้ายก็จะเป็นบรรดาญาติสนิทมิตรสหายจนเต็มแน่นทั้ง 3 คัน แม้กระทั้งรถกระบะคันใหญ่ของสวัสดิ์ที่รั้งท้ายก็ไม่ยกเว้น ความสนุกสนานตลอดระยะทางกว่า 7 กิโลเมตรจึงเริ่มต้นขึ้น

……..

…คิด มา อุรา ช้ำ หนัก
ผัว รัก ไม่เคย ส่ง เงิน
รู้ ข่าว ปวดร้าว เหลือเกิน
เมื่อรู้ ว่า เงิน ไม่มา ถึงเมีย…

……..

ทิดทอง ทิดดอน ทิดไซ ขับรถอีแต๋นคนละคันด้วยชุดโสร่งไหมมัดหมี่กับเสื้อเชิ้ตลายดอกสีฉูดฉาดที่ทีมคุณหมอจัดมาให้ เสียงเพลงเสียงหัวเราะ เสียงยอกล้อต่อกระซิบดังผ่านป่าเต็งรัง ผ่านต้นจิก ต้นชาด ต้นสะแบงนา ผ่านต้นขนวนใหญ่ที่รกครึ้มตลอดทั้งปี เมื่อถึงศาลปู่ตาเสียงเพลงหมอลำก็ยิ่งดังขึ้นอีกหลายเท่าจนคนบ้านโคกอีรวยทั้งหมู่บ้านอดออกมาฟ้อนต้อนรับขบวนเจ้าบ่าวไม่ได้…..

……..

…พ่อ แม่ ผัว รับ เต็มที่
เพราะเงินจากพี่ ที่ซาอุดิ อาระเบีย
ส่งมาให้ ใช้ กัน นัวเนีย
ส่วน ลูก เมีย นั่งเลีย น้ำ ตา…

……..

ส่วนคุณนายซาอุฯทั้ง 4 คนก็ไปฝังตัวรออยู่ที่บ้านเจ๊กเตี้ยด้วยชุดเสื้อผ้าลายลูกไม้ที่สั่งตรงจากห้องเสื้อไรรา….ริมฝีปากที่อาบไปด้วยลิปสติกสีแดงสดก็คอยยิ้ม หัวเราะ รอบรรดาเจ่าบ่าวที่ประตูเงินประตูทองหลายชั้น แม้แต่คุณนายสำลีเองก็ไม่วายออกอาการหน้าชื่นตาบานกั้นประตูเงินชั้นสุดท้ายไปกับเขาด้วย….

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า….สำมามีหลายชั้นแท้ประตูเงินประตูทองนะ โอ้ย! เหลือโตนคุณหมอเด่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” สำลีตะโกนเสียงดังขณะที่ลูกชายวัยจะเข้า  6 ขวบก็ยืนด้วยชุดสุดหล่อหัวเราะอยู่ข้างๆ

“เขยบ้านโคกอีรวย…ใจต้องถึง แม่นบ่”

“แม่นๆ….อีดาเว้าถูก…ฮ่า ฮ่า ฮ่า…..”

……….

…ก่อน ไป ใช้เงิน เป็นก้อน
ที่ นาดอน ก็เป็นของ ภรรยา
เอาไปจำนอง ค่าประกัน นายหน้า
พอได้เหินฟ้า ก็ทำ ท่า ลืมเมีย…

………

“มาแล้ว มาแล้ว”

“นั้นๆ ผัวผู้ใดขับรถนำมานั้นนะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผัวผู้ไดถ้าบ่มีเงินเปิดประตูก็ไม่ให้เข้าเด้อ….ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

แดดตอนใกล้จะ 10 โมงเช้ากำลังจะทิ้งสีขมิ้นอ่อนเข้าสู่เฉดสีขาวมากขึ้น สีสันของดอกไม้ที่ตกแต่งประดับประดาจนรถอีแต๋นธรรมดาๆ กลายเป็นราชรถจากสวรรค์ก็แล่นตามกันเข้ามาจอดเรียงรายที่หน้าวัดโคกอีรวย แสงแฟลตจากช่างภาพหลายคนก็พรึบพับๆ ไม่หยุด เสียงไชโยโห่ร้องด้วยความดีใจปลื้มปริ่มของบรรดาคุณนายซาอุฯ จากประตูเงินประตูทองจึงดังขึ้น คุณหมอตี๋ใหญ่แจกซองให้ทิดทอง ทิดดอน ทิดไซ และทิดสวัสดิ์คนละซองเพื่อซื้อทางเข้าบ้านเจ้าสาว คุณนายวารี คุณนายศรี คุณนายดาอ่อนระทวยเมื่อสามียื่นซองสีชมพูให้ มีเพียงทิดดอนกับไรรา 2 คนที่ยังยืนนิ่งไม่พูดไม่คุยกัน จนเสียงเพลงหมอลำจบลง ทุกคนในงานเงียบสนิท ทั้งคู่ก็ยังยืนนิ่งจ้องตากันและกันไม่กระพริบกระทั้งแม่ใหญ่สายพินเดินแทรกผู้คนเข้าไปจับมือทั้งคู่รวบมารวมกันเป็นก้อนเดียว เสียงไชโยโห่ร้องจึงดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าสีชมพูของคุณนายไรราที่ซ่อนความเขินอายไม่อยู่….

“คุณนายศรีเอาลูกเขยเข้าบ้าน การเจรจาขอผ่านทางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฮ เฮ เฮ…”

คุณหมอตี๋ใหญ่ถูกคุณนายศรีกับทิดไซจูงแขนเข้าบ้านโดยมีพ่อใหญ่เจ๊กเตี้ยกับแม่ใหญ่หงส์คอยรับช่วงต่ออยู่ด้านในเมื่อแขกที่มาร่วมงานเข้าไปอัดกันอยู่ในบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เสียงพ่อใหญ่หมานคนทำพิธีบายศรีสู่ขวัญจึงดังขึ้น

ขณะที่ม้านั่งหินอ่อนข้างนอก แดดสีขาวกำลังลามเลียอาบร่างทิดดอนที่มุมนอกสีสันของดอกไม้ลายเสื้อผ้ากับสีโสร่งไหมก็ทำให้คุณนายไรราที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามจ้องไม่กระพริบ นานๆ ครั้งจะเห็นเธอปิดปากตัวเองหัวเราะใส่เบาๆ

“หัวเราะอีหยังอ้าย…งามบ่ชุดนี้เพื่อนคุณหมอเขาจัดให้” ทิดดอนถามพลางบอกรายละเอียดขณะรอยหยักที่หางคิ้วตามวัยก็โค้งชัดเจนลามไปทั้งหน้าผาก

“เพื่อนคุณหมอก็เข้าใจคิดนะ…งามดีเข้ากับงานแต่ลูกเขยคุณนายซาอุฯ ขนาด ฮิ ฮิ ฮิ” คุณนายไรราหัวเราะตบท้ายนิดๆ ริมฝีปากที่อาบไปด้วยลิปสติกสีแดงสดเปิดเผยตัวตนของเธออกมาอย่างชัดเจน เธอจ้องหน้าอดีตสามีอยู่นานกระทั้งทิดดอนค่อยๆ หมุนตัวหันหลังให้แล้วพูดขึ้น

“ถึงเฮาจะไม่ได้เป็นผัวเมียกันแล้ว แต่อ้ายก็เป็นพ่อ ไรก็เป็นแม่ให้ลูกๆ เฮา”

“สมบูรณ์แบบแล้วละอ้ายทิดดอน…” คุณนายไรราแทรก เธอหยุดให้เสียงบายศรีสู่ขวัญเข้ามาแทรกสักพัก “เจ่าคือบ่แต่งงานใหม่สักทีละ เห็นมีแม่ม่ายบ้านจานรวยขนาดมามัก พอแต่งก็แต่งซะ อยู่ตัวคนเดียวข่อยกับลูกอดเป็นห่วงบ่ได้”

ทันทีที่คุณนายไรราพูดจบ ทิดดอนก็พาใบหน้าเรียบๆ หันกลับมาหา “อ้ายแต่งงานกับไผบ่ได้ดอก” ทิดดอนพูดนิ่มๆ สายตาคมกริบทิ่มเข้าไปในดวงตาของคุณนายไรราตรงๆ “เพราะฮักแรก ฮักเดียวของอ้ายอยู่ที่หนองกระเดา และฮักสุดท้ายของอ้ายก็อยู่ที่บ้านโคกอีรวย” พูดจบคุณนายไรราก็เอียงมุมหลบสายตาของอดีตสามี “อ้ายฮู้ว่าเป็นไปบ่ได้ที่เฮาจะกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีก เพียงให้อ้ายมีสิทธิ์มองดูไรกับลูกอยู่ห่างๆ แบบห่วงๆ เหมือนกับเวลานี้มันก็ดีที่สุดสำหรับคนอย่างทิดดอนแล้วละ”

คุณนายไรราหันดวงตาที่กำลังรื่นๆ กลับมาจ้องก่อนจะดึงมือทิดดอนเข้ามากุมเอาไว้กลางโต๊ะ “อีไรสกปรกเกินไปสำหรับอ้ายทิดดอนต่างหาก”

“ไร….” ทิดดอนอุทานตื่นๆ

“แมน อีไรสกปรกเกินไปสำหรับอ้ายทิดดอนแล้วละ…” แดดสีขาวยิงลำแสงสะท้อนหยดน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้มขาวๆ….เธอบีบมืออดีตสามีสักพักก่อนจะปล่อย แต่ทิดดอนก็รีบคว้ามากุมเอาไว้ในสถานะเดิม

“บ่…ไร เป็นอ้ายต่างหากที่ทั้งโง่ ทั้งชั่ว ทั้งเลว เลวเกินกว่าที่ไรกับลูกจะให้อภัย”

“อ้ายทิดดอน อ้ายทิดอย่าเว้าแบบนั้น….”

“ไร….ไรราสำหรับอ้ายคือนางฟ้าเสมอ อ้ายบ่เคยเห็นความสกปรกจากตัวไรเลย ไรคือนางฟ้า ไรราคือคุณนายซาอุฯ สำหรับอ้าย…บ่มีผู้หญิงคนไหนจะเข้ามาแทนที่ไรได้ตลอดไป”

“อ้ายทิดดอน….อ้ายทิดดอน” ไรราโผขยับอ้อมโต๊ะสวมกอดอดีตสามีจนแน่น เสียงบายศรีสู่ขวัญจบลง เสียงเพลง “น้ำตาเมียซาอุ” จึงดังกระหึ่มขึ้นพร้อมกับบรรดาคุณนายซาอุรำออกมาจากในบ้าน ต่างคนต่างหัวเราะ ใบหน้าเบิกบานในแดดสีขาวก็ยังเบิกบานตั้งแต่แรกกระทั้งเดียวนี้ คุณหมอตี๋ใหญ่กับพรรณถูกผู้หลักผู้ใหญ่ของทั้ง 2 ฝ่ายพาตัวเข้าเรือนหอไปแล้ว แต่ด้านนอกกลับกำลังคึกครื้น

“พวกห่าขั้วสู่ ตกลงกันได้แล้วบ่…ฮักกันแพงกันก็กลับมาอยู่นำกันโลด เฒ่าลงทุกวันจะอยู่คนละบ้านคนละเฮือนเฮ็ดหยัง แม่นบ่…ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“แม่นๆ…ต่อจากงานแต่งคุณหมอ พวกเฮาจะไปต่อที่งานแต่งของคุณนายไรรากับบักทิดดอนเด้อ….เฮ เฮ เฮ”

“แมนๆ…ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

…เสียใจเด้ อกเพแตกแหล่ง
พีบ่น่า กลั่นแกล้ง
กลั่นแกล้ง ให้เมียเก่า เศร้าหมอง
พ่อแม่น้อง ฮ่องไล่ เมียหนี
ซังลูกเขยอัปรีย์ ไล่หนีสู่แลงเซ่า…

…แก้ไม่ตก ก็คือหัวอก ผู้ เป็นเมีย
เรื่องไหนเสีย ก็ว่าแต่เมีย ซาอุ
สิ่งทำดี ทำไมไม่มี ใครรู้
เมีย ซาอุ ไม่ได้ชั่ว ทุกคน…

……….ยังไม่จบนะครับโปรดติดตามหลังเครดิตในบทส่งท้ายเร็วๆ นี้……….

จบ งานแต่ง คุณนายซาอุฯ (ฉบับบ้านโคกอีรวย) บทที่ 33