นิยายอ่านฟรีจบเรื่อง มะลิสีชมพู บทที่3 เปิดตัว
มะลิสีชมพู บทที่3
“ชีตาห์….” เสียงหมอชิงชัยดังขึ้นหลังจากจบการสนทนาเบื้องแรก เด็กหนุ่มวัย 16 ปีที่กำลังจะลุกกลับก็หันไปถลึงตารอ “ไปยกกล่องพลาสติกสีน้ำตาลในห้องนอนคุณย่าขึ้นมาให้อาที”
ถึงจะไม่ค่อยกระจ่างในรายละเอียด แต่เขาก็ผงกหัวและคิดไตร่ตรอง “ฮะ…เป็นกล่องยาหรือเปล่าฮะ”
“ไม่ใช่!…อีกใบที่ใหญ่กว่า”
เมื่อเดินลงบันไดจนถึงจุดหมาย ความสงสัยประกอบกับกล่องใบดังกล่าวยังเป็นกล่องที่คุณย่าห่วงแหนไม่ให้ใครเข้าใกล้ เขายกลงจากชั้นเหนือหัวตั้งบนเตียงนอนที่เคยเป็นของหญิงชรา ดวงตาทั้ง 2 ข้างไล่อ่านรายละเอียดภายนอก เสียงจิ! ปากดังซ้ำๆ กระทั้งใจสั่งมือเปิดฝาครอบวางไว้ข้างๆ สิ่งของที่เรียงไว้อย่างเป็นระเบียบก็เผยอยู่ตรงหน้า….
“มีเม้าออแกนด้วยเหรอ…” ชีตาห์อุทานขณะหย่อนก้นลงนั่งพร้อมกับหยิบมันขึ้นมาพิจารณา ทีละชิ้น ที่ละอัน จนไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีใครบางคนมายืนพิงวงกบประตูจ้องเขาอยู่นานเท่าไรแล้ว
“ทั้งหมดเป็นสมบัติของพี่พลบ พ่อของหลาน อาว่ามันถึงเวลาแล้วละที่หลานควรจะรู้เรื่องเค้าแบบจริงๆ จังๆ สักที” หมอชิงชัยพูดลอยๆ
ชีตาห์หยิบเม้าออแกน เทปคาสเซ็ท และกระดาษปึกหนึ่งหันมาชูให้เห็น “ทั้งหมดคือตัวตนของเค้าเหรอฮะ”
“ไม่ใช่เค้าชีตาห์….พี่พลบเป็นพ่อของหลาน”
“โน้ตดนตรี เนื้อเพลง รวมทั้งเทปคาสเซ็ท ล้วนเป็นเพลง บอกรักฝากใจ ของอา สดใส รุ่งโพธิ์ทอง ทั้งนั้น…เขา เออ…คุณพ่อชอบเพลงนี้มากเลยเหรอฮะ….” ชีตาห์ถาม หมอชิงชัยจึงได้จังหวะเดินเข้าไปหยิบกระดาษปึกนั้นมาไล่อ่านที่ละแผ่น…
“ไม่นะ…เท่าที่อารู้พี่พลบชอบฟังเพลงสากล โดยเฉพาะแนวคันทรี่ตะวันตก อาได้ยินเขาร้องเป็นประจำ….” หมอชิงชัยพูดพร้อมกับเคาะนิ้วคิด…. “ช่วงที่เกิดเรื่องเป็นช่วงที่อากำลังเรียนแพทย์ปี 3….เพลงบอกรักฝากใจอาจจะเป็นเพลงที่พี่พลบใช้จีบผู้หญิงคนใดคนหนึ่ง พี่ปานดาว หรือไม่ก็…”
“ท่านผู้หญิงพลอยชมพู ใช่ๆ….ท่านผู้หญิงพลอยชมพูต้องชอบเพลงนี้เป็นพิเศษแน่ๆ เพราะไม่ว่าเธอจะออกงานที่ไหนก็จะมีนักร้องมาร้องเพลงนี้เปิดงานให้เธอเป็นประจำ…คุณอาฮะ” ชีตาห์ถลึงตาถามแบบคนบรรลุ
หมอชิงชัยที่ยังตามเกมไม่ทันได้แต่ปั้นหน้างงๆ รอประโยคถัดไป…
“ทั้งหมดนี้ เป็นของหนูใช่ไหมฮะ”
“….น่าจะเป็นเช่นนั้น หลานควรจะรู้จักตัวตนของตัวเอง โดยมีเค้า….อาหมายถึงพี่พลบพ่อของหลานเป็นคนนำทาง”
“ขอบคุณมากฮะคุณอา….ขอบคุณฮะ”
1 ปีต่อมา ที่ชมรมดนตรีสากลโรงเรียนมัธยมดังในกรุงเทพฯ
เกือบจะ 16.00 น. ——“มึงเมากิมจิมารึไงวะ!ไอ้เสือ”
“ให้ตายกูก็ไม่ยอมเล่นเพลงนี้…บอกรักฝากใจ ลูกทุ่งรุ่นปู่ โบราณโคตร….”
“ยกเว้นแต่ว่า…”
“ไอ้แจ๊ก!….” ทุกเสียงในห้องกว่า 10 ชีวิตหันไปอุทานแบบคาดไม่ถึงใส่เพื่อนตี๋สวมแว่นตัวสูงโปร่งพอๆ กัน
“ยกเว้นแต่ว่าอะไรวะ!….”
“ใช่! มึงเป็นหัวหน้าชมรม บุคลิกไอที 5G โคตร หวังว่าจะไม่เล่นด้วยกับไอ้เสือชีต้าหรอกนะ…”
“นั้นดิ….เว้นแต่ว่าอะไรท่านแจ๊กผู้ฆ่ามด”
“พูดไร ให้เกียรติกันหน่อยดิมึง ที่ยืนหัวโด่อยู่เนี่ย หัวตอนะโว้ย ไม่ใช่หัวหน้า”
“เอ้ย!…พูดผิด….เอ้ย!…ถูกแล้ว….ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“พวกมึงพอเลย กูอยากรู้ว่าไอ้แจ๊กจะพูดอะไร” ชีตาห์หอบโน้ตเพลงก้าวเข้าไปหา “จะพูดได้ยัง”
เด็กหนุ่มตี๋อินเตอร์ยกแผ่นหลังที่พิงอยู่กับผนังปูน ยืดชุดนักเรียนมัธยมปลายเข้าไปเทียบรัศมีโดยมีสายตาทุกคนในห้องรอลุ้นอย่างหนัก “ยกเว้นแต่มึงจะใช้เพลงนี้ไปจีบคุณหนูพลอยฟ้าจนเธอยอมไปทานข้าวเที่ยงด้วย”
เฮๆ….. “ใช่ๆ….” เสียงสนับสนุนจนมติในที่ประชุมเป็นเอกฉันท์ “พวกกูให้เวลา 1 อาทิตย์ ถ้าคุณหนูพลอยฟ้ายอมไปทานข้าวเที่ยงด้วยถึงจะยอมเล่น….เพลงเหี้ยไร แค่ชื่อก็โบร้าณ โบราณ….”
“ไหนๆ….ขอดูหน่อย…” เด็กหนุ่มรูปร่างกะทัดรัดแย่งเนื้อเพลงจากมือชีตาห์ไปได้แผ่นหนึ่ง “บอกรักฝากใจ…..โอ้ยกูจะบ้าตาย”
“เอาน่า!…ตกลงตามนี้….ว่าแต่มึงเถอะกล้าพอหรือเปล่า….ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ชีตาห์แสยะยิ้ม เขายกนาฬิกาข้อมือดูเวลาสั้นๆ ก่อนจะโยนปึกกระดาษที่เหลือใส่หน้าอกแจ๊กแรงๆ… “ฝากไว้แป๊บ!….”
“เฮ้ๆ….นั้นนะคุณหนูห้องคิงส์ 1 ลูกสาวคนเดียวของ…..โถ่!โว้ย…พวก พวก มึง ไม่ ไม่…อ้าว!ไอ้เสือ ไอ้เสือ ชีต้า ไอ้ชีต้า มึงจะไปไหนวะ” เพื่อนตัวอ้วนที่นิ่งมาโดยตลอดตะโกนตามหลัง
“งานนี้ซวยทั้งชมรมแน่ๆ…ท้าใครไม่ท้าดันไปท้าไอ้เสือ…หล่อๆ อย่างมัน ถ้าได้เอ่ยปากชอบใครมีเหรอสาวๆ จะไม่โอเคร!….”
“ลูกสาวรัฐมนตรีก็ลูกสาวรัฐมนตรีเถอะ….ไอ้แจ๊ก งานนี้มึงซวยแน่…”
“มันไม่กล้าหรอก….เชื่อหัวไอ้แจ๊กเถอะน่า!….” แจ๊กพูดข่มขวัญและปลอบใจตัวเองขณะเดียวกันสายตาเป็นกังวลก็ไล่ตามหลังเพื่อนจนลับมุมห้อง ไม่นาน เมื่อเวลาบอกถึงช่วงพักและเลิกเรียนของรุ่นน้องมัธยมต้น เสียงอาจารย์ประชาสัมพันธ์ส่วนกลางก็ดังขึ้น
#สวัสดียามเย็นนักเรียนที่น่ารักทุกคน กราบเรียนอาจารย์และขออนุญาตประชาสัมพันธ์หมายกำหนดการช่วงเย็นของวันนี้อีกครั้งนะครับ เวลา 16.30 น. กราบเรียนอาจารย์หัวหน้าแผนก รองหัวหน้าแผนก รวมทั้งอาจารย์ที่เป็นคณะกรรมการบริหารโรงเรียนเข้าประชุมโดยพร้อมเพรียงกันที่ห้องประชุมหมายเลข 1542 ขอบคุณครับ…และก่อนจะแยกย้ายกลับบ้าน ครูมีสิ่งดีๆ มาฝาก นักร้องนำวง Tiger Band มาเสนอตัวขับกล่อมส่งพวกเราถึงที่ไม่เชิญไม่ได้แล้วว่าไหม? อ้าว! พบกับเขาเลยครับ นายเสือชีต้า คิงส์ 5/3…..#
แดดสุดท้ายกำลังเข้าใกล้เฉดสีวะนิลา เด็กสาวในชุดนักเรียนหญิงมัธยมปลายผมยาวสลวยผูกโบว์สีฟ้ากำลังเดินปะปนเขย่าเสียงหัวเราะไปตามถนนคอนกรีตหน้าอาคารสูง สนามบาสเกตบอลทางซ้ายกำลังถูกแดดสีดังกล่าวลามเลียมากกว่า 60% เงาต้นสนปลายแหลมทิ่มแทงข้ามสู่สนามฟุตบอลที่ยังว่างเปล่า เสียงหัวเราะของพวกเธอไต่ระดับสดใสจนเผลอนึกถึงบรรดานางฟ้าที่กำลังเริงร่าสุดขีด แต่เมื่อเสียงนุ่มๆ ดังมาจากหอกระจายข่าว….ทั้งขบวนก็เงียบ-หยุดและชะงัก
#ก่อนจะแยกย้ายกลับบ้าน กระผมนายชีตาห์ ภัทรธารา มัธยม 5 คิงส์ 3 อยากจะมาร้องเพลงๆ หนึ่งให้กับ…เอ่อ….เอาเป็นว่าหากเอ่ยชื่อเพลงขึ้นมา เธอคนที่ผมหมายถึงก็จะรู้ตัวอัตโนมัติ… ถึงจะเป็นแค่เพลงลูกทุ่งเก่าๆ โบราณๆ ของอาสดใส รุ่งโพธิ์ทอง…..
ที่ชมรมดนตรี….
“เฮ้ยไอ้เสือแม่งบ้าไปแล้ว….”—- “ฟังมัน ฟังมัน…”—– “ฮ่า ฮ่า ฮ่า งานนี้เราต้องหันมาซ้อมเพลงลูกทุ่งแน่ๆ….”—- “ลูกบ้ามันเยอะ….เหี้ยเอ้ย! ไม่น่าท้าไอ้เชี่ย! นี้เลย”
ขณะที่สาวๆ ท่วมกลางแดดสีวะนิลาเข้มๆ หุ่นปั้นรูปนางฟ้ากลุ่มใหญ่ก็ยังชะงักค้างรอในท่าเดิม….
…..เพลงนี้มีความสำคัญกับผม รวมทั้งผู้หญิงอีกคน…บอกรักฝากใจ เชิญรับฟังครับ….
….พี่ เอารักมาฝาก
เป็นความรักจาก ชายคนหนึ่งส่งถึงทรามวัย
ขอ ฝากหัวใจเอาไว้
ในห้องหอหัวใจ ของเจ้าที่เขาบูชา…..
เสียงนุ่มๆ มีเอกลักษณ์ไร้ดนตรีทำเอาสาวๆ ถึงกับกรี๊ด! ลั่น สนามบาสเกตบอลวุ่นวายทันทีทันใด….พวกเธอต่างหอบกระเป๋าหนังสีดำวิ่งกลับไปยังอาคารประชาสัมพันธ์ที่อยู่ข้างเสาธงประจำโรงเรียน มีเพียงเด็กสาวผิวขาวผมยาวสลวยที่ปอยผมผูกด้วยโบว์สีฟ้าเท่านั้นยังนิ่งราวกับถูกมนต์สะกด จนเพื่อนตัวใหญ่วิ่งกลับมากระชากแขนเรียกสติ
“ยายพลอย….”
“เร็วเข้า…” สาวร่างผอมสูงโย่งสวมแว่นตาหนาเตอะเร่ง “เสือชีต้าแห่ง Tiger Band เชียวนะแก กรี๊ด! ฉันไปก่อนไม่รอแล้วนะ…แฟนฉัน เสือชีต้าแฟนฉัน….”
พี่ เอารักมาส่ง
จากชายซื่อตรงคงคำมั่นไม่ผันวาจา
รัก กว่าน้ำดินและฟ้า
หญิงทั่วทั้งโลกา ไม่ปรารถนาใครเลย
ชีตาห์ยืนร้องเพลงหน้ากระจกบานเลื่อนยาวถึงพื้น ภาพตรงหน้าคือบรรดานักเรียนสาว ทั้งสาวแท้สาวเทียมรุ่นพี่รุ่นน้องกำลังแออัดยัดเยียดจนลานดาวกระจายแน่นขนัด เสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งของพวกเธอสร้างกำลังใจจนเด็กหนุ่มวัย 17 ปีต้องยกมือโบกทักทายแบบเดียวกับศิลปินดังบนเวทีคอนเสิร์ต นั้นก็ยิ่งเพิ่มระดับเสียงกรี๊ด! คลั่ง ดังขึ้นไปอีกหลายเท่า จนคณะครูอาจารย์ที่กำลังเตรียมตัวเข้าประชุมบนระเบียงชั้น 5 ต้องออกมายืนมองสังเกตการณ์เป็นแถวยาว
ชีตาห์โยนความรู้สึกจากบทเพลงข้ามแฟนคลับไปยังลานโล่งโดยมีเด็กสาวสูงศักดิ์ยืนโดดเด่นอยู่ตรงนั้น เธอคือเป้าหมาย เขาเปลี่ยนจากไมล์ตั้งโต๊ะเป็นไมล์ลอยระหว่างท่อนกลาง ก่อนจะเลื่อนประตูก้าวออกไปข้างนอก ลำนำ-สำเนียงซึ้งๆ ผ่านแฟนคลับ แหวกสัมผัสมือที่กำลังคลั่งไคล้ที่ละส่วน…ทีละคน ทีละกลุ่ม
รักหนักอก จนเก็บเอาไว้ไม่ไหว
ต้องบอกให้รู้ความนัยน์ ข่มใจตัดความเก้อเขิน
ฟังนะเจ้า รักนงเยาว์เหลือเกิน
จะกินจะนอนจะเดิน ก็ยังคิดถึงร่ำไป
พี่ นำรักมาสู่ ใช่มาหยามหลู่
เพราะมีคู่คลั่งไคล้ทรามวัย
เขา กลุ้มเหมือนดังเป็นไข้
ช่วยรับรักษาใจ ให้เขารอดตายเถิดหนา
เธอผู้สูงศักดิ์ เธอที่มีลักษณะคล้ายเขา ดวงตาดุดันแบบเดียวกับแม่เสือสาว สูงพอๆ กัน มีเสน่ห์เหลือล้นแบบไม่มีใครบนลานดาวกระจายเทียบเคียง เธอผู้กำลังกำลังเปิดเผยรอยยิ้ม แดดสีวะนิลาไต่ระดับความหวานสุดปลายลิ้น กระทั้งท่อนกลางจบ เสียงของเขาก็เงียบ ชีตาห์เงียบจ้องไปที่แก้มสีชมพูระเรื้อ เธอผู้โดดเด่นหลบเร้นซ่อนความรู้สึกตัวเองพัลวัน …ชีตาห์เองก็ยังจ้องเธอ จ้องเธอในแบบเดียวกับเสือชีต้า…สักพักเสียงนุ่มๆ ยาวๆ ทีละคำก็สะกดเธอจนอยู่หมัด
พี่….. นำ รัก มา สู่ ใช่ มา หยาม หลู่
เพราะ มี คู่ คลั่ง ไคล้ ทราม วัย
เขา กลุ้ม เหมือน ดัง เป็น ไข้
ช่วย รับ รัก ษา ใจ ให้ เขา รอด ตาย เถิด หนา……..
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ…….”
เสียงกรีดร้องไม่หยุด ชีตาห์ย่อตัวคลุกเข่าลงต่อหน้า เธอยังโดดเด่นแบบคนไม่รู้เหนือรู้ใต้ จนกระทั้งเสียงกรี๊ด! ของบรรดาแฟนคลับค่อยๆ เพลาลง
“เค้าชื่อชีตาห์….ยินดีที่ได้รู้จัก”
(ชีต้า…ชีต้า) ชีตาห์อ่านริมฝีปากบางๆ ของเธอได้แบบนั้นก่อนเสียงเรียกชื่อทั้งคู่ราวกับลำนำวนไม่รู้จบจะดังกึกก้องบริเวณ… #พลอยฟ้า-ชีตาห์ พลอยฟ้า-ชีตาห์ พลอยฟ้า-ชีตาห์ ”
ชีตาห์ลุกยืนเสมอกับเธออีกครั้ง เขามองหน้าเธอ จ้องหน้าเธอราวกับไม่เคยเห็นมาในชีวิต
“เค้าชื่อชีตาห์…”
“เค้า เค้า….รู้แล้ว” พลอยฟ้าพูดทีละคำ จนใบหน้าชีตาห์แดงระเรื่อขึ้นมาซะเอง
#พลอยฟ้า-ชีตาห์ พลอยฟ้า-ชีตาห์ พลอยฟ้า-ชีตาห์ พลอยฟ้า-ชีตาห์….เฮๆๆๆ”
ที่ชมรมดนตรี….
“กูยอมมันจริงๆ….”
“เอาโน้ตมาแผ่นหนึ่ง….แม่งความฝันจะเป็นนักร้องบอยแบลนด์ต้องจบที่เพลงลูกทุ่งโบราณ”
“เอานะ ไหนๆ ไอ้เสือมันก็บ้าไปแล้ว เรามาบ้าไปพร้อมกับมันกันเถอะ…”
“แต่นั้นนะ คุณหนูพลอยฟ้า ลูกสาวท่านผู้หญิงพลอยชมพูกับดอกเตอร์ธนเกียรติ รักสัตย์สกุล รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง เชียวนะมึง…ตายกูตายแน่…”
“เอานะ…ถ้ามึงตายกูรับรองว่าไอ้เสือชีต้าตายก่อนมึงชัวร์!”
“ยังจะมาตลกอีก…ไปๆ ซ้อมเพลง กลับบ้านต้องให้ปู่เทรนให้รึเปล่าวะเนี่ย! โอ้ย…ไอ้แจ๊กนะไอ้แจ๊ก”
อีกมุมบนระเบียงชั้น 5
เสียงผู้อำนวยการโรงเรียนที่ยืนมองรวมอยู่กับคณะครูก็ดังขึ้น
“ผมได้ไอเดียวันเปิดประชุมผู้ปกครองประจำปีแล้วละ….”
“ไม่แน่ใจว่าไอเดียของดิฉันกับ ผอ.จะตรงกันรึเปล่า แต่ที่แน่ๆ ท่านผู้หญิงพลอยชมพูที่ตอบตกลงจะมาร่วมงานชื่นชอบเพลงนี้เป็นพิเศษ…..”
“บอกรักฝากใจ ผมก็ชอบครับท่าน…แหมๆ น้ำเสียงของเด็กคนนี้มีเสน่ห์เหลือเกิน…ท่านว่าไหม”
“ขนาดดิฉันแก่คราวแม่ยังอดเคลิ้มตามไม่ได้เลยคะ…ฮิ ฮิ ฮิ”
“ว่าแต่เรามีมติตรงกันแล้วนะ….อย่างนั้นวันนี้เลิกประชุมได้”
“ผอ……”
“อาจารย์แผนกดนตรีสากลช่วยจัดการต่อให้ที….”
“ครับท่าน…ชีตาห์เป็นเด็กหัวเร็วซ้อมร่วมกับดนตรีไม่กี่วันก็ขึ้นโชว์ได้แล้วละ”
“อาจารย์แผนกคหกรรมรับผิดชอบเสื้อผ้าหน้าผมไป ผมอยากให้เขาดูหล่อเป็นพิเศษ…งานนี้ใครจะหาว่าผมอวยท่านผู้หญิงพลอยชมพูเพื่อหวังจะได้เงินสนับสนุนเข้าโรงเรียนก็ต้องยอมละ….อ้าวๆ…ตกลงตามนี้ เลิกประชุมได้”
สายๆ วันอังคารอาทิตย์ถัดมา แดดสีครีมกำลังจางเข้าสู่เฉดสีขาว อุณหภูมิที่มาพร้อมกันก็ทะยานสูงตามไปด้วย รถยนต์ส่วนตัวของบรรดาผู้ปกครองนักเรียนจอดเรียงรายเต็มพื้นที่ภายใน กระทั้งล้นออกไปลานจอดเอกชนด้านนอกที่ทางโรงเรียนเช่าพื้นที่ไว้รองรับเป็นประจำทุกปี มีเพียงช่องจอดพิเศษหน้าหอประชุมใหญ่เท่านั้นที่ยังว่างรอรถยนต์ของประธานผู้ปกครองคนปัจจุบัน ดอกชบาสีแดงช่อใหญ่เบ่งบานสะกดทุกสายตาที่เดินผ่าน ผู้ปกครองที่มาพร้อมบุตรสาว-บุตรชายในชุดนักเรียนมัธยมต่างอดหยุดถ่ายรูปกลางดงดอกไม้นานาสารพัดเหล่านั้นไม่ได้ หลายแชะ! หลายมุมกำลังเพิ่มสีสรรค์ให้วันประชุมปีนี้ไม่เคร่งเกร็งมากนัก นั้นก็อาจจะพอประมวลได้ว่าจำนวนเงินที่จะได้รับการสนับสนุนเข้าสู่โรงเรียนน่าจะสูงตามไปด้วย บรรดาครูสาวอาจารย์หนุ่มต่างยืนตอนรับด้วยชุดผ้าไหมสวยงาม อัพใบหน้าหลายชั่วโมงก็หวังจะได้รับคำชื่นชม โดยเฉพาะไม้เด็ดบนเวทีในปีนี้ ชีตาห์ ภัทรธารา ถูกผู้อำนวยการโรงเรียนส่งรถไปรับตัวถึงบ้านตั้งแต่ยังไม่ตีห้าดี หมอชิงชัยจึงต้องขับรถตามมาคนเดียว เขาถูกบรรดาช่าง ช่าง ช่าง จับแต่งนั้นลองนี้กระทั้งทุกสิ่งทุกอย่างสรุปเป็นเสียงเดียวกันว่าเฟอร์เฟค ชีตาห์จึงถูกปล่อยตัวเป็นอิสระ…ภายในห้องกระจกชั้น 2 เมื่อมองจากตรงนี้จะเห็นทางเข้าสู่หอประชุมชัดเจน
“ชีตาห์ดื่มนมรองท้องไปก่อน ใกล้ถึงเวลาละ…” อาจารย์สาวแก่คณะคหกรรมที่รับผิดชอบถือนมแก้วใหญ่เข้ามายื่นให้ เธอสำรวจเขาก่อนจะโปรยเสน่ห์แทะโลมลามไปถึงเป้ากางเกงสเล็คที่โก่งนูนได้รูปแบบคนไม่ระวังตัว “เธอมีเสน่ห์มากๆ เลยรู้ตัวไหม?”
“ขอบคุณฮะอาจารย์” ชีตาห์ยังแก้คำพูดแทนตัวเองไม่หาย…
“เสื้อสูทกับเนคไทพร้อมนะ” เธอหันใบหน้าที่เริ่มกระจายสีชมพูแก้เก้อไปยังอาจารย์สาวอีกคนทั้งๆ ที่เธอเป็นคนจัดการเองกับมือ
“เรียบร้อยคะอาจารย์ นั้นๆ รถท่านผู้หญิงพลอยชมพูแล่นผ่านประตูโรงเรียนเข้ามาแล้ว” อาจารย์สาวที่เพิ่งบรรจุใหม่วัย 24 ปีพูดต่อด้วยอาการตื่นเต้น เธอและอีกหลายคนก้าวไปยืนมอง ชีตาห์เองเริ่มประหม่าจนลืมว่านมแก้วใหญ่ในมือกำลังสั่น
รถเบนซ์สีดำรุ่นพิเศษแล่นตามถนนคอนกรีตเลี้ยวเข้าไปจอดส่งหน้าหอประชุม แดดสีขาวบอกรายละเอียดที่กำลังดำเนินอยู่ด้านล่างชัดแจ้ง ทันทีที่รถจอดเข้าที่ บอดี้การ์ดร่างยักษ์คล้ายทหารก็ลงจากประตูหน้ามาเปิดประตูหลังให้ ลำขาเรียวยาวหุ้มด้วยถุงหน่องสีดำพารองเท้าส้นสูงเกิน 4 นิ้วพาดออกมาให้เห็นเป็นอย่างแรก ชายกระโปร่งย้วยสีครีมระดับเข่าทำให้แก้วนมในมือไม่เสถียร และทันทีที่ผมทรงฟาร่ายาวสลวยสีมะฮอกกานีพ้นขอบประตูรถ ความโดดเด่นระหงของเธอก็ทำให้หัวใจเด็กหนุ่มวัย 17 เต้นแรงผิดปกติ แดดที่พาดผ่านเผยรายละเอียดของผ้าลูกไม้ราคาแพงลิบลับ เอ็สเซสเซอรี่เป็นชุดมุกสีชมพูทั้งคอ แขนและต่างหู มันชั่งกลมกลืนกับผิวสีน้ำผึ่งละเอียดซะเหลือเกิน ไม่ทันที่พลอยฟ้าบุตรสาวของเธอในชุดนักเรียนหญิงมัธยมปลายจะนำดอกลินลี่สีชมพูช่อใหญ่เดินเข้าถึงตัว แก้วนมในมือของชีตาห์ก็หลุดหล่นกระแทกพื้น #เพล้ง!….#
“สวยจัง” กระนั้นเสียงละเมอลอยๆ ก็บอกคณะครูว่าสติของเค้ายังไม่กลับมา
“อ้า!…ชีตาห์…”
“ไม่เป็นไรนะ….ครูห่วงแต่ชุดนั้นแหละ ไปๆ สวมสูทผูกไทให้เรียบร้อย งานจบค่อยขึ้นมาหาอะไรกิน ทางนี้ครูจัดการเอง”
มันเป็นครั้งแรกที่เขาล่องลอยจนลืมปัจจุบัน ชีตาห์ทำหน้าแหยๆ แทนคำขอโทษ แต่ก็ถูกบรรดาครูสาวจับเขาหมุนซ้าย หมุนขาวจนสูทสีดำอยู่ในตำแหน่งที่ควรจะเป็น
“เธอดูหล่อมากๆ….” ครูสาวคนเดิมชมเป็นครั้งที่ 2
“สมาธิชีตาห์ เพื่อนๆ ของเธอพร้อมบนเวทีเรียบร้อยแล้ว…เธอโอเครนะ พร้อมนะ”
“ฮะ…”
“ดูใช้คำพูดเข้า น่ารักซะไม่มี ไปๆ….ได้เวลาแล้วพ่อรูปหล่อ”
ภายในหอประชุม…
เมื่อประธานผู้ปกครองนักเรียนเข้าที่ ผู้อำนวยการโรงเรียนบนเวทีก็กล่าวนำเปิดการประชุม….
“ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านครับ ก่อนที่จะเรียนเชิญประธานผู้ปกครองนักเรียนขึ้นสู่เวที เพื่อสรุปผลการดำเนินงานในรอบปี กระผมมีการแสดงเล็กๆน้อยๆ มาขั้นเวลา ผมไม่บอกว่าคืออะไร แต่อยากให้ทุกท่านร่วมลุ้นไปพร้อมกัน….เชิญพิธีกรฝ่ายบันเทิงครับ”
พิธีกรที่เป็นรุ่นพี่มัธยม 6 ชายหญิงหน้าตาดีเปิดตัวจากการแสดงของรุ่นน้องมัธยมต้น 2 ชุด ต่อด้วยมัธยมปลายอีก 2 ชุด ยอดเงินบริจาคบนกระดานอิเล็กทรอนิกส์ทะยานสูงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั้ง…..
“และสิ่งที่รอคอยก็มาถึง….ท่านผู้ปกครองนักเรียนทุกท่านคะ—-(พิธีกรชายพูดต่อ) โรงเรียนของเราไม่เด่นเฉพาะด้านฟ้อนรำเท่านั้น วงดนตรีของโรงเรียนก็เด่นไม่แพ้กัน พบกับพวกเขาเลยครับ Tiger Band….”
ท่านผู้หญิงพลอยชมพูที่อยู่ในห้องกระจกกำลังวุ่นวายรวมอยู่กับคณะกรรมการหลายคนจนกระทั้ง…น้ำเสียงนุ่มๆ มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวดังขึ้นหลังผ้าม่านที่กำลังเลื่อนเปิดให้เห็นนักดนตรีที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วทีละคน
“ผู้ปกครองทุกท่านครับ เพลงที่จะร้องต่อไปนี้เป็นเพลงลูกทุ่งเพลงเดียวที่คุณพ่อของผมใช้ร้องจีบผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อ 20 ปีก่อน…เพื่อเป็นการรำลึกถึงท่าน ผมจึงอยากจะร้องเพลงนี้ให้กับผู้หญิงคนนั้นที่บังเอิญมาร่วมงานในวันนี้ด้วย….” เสียงปรบมือ เสียงโห่ร้องดังลั่นฮอลล์…. “บอกรักฝากใจ ของคุณอาสดใส รุ่งโพธิ์ทอง หวังว่าเธอคงจะชอบ….” เสียงกรี๊ด! กร๊าด! เพิ่มระดับดังขึ้นไปอีกหลายเท่า….และทันทีที่ชื่อเพลงถูกกล่าวให้ได้ยิน ท่านผู้หญิงพลอยชมพูถึงกับช็อก! นิ่ง! อยู่กับที่….เธอเงยหน้ายืดตัวหันไปจ้องเด็กหนุ่มตัวสูงบนเวทีที่กำลังโปรยยิ้มทักทาย แสงไฟขับให้เขาดูดีขึ้นไปอีก จนริมฝีปากสีชมพูบางๆ ของเธอขยับไม่มีเสียง
“ชิง ชิง…”
เสียงดนตรีนำขึ้นก่อน ความทรงจำก่อตัวขึ้นเงียบๆ ภาพเด็กหนุ่มวัย 17 ถูกซ้อนทับด้วยภาพอดีตคนรัก จนร่างสูงระหงพาผมทรงฟาร่ายาวสลวยย้ายกลับมาหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้นวมประจำตำแหน่งอีกวาระ
….พี่ เอารักมาฝาก
เป็นความรักจาก ชายคนหนึ่งส่งถึงทรามวัย
ขอ ฝากหัวใจเอาไว้
ในห้องหอหัวใจ ของเจ้าที่เขาบูชา…..
“ชิง ชิง….” ท่านผู้หญิงพลอยชมพูละเมอกระทั้งวงแขนของพลอยฟ้าบุตรสาวเข้ามาสอดกอดพิงศีรษะไว้กับหัวไหล่ของเธอ
“เขาชื่อชีตาห์คะหญิงแม่” พลอยฟ้ากระซิบบอก
พี่ เอารักมาส่ง
จากชายซื่อตรงคงคำมั่นไม่ผันวาจา
รัก กว่าน้ำดินและฟ้า
หญิงทั่วทั้งโลกา ไม่ปรารถนาใครเลย
“และเรา….” พลอยฟ้าชะงักเมื่อฝ่ามือท่านผู้หญิงพลอยชมพูประกบลูบวนหลังมือเพื่อแสดงว่ารับรู้ “พลอยกับชีตาห์มีบางอย่างจะขอร้อง”
ท่านผู้หญิงพลอยชมพูผงกหัว แต่สายตาก็ยังจับอยู่ที่เขาบนเวที….ยอดเงินบริจาคหยุดชะงักชั่วคราว กระทั้งเสียงดนตรีเงียบ—-ปล่อยเฉพาะน้ำเสียงนุ่มๆ มีเอกลักษณ์ให้เป็นอิสระ
พี่….. นำ รัก มา สู่ ใช่ มา หยาม หลู่
เพราะ มี คู่ คลั่ง ไคล้ ทราม วัย
เขา กลุ้ม เหมือน ดัง เป็น ไข้
ช่วย รับ รัก ษา ใจ ให้ เขา รอด ตาย เถิด หนา…
“ชีตาห์ไม่มีแม่ค่ะ ในวันแม่ที่จะมาถึงในเดือนหน้า เขาจึงอยากจะให้หญิงแม่เป็นแม่ให้เขาด้วย…หญิงแม่คะ”
เสียงเพลงจบไปแล้ว แต่ทุกคนในฮอลล์เพดานสูงยังเงียบกริบ เมื่อมีเสียงปรบมือเรียกสติจากหลังห้อง เสียงปรบมือโห่ร้องชุดใหญ่ก็ตามมาราวกับไม่มีท่าทีจะจบง่ายๆ ยอดเงินบริจาคเข้าโรงเรียนพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วจนแตะสถิติสูงสุดที่ทางโรงเรียนเคยทำได้
“พาเขาไปพบหญิงแม่ในห้องกรรมการโรงเรียน….” ท่านผู้หญิงพลอยชมพูหลับตาปิดความทรงจำสั้นๆ “หญิงแม่อยากคุยกับเขาเพียงลำพัง”
“คะ คะ ขอบคุณหญิงแม่มากๆ ค่ะ…”
จบ มะลิสีชมพู บทที่3 เปิดตัว
