อนุชาย2 บทที่12 นายคนเดียว
เย็นวันเดียวกัน…ดร.ชานนท์ สายสกุล ก็พา เดียรเนียล สแปนเลย์ ไปรับทานอาหารนอกบ้านกึ่งเป็นการเลี้ยงส่งเพราะวันพรุ่งนี้เขาต้องบินกลับอเมริกา ดร.ชานนท์จงใจจองห้องหมายเลข 28 ในสวนอาหารสะบันงา แต่วันนั้นปกรณ์ถูกให้เข้าไปช่วยงานในครัว เด็กสาววัย 23 ปีหน้าตาสะอาดจึงมาเป็นบริกรแทน กระนั้นกล้องวงจรปิดภายในห้องผู้จัดการก็ยังทำให้สาวๆ รวมทั้งเจ้ดวงที่นั่งรวมอยู่ด้วยถึงกับทำงานไม่เป็นสุข
“ต๊ายๆ….มีตักอาหารให้กันด้วย เจ้ขาเจ้!…มันไม่ใช่แล้วนะแบบเนี้ย” พนักงานสาวร่างท้วมผิวคล้ำเกือบจะเป็นสีเทาเอ่ยขึ้น ขณะที่สายตาของเธอยังจ้องไปที่โทรทัศน์วงจรปิดไม่กระพริบ “แต่ฝรั่งดูหล่อมากๆ เลยว่าไหม ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“หุบปากไปเลย ถึงจะหล่ออย่างไร เขาก็ยังเป็นตัวร้ายสำหรับฉันอยู่ดี…ทำไมไม่เป็นอนุชัยนะ….”
“ดูท่าทางพวกเขาสวิทกันมากๆ หนูทนดูไม่ได้แล้วละเจ้” พนักงานร่างท้วมผิวคล้ำคนเดิมพูดขึ้นอีก จนเจ้ดวงที่กำลังจมอยู่กับกองเอกสารต้องเงยหน้าหันไปดูมั่ง เธอจ้องภาพในจอโทรทัศน์แบบคนครุ่นคิดสักครู่
“หวานไปตามปกรณ์มาพบฉันหน่อย….”
“ได้ค่ะเจ้….” เมื่อหวานเดินเร็วๆ หายออกจากห้องไปสักครู่ ปกรณ์ก็ตามมาห่างๆ ด้วยชุดพ่อครัวเต็มสูบ เจ้ดวงเห็นเข้าคว้าแขนกึ่งลากไปจบหน้าจอโทรทัศน์ที่กำลังโชว์สวิทหวานของชายคู่
“เรียกผมมาเพื่อจะให้ดูพวกเขาสวิทกันนี้นะ…” ปกรณ์พูดอย่างคนไม่ทันสังเกต
“เธอก็ดูดีๆ ก่อนซิ!….นั้นนะคุณชายบ้านสายสกุลนะ” เจ้ดวงบอก ปกรณ์จึงได้แหวก 2 สาวที่ยืนขวางให้พ้นทาง
“นี่ๆ….คุณชานนท์จริงๆ เหรอ….แล้วฝรั่งคนนั้นละเป็นใครกัน…” เขาถามขึ้นลอยๆ จนเจ้ดวงต้องยื่นแก้มเกือบชนแก้มตอบเสียงแผ่วๆ
“ใช่!…ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าฝรั่งหล่อคนนั้นเป็นแฟนใหม่ของคุณชานนท์หรือเปล่า…น้องฉันกำลังจะมีลุ้นรีเทิร์นอยู่แล้วเชียว….เธอช่วย….” เจ้ดวงพูดไม่ทันจบ
“อย่าบอกนะ…..”
“เออเธอนั่นแหละ เปลี่ยนชุดชั่วครู่แล้วไปสืบให้ฉันหน่อย นะ นะ นะ”
“เด่นดวง” ปกรณ์หลุดอุทานจน 2 สาวที่ก้มหน้าอยู่กับคอมพิวเตอร์อดขำไม่ได้
“เออน่า….ถ้าฝรั่งคนนั้นเป็นแฟนชานนท์จริงๆ ฉันจะได้หาทางช่วยน้องฉันไม่ต้องเจ็บปวดมากกว่าที่เป็นอยู่…นะ นะ ช่วยฉันที” เจ้ดวงดันแผ่นหลังปกรณ์เข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด ถึงปกรณ์จะต่อต้านแต่ในหัวก็แอบเห็นด้วยอยู่ไม่น้อย เมื่อปุ้มสาวบริกรวัย 23 ถูกเรียกตัวกลับ ปกรณ์จึงเข้าไปทำหน้าที่แทน
แสงไฟสีส้มภายในห้องกระจกสว่างไสว
จนเห็นเงาของแมลงหวี่ชัดเจน กระนั้นเปลวเทียนสีชมพูที่ขยับวิบๆ วับๆ กลางวงล้อมดอกกุหลาบสีแดงก็ยังถูกนำมาเสริมบรรยากาศให้น่าอภิรมย์มากขึ้น ทันทีที่ประตูอลูมิเนียมถูกผลักเข้าสู่ภายในพร้อมกับอาหารชุดใหม่โดยบริกรหนุ่มผิวขาวรูปร่างสูงโปร่งราวกับพระเอกเกาหลีก็ทำให้ทั้ง เดียรเนียล สแปลนเลย์ และชานนท์ถึงกับชะงักค้างไปตามๆ กัน ทั้งคู่จ้องไปที่ปกรณ์มากกว่าอาหารที่ถูกนำเข้ามา กระทั้งทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง เดียรเนียล สแปนเลย์ จึงให้ความสนใจกับอาหารแปลกตาขณะที่อีกคนจ้องป้ายชื่อที่ติดระดับอกไม่กระพริบ
“นายชื่อปกรณ์เหรอ” เสียงดร.ชานนท์ดังขึ้นห่างๆ แต่ก็ทำเอา เดียรเนียล สแปนเลย์ ที่ตักอาหารชุดใหม่กำลังส่งต่อให้ดร.ชานนท์ต้องชะงักตามไปด้วย
“ครับคุณชาย” ปกรณ์ตอบพลางก้มหัวให้นิดๆ
ดร.ชานนท์เก็บความสงสัยสำรวจเขาไม่หยุด กระทั้งเสียง เดียรเนียล สแปนเลย์ ดังขึ้น
“ปกรณ์…เอ๋! เป็น ชื่อ เดียวกับ แม่อนุชาย บอกเมื่อเช้า ที่ มวก เหล็ก เลย…ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ดร.ชานนท์จ้องใบหน้าหล่อๆ อยู่นานจึงได้โอกาส “ใช่นายใช่ไหม ที่ไปกับเขา”
“ครับคุณชาย” ปกรณ์ยอมรับง่ายๆ อีกรอบราวกับตั้งรับสถานการณ์มาแล้ว….เขาทิ้งหางตาแบบคนมีคำถามไปยังแผ่นหลังของ เดียรเนียล สแปนเลย์ ปากก็อยากถามว่าฝรั่งผู้นี้เป็นใครแต่บรรยากาศก็ยังไม่เอื้ออำนวย
“ฉันอยากคุยกับนายหน่อย” และเสียงทุ้มๆ ของดร.ชานนท์ก็เปิดทาง ปกรณ์ชายตาไปยัง เดียรเนียล สแปนเลย์ แบบจงใจจะให้ดร.ชานนท์รู้ว่ายังมีอีกคนอยู่ด้วย
“…เรื่องฉันกับแฟน…เพื่อนอย่างเขารู้หมดทุกอย่าง….นายไม่ต้องเป็นกังวลหรอก”
“ใช่ๆ….อนุชายแฟนเขา….แต่ I เป็น แค่ พืนนนน ….” เดียรเนียลตามขึ้นติดๆ ซึ่งทำให้ปกรณ์เริ่มผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด
“เ พื่ อ น….หรือเปล่าครับ” และเขารีบทวนย้ำแบบคนคาดคะเน
“โอ้! Yes….Thank you… เพื่อ เพื่อน เพื่อน I เป็น เพื่อน ชานนท์ เราไม่เคยมี ความ ลับ ต่อ กาน” เดียรเนียล สแปนเลย์ พูดไม่ทันจบ ดร.ชานนท์ก็สวนขึ้นเร็วๆ
“นายกับอนุชัย….เป็นอะไรกัน” น้ำเสียงเครียดถูกกดต่ำจมดิน ทำให้ปกรณ์ต้องประเมินสถานการณ์อยู่หลายนาที
“ผมกับอนุชัยจะเป็นอะไรกันไม่สำคัญหรอกครับ สำคัญอยู่ที่อนุชัย…เขารักคุณชาย ต้องการอยู่กับคุณชายต่างหาก”
“นาย นาย เป็นใครกันแน่ปกรณ์….ทำไมฉันถึงคุ้นชื่อนี้กับใบหน้าของนายชอบกล”
ปกรณ์ก้าวเข้าไปหาดร.ชานนท์อีกก้าวพร้อมๆ กับก้มต่ำข้างตัวเขา “ผมเป็นใครไม่สำคัญอีกเช่นเคย….” เขาเว้นจังหวะเพื่อดึงความสนใจ “อนุชัยกำลังเข้าใจคุณชายผิดอย่างแรง” และชายตาไปยัง เดียรเนียล สแปนเลย์ ราวจะบอกใบ้….. “รีบไปปรับความเข้าใจกับเขาซะ…ก่อนจะสายเกินไป”
“นี่ นี่ นาย…..”
“แต่ถ้าหากคุณชายไม่ได้รักอนุชัยแล้ว…ได้โปรดส่งกลับคืน…ผมจะดูแลเขาเอง….” ปกรณ์ใช้แววตาแข็งๆ กดดันดร.ชานนท์จนอยู่หมัด…. “ผมพูดจริงๆ เพราะผมเองก็รักเขาไม่น้อยไปกว่าคุณชายเช่นกัน”
“นา นาย นาย….”
“ขอให้มีความสุขกับมื้อค่ำนะครับ ต้องการอะไรเพิ่มกรุณากดกริ่งเรียกได้ตลอดเวลา ขอบคุณมากๆ ครับ” พูดจบปกรณ์ก็ผลักประตูออกไป ทิ้งให้อีกคนถึงกับอึ้งจ้องตามแผ่นหลังไม่กระพริบ
“คุยอะไรกาน…You ต้องลองกินนี้ชานนท์ แสบ มากๆ”
“แซบ!….เดียรเนียล ออกเสียงว่า แซบ” เขาบอกเพื่อนขณะที่อารมณ์กลับจมไปกับคำพูดของปกรณ์เมื่อครู่ (นี่นายเป็นอะไรกับเขากันแน่…หรือว่านายรักเขามากซะจนยอมเสียสละให้ฉันได้….ปกรณ์…ปกรณ์ นาย นาย)
“Oh! my God แสบ – แซท – แซบ – แซบ มากๆ Ha ha Ha…. ฉาน ต้อง รีบ กลับ อเมริกา แล้วละ ก่อน สงครามโลก ครั้ง ที่ 3 จะ เกิด ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ปกรณ์ปล่อยให้พวกเขาจบอาหารค่ำแบบเงียบๆ เพียงแค่รู้ว่าหนุ่มฝรั่งหน้าหล่อเป็นแค่เพื่อนดร.ชานนท์ สิ่งที่ประเมินไว้ตั้งแต่แรกก็ไม่น่าจะผิด….เขาอมยิ้มขณะเดินกลับเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดจนกระทั้ง 3 สาวออกมาดักทางเอาไว้
“ตกลงเขาเป็นอะไรกัน” เจ้ดวงใช้ระดับเสียงกระซิบขณะที่ปกรณ์ยังผูกผ้ากันเปื้อนไม่เรียบร้อยเธอจึงช่วยเขาสายตาก็วิงวอนไม่หยุดไม่หย่อน…ปกรณ์ยิ้มลอยๆพร้อมกับแหวกทางพวเธอเดินห่างออกไป “ปกรณ์ ตัวเองนี้นะ….” เจ้ดวงหลุดเสียงดัง ทำเอาสาวๆ ถึงกับยกมือขึ้นปิดปาก….
“เค้าเป็นแค่เพื่อนกันไม่มีอะไรหรอกตัวเอง” และปกรณ์ก็หันมาบอกพร้อมกับยิ้มหวานๆ ให้จนเจ้ดวงไปต่อไม่เป็น ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“เจ้ ขา เจ้ ห้องทำงานอยู่ทางนี้….และบิลห้องหมายเลข 28 ก็มาแล้วด้วย”
“ลดพิเศษ 50 เปอร์เซ็นต์ เพราะพวกเขาทำให้เจ้มีความหวังขึ้นมาบ้างแล้วละ”
“ฮิ ฮิ ฮิ ใช่ๆ….พวกหนูก็มีความหวังขึ้นมาเหมือนกัน เพื่อนคุณชายหล่อมากๆ สเปค!หนูเลย…”
“สเปค! ฉันต่างหาก….เจ้ขาหนูไปเอง….ทิปฉันยกให้แกแต่พ่อหนุ่มฝรั่งหน้าหล่อฉันขอ…ฮิ ฮิ ฮิ”
“ฝรั่งพวกแกเอาไปเลย แต่อย่ายุ่งกับน้องเขยเจ้เป็นอันขาด”
เดียรเนียล สแปนเลย์
เตรียมกระเป๋าเดินทางกลับอเมริกาตั้งแต่ยังไม่เข้านอน กระทั้งเช้าวันรุ่งขึ้น ทันทีที่ดร.ชานนท์ขยับตัวให้เห็นเขาก็ออกเดินทาง
“N.Tower on Sukhumvit road,” เขาบอกกับคนขับรถแท็กซี่ขณะที่เวลายังไม่ 7 โมงเช้าด้วยซ้ำ
“เอ่อ…ขอโทษครับคุณพูดภาษาไทยได้ไหม” คนขับแท็กซี่ถามกลับในลมหายใจเดียวกัน
“ครับ นิดโน้ย!….”
“ไม่ทราบว่าซอยที่เท่าไรพอจะรู้ไหมครับ” คนขับแท๊กซีถามขึ้นอีก
“Oh! Sorry” เดียรเนียล สแปนเลย์ ค้นหากระดาษโน้ตในกระเป๋าเสื้อ “เอ่อ…Soy 60 คราบ”
“OK. Thank you…Ha Ha Ha Ha ขอบคุณครับ…ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
(18th Floor…. God… I want to meet him please….) เดียรเนียล สแปนเลย์ ภาวนาอยู่ภายในรถ เมื่อ 1 ชั่วโมงกับไม่กี่นาทีบนถนน แท็กซี่ก็วนเข้าไปจอดส่งหน้าตึกสูง เดียรเนียล สแปนเลย์ จ่ายเงินเสร็จก็ตรงไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ที่อยู่ภายในโถงเพดานสูงชั้น 1 โอ่อ่าราวกับโรงแรม 5 ดาว ขณะเวลาบอกเลย 8 โมงเช้ามาไม่กี่นาที เขายุ่งอยู่กับประชาสัมพันธ์สาว 2 คนอยู่พักใหญ่
“I ต้อง การ ขึ้น ไป ชั้น 18 นา ครับ”
“กรุณาแจ้งก่อนนะคะว่าจะขึ้นไปพบใคร….”
“ผม จะ ขึ้น ไป พบ อนุชาย…Oh! no no….อนุชะ ชะ ชัย ครับ” เขาพยายามออกเสียงให้ชัดเจนสุดกำลัง
“ขอทราบชื่อบริษัทกับตำแหน่งด้วยคะ”
“Oh! ….Sorry I Don’t Know” เดียรเนียลบอกเป็นภาษาอังกฤษรัวๆ เร็วๆ
“Please wait there, I will contact you first”
“OK OK….” เดียรเนียล สแปนเลย์ ตอบรับอย่างคนหัวเสียและขณะที่กำลังจะหมุนตัวไปยังมุมรับแขกที่อยู่ไกลอีกฝั่ง เสียงสาวๆ ก็ดังขึ้น
“นั้นไงๆ….คุณคะ Youๆ…..คุณอนุชัยคะ” เสียงใสๆ เรียกอนุชัยที่หอบเอกสารกำลังเลี้ยวตรงไปยังลิฟต์พร้อมกับเรียก เดียรเนียล สแปนเลย์ ในเวลาเดียวกัน จนเป็นเหตุให้คนทั้งคู่หันมาเผชิญหน้ากันแบบต่างคนต่างตกใจคนละมุม
“Oh! Thanks my God….Nu,…. I have Something for tell you” เดียรเนียล สแปนเลย์ พูดภาษาอังกฤษรัวๆ จนอนุชัยตั้งหลักไม่ทัน เขาจึงพูดเป็นภาษาไทยตามอีก “นุ…ฉันมีเรื่อง จา บอก คุณ….” เมื่ออนุชัยไม่ตอบกลับ…. “Please…Nu ให้โอกาส ฉาน ได้ อธิบาย ด้วย Please”
นายคนเดียว
อนุชัยยกนาฬิกาข้อมือเช็คเวลานิดๆ ก่อนใบหน้าหมองๆ จะพยักหน้าให้เห็น “เชิญที่ร้านกาแฟด้านบนดีกว่าครับ” เขาพูดห้วนๆ แบบคนระมัดระวังตัว เมื่อนำทางเดียรเนียล สแปนเลย์ ขึ้นไปร้านกาแฟบนชั้น 17 พร้อมกับสั่งกาแฟร้อน 2 ที่เรียบร้อยแล้วจึงนำไปยังมุมกระจกที่เห็นภาพวิวของกรุงเทพฯ ในมุมสูงกว่า 270 องศา อนุชัยจิ! ปากแบบคนไม่สบายใจก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ
“มีอะไรกับผมรึเปล่าครับ…คุณเดียรเนียล….และรู้ได้อย่างไรว่าผมทำงานที่นี้” อนุชัยเว้นจังหวะพูดกับเขา 2 ครั้ง
“I มี เรื่อง สำคัญ มากๆ จา บอก You” เดียรเนียล สแปนเลย์ จ้องลึกเข้าไปดวงตาของอนุชัยราวกับนินจาต้องการสะกดจิต “สำคัญ มากๆ เกี่ยว กับ ชานนท์” และพูดต่อจนทำให้อนุชัยสะดุ้ง กระนั้นก็ยังสงวนท่าทีจนกาแฟร้อนเข้ามาเสริฟจึงใช้ช้อนสแตนเลสคนในถ้วยสีดำแบบว่างเปล่าพร้อมกับยกมันขึ้นมาจิบเพื่อบรรเทาอาการมืดๆ มัวๆ….สักครู่เดียรเนียลก็พูดขึ้นมาอีก “Nu ตอน ที่ I เรียน ปริญญาเอก I ขอให้ ชานนท์ ช่วย เป็น อาสา ให้ กับ ฉาน….” เดียรเนียลเล่ายาวจนกระทั้ง “….I ตรวจ เจอก้อน เนื้อ ในสมอง ของเขา” พอประโยคนี้หลุดออกมาจากปาก…อนุชัยถึงกับตาเบิกค้าง ถ้วยกาแฟในมือสั่นระริกพลางจ้องเข้าไปในดวงตาสีฟ้าไม่กระพริบ
“คุณ คุณหมายความว่า…”
เดียรเนี่ยว สแปนเลย์ พยักหน้ายืนยันอย่างหนักแน่น พร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาอธิบายต่อยาวๆ อนุชัยกำมือขึ้นปิดปากพร้อมกับเสยผมอย่างคนวุ่นวายอยู่ตลอดเวลา
“คุณเป็นหมอและยังเป็น แฟน กับเขา ทำไมถึงเอาเรื่องนี้มาบอกผม เดียรเนียล คุณเป็น แฟน เขานะ คุณต้องบอกเขาซิ! ต้องรักษาเขาให้หายด้วย….” อนุชัยคล้ายจะโวยวายใส่กลายๆ จนพนักงานหลายคนอดเหลือบมองพวกเขาไม่ได้
“Nu….You คน เดียว….You คน เดียว ที่ จะ หยุด เนื้อร้าย ก้อน นี้ ได้ ไม่ ใช่ I”
“คุณหมายความว่าอย่างไร นี่คุณเป็น แฟน เขาภาษาอะไรวะ!” อนุชัยหัวเสียจนเกือบๆ ร้องไห้ออกมา
“ฟัง ฉาน ให้ ดีๆ นะ Nu….เพราะ ฉาน ไม่ อยาก ให้ สง คราม โลก ครั้ง ที่ 3 เกิด….” เดียรเนียล สแปนเลย์ หยุดประเมินฝ่ายตรงข้าม “ฉาน เป็น แฟน –No- แฟ –เฟ-เฟรน-Friend-Friend….เป็น Friend Chanoon ม่าย ช่าย Boy Friend….I ม่ายใช่ คนรัก….เออ ไม่ใช่คน ที่ นอน บน เตียง เดียว กับเขา You เข้าใจ ไหม”
อนุชัยผวาโน้มเข้าไปกระซิบถามใกล้ๆ อีกรอบ…. “นี่ นี่ อย่างบอกนะว่าคุณ…คุณ….”
“Sorry…I ออก เสียง เพี้ยน จน You เข้า ใจ ผิด…I เป็น พืน- เพื่อ-เพื่อน เพื่อน….Yess! เพื่อนรัก กับ ชานนท์มา ตั้ง แต่ เรียน High school ที่ ซานฟานซิสโก….” เดียรเนียลพูดช้าๆ ทีละคำ อนุชัยถึงกับทิ้งแผ่นหลังไปกับพนักพิงโซฟาแบบคนหมดแรง “และ สมัย เรียน มหาวิทยาลัย ที่ บิติสโคลัมเบีย เรา เป็น Roommate กานวัฒนธรรม รูมเมท ของ ที่นั้น ก็ บังคับ ต้อง แลก ชื่อ กานใช้….ด้วยเหตุนี้ E-mail ฉาน จึง ใช้ เป็น ชื่อเขา และชานนท์ ก็ใช้ ชื่อ ของ ฉาน ด้วย… You เข้าใจ ไหม นุ You understanding” เดียรเนียลพูดยาว จนภาษาไทยเริ่มเข้าที่เข้าทาง กระนั้นอนุชัยก็ยังจมอยู่กับสีดำไปหลายนาที…เขายกตัวเองขึ้นมาพลางดึงมือ เดียรเนียล สแปนเลย์ มากุมสั่น ใบหน้าหวาดวิตกฉายซ่านให้หมอหนุ่มจากอเมริกาเห็น
“ฉัน….”
“15 ปี ชานนท์ Waiting for You คนเดียว….He love you ถึง ขนาด จงใจ มีลูก กับ You และ him ก็ทำสำเร็จ นุ…You ต้อง ย้าย ไปอยู่กับ เขา 15 ปี นาน เกิน ไปแล้ว”
“ฉันจะทำอย่างไร….ฉันจะช่วยเขาได้อย่างไร เดียรเนียล นายต้องบอกฉัน”….และอนุชัยก็ยกฝ่ามือปิดหน้า กระนั้นน้ำตาก็ยังเล็ดลอดง่ามมือออกมา เดียรเนียล สแปนเลย์ ขยับเข้าไปตบไหล่ปลอบพร้อมกับวางฝ่ามืออุ่นๆ หนาๆ ไว้ตรงนั้น
“ความสุข หรือ Happiness จะ ทำ ให้ เนื้อร้าย ก้อนนี้ ค่อยๆ ยุบ หาย ไปเอง…แต่ ระยะ แรก ฉาน อยาก ให้ You ช่วยปลุกเขา ตื่น ทุกๆ เช้า…” เดียรเนียลเว้นจังหวะแบบคนหนักใจ “…..และ หาก เขา ไม่ตื่น เขา ก็ จะ ไม่ ตื่น ตลอดไป”
“หา!….นาย นาย หมายความว่า….”
เดียรเนียล สแปนเลย์ พยักหน้ายืนยันอีกรอบ….
“นายคนเดียว ที่จะสร้าง ความสุข ให้ กับ ชานนท์ Nu….นายคนเดียว ฉาน มองไม่เห็นใคร เลยจริงๆ…ได้โปรด ช่วยเขา ด้วยเถอะ Please”
“ฉัน เดียรเนียล ฉัน ฉัน….ไม่มั่นใจ…” อนุชัยหวาดวิตกสุดๆ
“แต่ ฉาน เชื่อว่า You ทำได้….You ช่วยเขาได้…เพราะ You รักเขา เพียง แค่ รัก เขา ก็ ไม่ มี อา รัย ต้อง เป็นกังวล…” พูดจบเดียรเนียลก็ตบไหล่อนุชัย 3 ที “ I ต้อง กลับ อเมริกา เย็นนี้ แล้ว….ฉาน อยาก ให้ You ย้าย ไป อยู่ กับเขา คืนนี้ เลย…จา ได้ ไหม”
“ทำไมเพิ่งจะมาบอกฉัน…ทำไมนายถึงใจร้ายเพียงนี้ เดียรเนียล ทำไมนาย นายปล่อยให้ฉันเป็นบ้าอยู่ได้ตั้งหลายวัน…และเกือบจะฆ่าตัวตายไปแล้วด้วย”
“ฉาน ขอโทษ….ฉาน ไม่รู้จะบอก ด้วยวิธีไหน กระทั้ง เมื่อ วาน ฉานกับชานนท์ไป อำเภอมวกเหล็ก แม่ You ถึงบอก I ว่า You มี ประชุม ที่ นี่ ฉาน เลย รีบ มา พบ ก่อนที่ I จะกลับ….ดูแลเขาด้วยนะ Nu ฝาก ชานนท์ด้วย…เขา คือ พืน-เพือ-เพื่อนรัก คน เดียว ของ I… You เข้าใจ I แล้วนะ….” เมื่ออนุชัยคล้ายคนยังไม่พร้อม เดียรเนียล สแปนเลย์ ก็จับมือเขาพร้อมกับยัดนามบัตรส่วนตัวให้ “You ม่าย ต้อง กังวล อารัย ทั้งนั้น มี อารัย โทรหาฉาน…”
อนุชัยจ้องนามบัตรของเดียรเนียลอยู่นาน นานกระทั้งเดียรเนียลดึงเข้ามากอดเขย่าแบบต้องการกระตุ้น “ความรัก เท่านั้น จะ บำบัด เขา และ You คนเดียว จะ ทำ ให้ ชานนท์ ดีขึ้น I รับรอง”
“ทำไมนายเพิ่งจะบอกฉันเดียรเนียล ทำไมนายถึงเพิ่งจะมาบอกฉัน”
“ขนาด ฉาน พูดกับ You ไม่กี่คำ You ยัง เข้า ใจ ฉาน ผิด มาก ขนาด นี้ ถ้าวันนั้น I บอกเรื่องนี้ มีหวัง สงคราม โลกเกิด แน่ๆ Ha Ha Ha”
“นั้นนะซิ….” อนุชัยยังนิ่งเครียดๆ ต่อหน้า…..
“You จะเครียดแบบนี้ไม่ได้นะ Nu You ต้อง ทำให้เขา Happy ให้ เขา หัวเราะ ปลุก เขา ตื่นตอนเช้า…ฉานคิด ว่า น่า จะ ดี ขึ้น I เอาใจช่วย และจา ภาวนา ขอ ให้พวก You ผ่าน เรื่องนี้ ไปด้วยกัน ให้ได้”
“ขอบคุณเดียรเนียล ขอบคุณที่มาอธิบายทุกอย่างให้ฉันกระจ่าง….ขอบคุณจริงๆ”
“A heart with love makes happiness เชื่อฉันนะ Timmy”
ที่บ้านตระกูลเชาว์
อนุชาญ เชาว์ นั่งอ่านหนังสือจากศาล เป็นหนังสือที่รับรองจากผู้จัดการมรดกอ้างถึงทายาทลำดับที่ 4 มีผลบังคับใช้โดยสมบูรณ์พร้อมแนบเอกสารผลตรวจ DNA. มายืนยันด้วย…..
“….ทั้งนี้ผลดังกล่าวจะถูกบังคับใช้และจัดการแบ่งมรดกจำนวน 10 เปอร์เซ็นต์ดังที่ได้กล่าวไว้ในพินัยกรรมให้เสร็จสิ้นภายใน 90 วันหรือ 3 เดือนนับจากวันที่ลงในหนังสือฉบับที่ท่านกำลังอ่านอยู่ขณะนี้….จึงขอแจ้งเรียนมาเพื่อทราบ….ทนายอำพล โรจน์ชัยนาม….” อนุชาญ ซี๊ด! ปากหน้าหมองคล้ำ กระดาษ 2 แผ่นในมือสั่นระริก…. “ตกลงไอ้เด็กเปรตที่เกิดจากน้ำเงี่ยนมันเป็นลูกใครกันแน่วะ!” เขาพึมพำพร้อมกับพลิกหนังสือแผ่นที่ 2 ขึ้นมาไล่อ่านทีละบรรทัด “นี่ นี่…ลึ!….ทำไมเฮียชาติ ทำไมลึ! ถึงได้จองเวรจองกรรมกับอั๊วนักหนา….เพราะลึ! คนเดียว เพราะเฮียคนเดียวที่สร้างเรื่องสร้างราวไม่หยุดไม่หย่อน…..” เขาลุกจากเก้าอี้ไม้สักข้างสระว่ายน้ำเดินเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกับหยุดกำมือแน่นๆ หน้ารูปของ อนุชาติ เชาว์ พี่ชายคนโตด้วยท่าทีบอกไม่ถูก “เฮียอย่าหวังนะว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆ…เขาเป็นลูกชายลึ! ก็ดี อั๊ว! จะได้ทำงานสบายใจมากขึ้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า….” หลังเสียงหัวเราะเขย่าประสาทโทรศัพท์มือถือก็ถูกใช้งาน
“D E A T H 0 4 P K หามันให้เจอแล้วรอคอยให้ D E A T H 0 1 A C ออกมาซะก่อน”
(……………………………………………………..)
“ส่วน D E A T H 0 5 A N ยังมีเวลา…ทำแบบไหนก็ได้ให้ D E A T H 0 1 A C กลับเข้าไปในคุก-ตายในคุกได้ยิ่งดี”
(………………………………………………………)
“ 145 ที่เดิม…ห้ามพลาดอีกเด็ดขาด เข้าใจไหม” และเขาก็กดวางสาย… “ทำไมเฮียต้องบังคับอั๊ว! ให้ทำแบบนี้….ทำไมต้องทำให้กงสีบ้านตระกูลเชาว์แตกเป็นเสี่ยงๆ….สิ่งที่อากง อาม่าช่วยกันสร้างเนื้อสร้างตัวมาไม่มีความหมายเลยรึอย่างไร เฮียชาติ เฮียชาติหมา….เฮียชาติสารเลว….ตายแล้วยังไม่ยอมตาย….ได้! ถ้าเฮียต้องการจะเห็นลูกหลานของเฮียย่อยยับก็อย่างเพิ่งรีบไปผุดไปเกิดก็แล้วกัน อั๊ว! นี้แหละจะทำให้เฮียเห็นเอง….คอยดู….เฮียรอดูไปก็แล้วกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
จบ อนุชาย2 บทที่12 นายคนเดียว
Related Posts:
