ฉันกับนางฟ้าตัวกลม ตอนที่18

สแตนเลย์ปาร์ค3 ฉันกับนางฟ้าตัวกลม ตอนที่18 นิยายอ่านฟรีจบเรื่อง

ฉันกับนางฟ้าตัวกลม ตอนที่18

สองข้างทางในสแตนเลย์ปาร์ค (Stanley Park Dr.) เต็มไปด้วยต้นสนสลับเมเปิ้ลใบสีเขียวกับสีม่วงเข้ม ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจนักว่ามันจะใช่ต้นเมเปิ้ลทั้งหมดหรือไม่ เมื่อลักษณะใบบอกว่าเป็นเมเปิ้ลผมเลยเหมารวมๆ ว่ามันต้องเป็นต้นเมเปิ้ลแน่ๆ ถ้าข้อมูลผิดก็ขออภัยไว้ ณ ตรงนี้เลยนะครับ ต้นไม้ 2 ประเภทร่มรื่นตลอดเส้นทางจนได้ใจผมไปเต็มๆ ผมคิด…หากมีโอกาสกลับมาที่นี้อีกสิ่งแรกที่กระหายก็คือ จะไม่ยอมพลาดเช่าจักยานปั่นกินลม ชมนก ชมไม้ไปรอบๆ เกาะสวรรค์แห่งนี้เป็นแน่ หรือหากมีเวลาอีกนิด ผมจะมาวิ่งจ๊อกกิง ทักทายกระรอกแดงหางเป็นพวงที่คอยกระโจนจากกิ่งสนต้นหนึ่งไปอีกต้น ทุกๆสรรพสิ่งเหล่านี้คงจะช่วยยืดเวลามากพอที่ความเครียดในหัวจะผ่อนเบาจนกลับสู่ความว่างเปล่าได้อีก

เราขับรถไปตามถนน Stanley Park Dr. ที่วกวนไปมาใต้เงาสน กระทั้งมาถึงลานจอดรถในโซนที่เรียกว่า Vancouver Seawall ผมกับหลานๆ เดินข้ามถนนไต่ลงตามทางเนินเล็กๆ ก็จะเห็นเส้นทางของรถจักยานและลู่วิ่งออกกำลังกาย แต่ภาพ Downtown ของแวนคูเวอร์ที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าสะกดผมให้นิ่งเป็นหุ่นหินราวกับถูกร่ายมนต์ดำชนิดลืมทิ้ง มันเหมาะสมกับชื่อโซน Vancouver Seawall อันหมายถึงกำแพงทะเลแห่งแวนคูเวอร์โดยแท้ ผมสูดเอาอากาศเย็นๆ อัดเข้าไปจนรู้สึกถึงความสุขที่สัมผัสได้ด้วยหัวใจ ก่อนจะออกเดินสำรวจไปเรื่อยๆอย่างคนกระหาย ในใจปรารถนาไม่อยากให้เส้นทางนี้สิ้นสุดลงง่ายๆ เพราะก้าวแต่ละก้าวมุมภาพแต่ละด้านของ Downtown ประมวลเข้ากับสโมสรเรือยอชต์ (Royal Vancouver Yacht Club) ที่อยู่ระดับผิวน้ำทะเลมีเสน่ห์จนตรึงทุกๆอารมณ์กลับสู่ความว่างเปล่าได้ง่ายๆ บางขณะผมเผลอคิดว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของปุยเมฆ ผมรู้สึกโล่ง แบตเตอร์รี่ชีวิตได้ชาร์ตจนเต็มพร้อมจะรีสตาร์ทใหม่อีกครั้งหนึ่งแล้ว

ถ้าคุณมีโอกาสมาเยือนสแตนเลย์ปาร์คผมอยากให้คุณมาถึงที่นี้เช้าๆ หน่อย มาชมแดดแรกลามเลียตึกสูงของ Downtown ไปทีละส่วน มันจะทำให้คุณหลงใหลเมืองที่น่าอยู่แห่งนี้ไปอีกนานแสนนาน

หลานๆ วิ่งขึ้น-ลงบันไดไปยังชายหาดที่มีแต่หินจนเหนื่อยก่อนเขาทั้งคู่จะมานั่งอิงกันในมุมที่ผมอดนึกถึงคำพูดของแม่ขึ้นมาไม่ได้

(พี่น้องก็คือเพื่อนแท้ที่ธรรมชาติส่งมา เรามีกันเพียง 3 คนในโลก จงรักกันให้มากๆ รู้ทะเลาะให้รู้อภัย รู้หิวให้รู้จักแบ่งปัน รู้เจ็บปวดให้รู้จักเยียวยา) แม่จะเที่ยวพูดคำนี้กับเราหลายๆรอบจนบางครั้งผมเผลอคิดว่าเป็นเทปคาดที่แม่กรอกลับไปกลับมาอย่างไม่รู้จักเบื่อ และแม่ก็ไม่รู้จักเบื่อที่จะพูดคำนี้จริงๆ จนที่สุดมันก็ซึมลึกเข้าสู่กระดูกดำ เราพี่น้อง เราคือเพื่อนแท้ที่มีอยู่เพียง 3 คนบนโลก คนหนึ่งเจ็บเราก็ปวด แม่ทำหน้าแม่ได้ครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว “ขอบคุณครับแม่” ผมพึมพำขณะในหัวก็ปรารถนาเหลือเกินจะให้นางมาเดินจับมือคู่ขนานไปกับผม

และ ณ ตรงนี้นางฟ้าตัวกลมเองก็กำลังพูดคำๆ เดียวกันกับหลานๆ พวกเขาเป็นเด็กดีและฉลาดไปคนละแบบ

ผมเองก็อยากจะบอกพวกเขาแบบเดียวกับที่แม่บอกว่า “พวกนายคือเพื่อนแท้ที่ธรรมชาติส่งมา พวกนายมีกันเพียง 2 คนบนโลก จงรักกันให้มากๆ รู้จักทะเลาะให้รู้จักอภัย รู้จักเจ็บปวดให้รู้จักเยียวยา พวกนาย 2 คนไม่เหมือนใครบนโลก…เชื่อน้าทิมมี่นะ…” พวกเขาไม่ได้ยินเสียงผมหรอกครับ แต่พวกเขาได้ยินคำๆ นี้จากปากของนางฟ้าตัวกลมแน่ๆ ผมมั่นใจแบบนั้น

ครับ….ผมขอเวลาดื่มด่ำกับกำแพงทะเลแห่งแวนคูเวอร์ให้ชุ่มปอดก่อนนะครับ เราจะพบกันอีกครั้งใน “Stanley Park 4” ซึ่งเป็นตอนจบของอุทยานสแตนเลย์ปาร์ค เร็วๆ นี้

ผม Timmy Buto รายงาน…เจอกันครั้งต่อไปครับ บาย บาย