อูคาชิ เซดะ นินจาเลือดซามูไร Part2 สมรภูมิปักษา23
สมรภูมิปักษา23
ภารกิจอาสาตาย “กามิกาเซ่”
บนน่านฟ้าเหนือค่ายทหารญี่ปุ่นในจังหวัดเพชรบุรี ฝนที่กระหน่ำลงมาเมื่อครู่ยังไม่ซาเม็ด แต่เสียงเครื่องบิน “เฮลล์แคท” ของฝ่ายสัมพันธมิตรก็เกาะกลุ่มบินขึ้นมาจากมหาสมุทรเป็นระลอกๆ ทุกฝูงบินต่างมุ่งโจมตีค่ายทหารญี่ปุ่นที่กระจัดกระจายอยู่ตามจังหวัดต่างๆ เหมือนหวังจะให้ย่อยยับเช่นเดียวกับค่ายทหารญี่ปุ่นที่อยู่ในยุโรปและพม่า แสงไฟจากปากกระบอกปืนที่ติดอยู่กับตัวเครื่องในระดับต่ำ ต่างสาดความตายเข้าใส่กันอย่างบ้าคลั่ง บางลำเกิดระเบิดเป็นลุกไหม้หมุนคว้างเป็นสะเก็ดดาวร่วงลงสู่พื้นดิน…และสงครามก็ไม่แสดงความเสียใจให้เห็น
#แจ้ง “อาซาฮี 2” หลีกเลี่ยงตรวจจับ ไต่ระดับขึ้นสู่ 10,000 เมตร มุ่งตรงทิศเป้าหมาย 730131 #
“รับทราบ” มินาโมโต โคทาโร่ กรอกเสียงกลับ พร้อมกับโคลงปีกแจ้งสัญญาณให้เครื่องบินคุ้มกันอีก 3 ลำรู้ พวกเขาเปิดออกซิเจนแล้วดึงเครื่องสูงขึ้นตามคำสั่งของฝูงบินซากุระที่ล่อหลอกให้ฝูงบินแฮลล์แคทของฝ่ายสัมพันธมิตรหลงไปทางอื่น โคทาโร่สบสายตากับจันทร์หอมผ่านร่างพรางที่ทิ้งเอาไว้เป็นระยะๆ…สีหน้าของนางดูจะหวาดวิตกและกลัวหลายๆ อย่าง เขาซับไออุ่นจากร่างนั้นก่อนจะนำเครื่องมุ่งสู่ทิศเป้าหมายที่ 730131 ตามภารกิทันที
“451 451 คุณอยู่ในตำแหน่งล่อเป้า ดึงเครื่องขึ้นเดี๋ยวนี้”
#ข้ามองไม่เห็น โปรดแจ้งระยะด้วย#
“ 50 40 30 20 10 0 นิ่งสู่ทิศเป้าหมาย” โคทาโร่ตอบกลับพร้อมกับกระพริบสายตาเพื่อปรับแสงสีเขียวอมเหลืองให้เห็นชัดในความมืดอีกครั้ง
“เริ่มจุดเช็คระยะ 131” โคทาโร่แจ้งเครื่องบินคุ้มกันทันทีที่พ้นแนวชายหาดสีขาวในแสงที่เห็นชัดในความมืดเบื้องล่าง
#แจ้ง “อาซาฮี2” ไต่ระดับสูงขึ้นไปอีก ด้านล่าง “ซากุระ”จะล่อเป้าเอง#
“รับทราบ ทุกอย่างราบรื่นใช่ไหม” โคทาโร่ตอบรับและถามกลับไปพร้อมกับโคลงปีกขึ้นลงแจ้งสัญญาณอีกครั้ง
#เราถูกยิงตกไป 2 เหลือ 3 ปฏิบัติภารกิจต่อไป#
“รับทราบ” และสัญญาณก็เงียบหายไปพักหนึ่ง โคทาโร่เช็คระยะทางจากหน้าปัด อีกไม่ถึง 50 ไมล์คือเป้าหมายที่พวกเขาหวังจะไปให้ถึง
#แจ้ง “อาซาฮี 2 เป้าหมายคือเรือบรรทุกเครื่องบิน “อินเทรบริด” ในทิศ 730050#
#บึ้ม!…เหลือ 2 #
#บึ้ม!…เหลือ 1…ซะโยนะระ…อาซาฮี2…สานภารกิจสู่ต่อไป#
“ซะโยนะระ…ซากุระ” โคทาโร่ตอบกลับเสียงเรียบๆเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฝูงบินล่อเป้าที่เบิกทางให้พวกเขาตั้งแต่ต้น
“เป้าหมายคือเรือบรรทุกเครื่องบิน “อินเทรบริด” 730020 ลดระดับสูง 5,500 เมตร ใช้มุม 20 องศา” โคทาโร่แจ้งและกดหัวเครื่องบินดำดิ่งสู่พิกัดทันที
#ข้าล่อเป้าให้เอง มาเลยพรรคพวก#และเสียงสัญญาณจากเครื่องบินคุ้มกันหมายเลข 451 ก็ดังขึ้น มันพุ่งไปข้างหน้าเพื่อให้เหล่าเครื่องบิน “แฮลล์แคท”ที่ทะยานขึ้นมาหลงเชื่อว่าเขาคือกามิกาเซ่ ซึ่งมันได้ผล เมื่อเครื่องบินหลายลำเอียงปีกตามไป แต่ห่ากระสุนที่พุ่งสวนขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่งก็พร้อมจะทำให้เครื่องบิน ซีโร่ที่เหลือตกได้ไม่ยาก
#สัญญาณเครื่องหมายเลข 451 ถูกยิง สานภารกิจต่อไป สานภารกิจต่อไป…บึ้ม! #จบเสียงแจ้งบอกจากเครื่องบินหมายเลข 451 ลูกไฟมหึมาเหนือมหาสมุทรก็เบิกแสงนำทางสู่เป้าหมายให้ได้เห็นชัดเจน
“รับทราบ…เป็นเกียติยศอย่างยิ่งกับคาโนบุละ โกบุ” โคทาโร่ตอบกลับรัวๆ
“เจ้าทำดีที่สุดแล้วโกบุคุง”
#เช็คระยะสิบไมล์…เช็คระยะสิบไมล์ลดระดับสู่ 1,000 เมตร#
“รับทราบ…เช็คระยะสิบสองไมล์…เช็คระยะสิบสองไมล์” โคทาโร่ตอบรับ
#อาซาฮี2… 10 ตัวมาจากทางทิศเจ็ดนาฬิกา #สัญญาณจากหน่วยเรด้าภาคพื้นดินแจ้งเตือน
“รับทราบ…เห็นอินเทรบริดแล้ว” เขารีบตอบทันทีที่เห็นเรือบรรทุกเครื่องบินลอยลำอยู่กลางมหาสมุทร พร้อมกับกองเรือคุ้มกันอีก 3 ลำในแสงสีเขียวอมเหลืองของตัวเอง
#หลีกเลี่ยงการปะทะ…หลบไปทิศ 0815#
“รับทราบ” โคทาโร่ ตอบกลับแล้วเอียงปีกเครื่องบินออกนอกเส้นทางพร้อมๆ เพื่อนที่เหลืออีก 3 ลำ แต่ห่ากระสุนจากทะเลที่ดำมืดก็ยังพุ่งตรงใส่พวกเขาไม่หยุด
#เครื่องหมายเลข 458 ถูกยิง สานภารกิจต่อไป สานภารกิจต่อไป #สัญญาณแจ้ง ทำให้โคทาโร่เร่งเครื่องพุ่งไปด้านหน้าให้เร็วขึ้น
“รับทราบ…เป็นเกียติยศอย่างยิ่งกับ โทซะมารุ โกชิสึ ยินดีสานภารกิจต่อ…” เขาตอบกลับพร้อมกับจิกหัวเครื่องบินทำมุมดำดิ่ง 45 องศาเพื่อหลีกหนีวิถีกระสุนและพุ่งสู่เป้าหมายในนาทีนั้น
#อาซาฮี2 ยามาโตะล่อผ่านไปแล้ว…นำเครื่องกลับเขาสู่ทิศเป้าหมาย#
“รับทราบ…” โคทาโร่และเครื่องบินอีกลำเอียงปีกขวาขึ้นพร้อมกันก่อนจะปรับทิศทางการบินดำดิ่งลงสู่เป้าหมายเบื้องล่าง แต่ทันใดนั้นลูกปืนจากเรือคุ้มกันทางกาบเรือด้านขวา ก็พุ่งขึ้นมาเป้าหมายของมันคือเครื่องบินกามิกาเซ่ของเขาเอง แต่ประสาทรับรู้ของโคทาโร่ยังดีอยู่ เขาหักหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด
“ภารกิจดำเนินต่อไป” โคทาโร่กรอกเสียงแจ้งเพื่อนที่บินอยู่ข้างๆ
#รับทราบ…เช็คระยะ 120 #
“เช็คระยะ 122”
#125#
“128”
#129…เห็นเป้าหมายลิฟต์ยกชัดเจน#
“130 เห็นเป้าหมายลิฟต์ยกชัดเจน ปลดสลัก” โคทาโร่ตอบกลับและเร่งเครื่องพุ่งสู่ความตายที่รออยู่ข้างหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน เขากลับดวงตาชิโนบิไปมองหน้าจันทร์หอมผ่านร่างพรางแล้วกุมมือนางให้แน่นขึ้น
………..
อีกร่างหนึ่งในเวลาเดียวกัน
“ข้าอยากจะจูบเจ้าให้ครบหนึ่งพันครั้ง…ก่อน…” โคทาโร่กระซิบแต่ก็ไม่กล้าหลุดประโยคสุดท้ายเช่นเคย จันทร์หอมจ้องตาเขาก่อนนางจะรับจุมพิตอย่างว่าง่าย แต่ทันทีที่นางลืมตาขึ้นความแข็งกร้าวจากข้างในก็ฉายวูบวาบให้เห็น นางสะบัดมือถอยฉากไปยืนนิ่งในระยะรัศมีที่คาดหมาย สักพักดาบคาตานะ มูโตก็ถูกชักออกมาอย่างช้าๆ
“จันทร์หอม” โคทาโร่อุทานอย่างคาดไม่ถึง
“ฉันต้องสานภารกิจต่อให้จบโคทาโร่” นางพูดขณะเดียวกันนางก็ร้องไห้ไปด้วย “ฉันต้องสานภารกิจต่อให้จบ…ฉันต้องสานภารกิจต่อให้จบ” นางพูดซ้ำประโยคเดิมเหมือนกับท่องบทสาดมนต์ แต่แววตาที่แข็งกร้าวยังมั่นคงอยู่ที่ตำแหน่งหัวไหล่ด้านซ้ายของเขา… “คุณฆ่าพี่โมก” และใช้ความรู้สึกเก่าๆ วาดปลายดาบคาตานะเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวชี้ปลายที่แหลมคนขึ้นสู่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยสงคราม…
“บอกสักคำว่าเจ้ารักข้า…” โคทาโร่ใช้ร่างพลางทวงคำตอบที่เขากระหายจะได้ยิน…แต่ดวงตาแข็งกร้าวยังย้ำชัดในจุดยืนเดิม “โปรดบอกข้าเถอะ…แล้วเรา 2 คนจะได้สานภารกิจต่อให้จบ…” น้ำเสียงที่เศร้าสนิททวงคำตอบพร้อมๆ กับน้ำตาของทั้งคู่…
“โคทาโร่….” จันทร์หอมเรียกชื่อเขา แต่มันแผ่วเบาจนไม่หลุดออกมา นางนิ่งอยู่นานแม้แต่ระเบิดจากด้านหลังที่ห่างออกไปไม่กี่เมตรก็ทำอะไรนางไม่ได้
“จันทร์หอม…อย่า!…” แล้วอยู่ๆ เสียงเรียวตะที่มองไม่เห็นก็ดังขึ้น จากประสาทสัมผัสพิเศษของเขา
“ฉัน รัก คุณ…” จันทร์หอมตะโกนสุดเสียงพร้อมกับตวัดดาบลงตำแหน่งที่หมายตาเอาไว้ โคทาโร่ยิ้มรับความตายแบบเดียวกับซามูไรในอดีต
“เพียง เท่า นี้ จริง” ปลายดาบ คาตานะ วาดผ่านแนวเฉียงกลางลำตัว จนถึงเอวด้านขวา แบ่งร่างนินจาเลือดซามูไรออกเป็น 2 ส่วนแต่มันก็ผ่านโดยไม่ปรากฏเลือดที่นางหวังจะเห็น
“เพียงเท่านี้จริงๆ ที่ตัดสินข้า” โคทาโร่พูดและหยุดตัวเองเอาไว้แค่นั้น
“ไม่!…” เรียวตะตะโกนลั่นมาจากความมืด…สักพักเขาก็ใช้มือควานทางเข้ามาหาคนทั้ง 2 “ข้าเอง…ที่เป็นคนสังหารโมก…ข้าเอง” เขาหลุดความลับ…จันทร์หอมตะลึงงันทั้ง 2 ด้าน มือนางสั่นเทาในขณะที่ปลายดาบปักลงไปในพื้นดิน
“หมอ!…”
“ข้าเองที่เป็นคนให้ยาพิษกับโมก มิใช่คุณชาย” เรียวตะสารภาพผิด เขาทรุดกองตรงหน้าที่คาดว่าจะเป็นคนทั้งคู่
“สงครามไม่เคยปรานีใคร…เราคงจะได้เจอกัน ณ ที่ไหนสักแห่งหนึ่งนะเรียวตะคุง” เสียงโคทาโร่ในร่างพรางที่จวนสะลาย
“คุณชาย…รู้!”
“ถึงไม่รู้…ข้าก็ไม่มีวันหนีคำสาปนี้ไปได้…”
“โคทาโร่…” จันทร์หอมอุทานเมื่อดวงตาของเขากำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง ดาบคาตานะ มูโตหล่นจากมือ จันทร์หอมมองเข้าไปในดวงตาของสามีก่อนจะวิ่งเข้าไปหา แต่กายสัมผัสที่ร้อนฉ่า บังคับให้นางหยุดห่างจากเขาระยะหนึ่ง
“โคทาโร่ ฉันขอโท…”
“อย่า…เราสองคนต่างทำหน้าที่เพื่อประเทศ…” เสียงพูดที่เต็มกลั้นถูกบีบให้นิ่ง…แต่มันก็ยากเต็มกลืน “เจ้าเปรียบกับประเทศไทย…ที่ทหารญี่ปุ่นอย่างข้าย่ำยี…วันนี้มันก็สมควรแล้ว ที่จะโดนเจ้าประหาร…แต่เยื่อใยระหว่าง 2 ชาติยังคงถูกสานต่อโดยลูกที่เกิดจากความรักของเราทั้งคู่…จันทร์หอมข้าเสียใจที่ไม่มีค่าพอจะอยู่ต่อเพื่อเขา…”
“โคทาโร่”
“มอง…มองในดวงตาของข้า…ที่รัก ข้าจะทำให้เจ้าหลับก่อนความตายจะพรากข้าไปชั่วนิรันดร์” โคทาโร่พูดด้วยท่าทีสงบ…
“ไม่นะ…” จันทร์หอมหลุดเสียงที่เคยสูญเสียสามีออกมาเป็นครั้งที่ 2 แต่ความร้อนระอุก็แยกนางให้ถอยห่างออกไปอีก “โคทาโร่ โคทาโร่….โคทาโร่!” นางตะโกนคำสุดท้ายก่อนอำนาจจากมรดกนินจาจะบังคับนางค่อยๆ หลับไปทีละจังหวะ ทีละน้อย… “จันทร์หอม…เจ้าอยู่ไหน…คุณชาย…คุณชาย” เรียวตะใช้สัญชาตญาณควานหา “โคทาโร่…” ประโยคสุดท้ายหลุดออกมาจากปากของจันทร์หอมนำทางให้เรียวตะเข้าถึงร่างก่อนนางจะล้มลงไปนอนกับพื้น
“จันทร์หอม…ข้าขอโทษ…ข้าขอโทษ!”
……….
Related Posts:
