อนุชาย2 บทที่36

นิยายอ่านฟรีจบเรื่อง อนุชาย2 บทที่36

อนุชาย2 บทที่36 ลาก่อนอนุชาย

เกือบ 23.00 น. ทันทีที่ BMW ซีรี่ย์ 5 สาดแสงสีขาวผ่านประตูรั้วไม้สักสีดำเข้าไปจอดภายในโรงเก็บ อีกคนที่ขังตัวเองอยู่ในเงามืดมาหลายชั่วโมงก็หมุนตัวจากประตูอลูมิเนียม เมื่ออนุชัยหลุดจากตัวรถเขาก็พุ่งเข้าไปสวมกอดทางด้านหลังทันที

“เอ้!…เกิดอะไรขึ้น”

“อย่าทิ้งฉันไปอีกเลยนะขอร้อง” ดร.ชานนท์เสียงสั่น อนุชัยอิ่มเอมในกิริยาที่คนรักแสดงออกมา  เขาจะหันหน้าไปเผชิญ แต่ดร.ชานนท์กลับยิ่งกอดเกร็งแขนทั้ง 2 ข้างไม่ยอมง่ายๆ “อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวอีกเลยนะนุ….ฉัน ฉัน…”

อนุชัยเผลอยิ้มรื่นๆ “ถ้าฉันหนีไปอีก….คราวนี้ขอลูกสาวนะ”

“นุ!…นายพูดอะไรใจคอฉันยิ่งไม่ค่อยดีอยู่ด้วย” ดร.ชานนท์คล้ายจะต่อว่า

อนุชัยแกะมือที่กำลังโอบรัดเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระและจ้องใบหน้าดร.ชานนท์ที่คล้ายจะร้องไห้ สักพักก็พุ่งเข้ากอดเสียเอง “โอ่โอ๋! ไม่เอาๆ ไม่ร้องแล้ว 15 ปีที่ฉันโดดเดี่ยวก็มากเกินพอ” เขาถอยออกมาประเมินอย่างระมัดระวัง “นายจำเหตุการณ์ที่แก๊สทาวน์ในแวนคูเวอร์ได้ไหม…ฉันยืนมองหอนาฬิกาไอน้ำที่อยู่มุมถนนแคมบี้ ในใจอยากมีนายยืนอยู่ข้างๆ ฉันคิดถึงนาย จนเกิดภาพหลอนคล้ายๆ มีนายยืนอยู่ข้างหลัง…” อนุชัยกลืนน้ำลายขณะมือก็ลูบปลอบดร.ชานนท์ไม่หยุด “แถมยังได้กลิ่นตัวของนายชัดเจน…มันหลอนฉันมาจนถึงวันนี้”

ดร.ชานนท์ดึงอนุชัยมากอด เสียงของเขาจึงดังขึ้นเหนือต้นคอ “ไม่ใช่ภาพหลอนหรอกที่รัก แต่เป็นตัวฉันจริงๆ เป็นไอ้เหี้ยคุณคนขี้ขลาด ที่หลบร้องไห้หลังซอกตึกเมื่อเห็นคนอื่นมาฉุดนายไปต่อหน้าต่อตา”

“หา!…” อนุชัยสดุ้งโหยง

ดร.ชานนท์พยักหน้าสารภาพ “ใช่!…ฉันกะจะเซอร์ไพรส์แต่ก็โดนแฟนใหม่นายเซอร์ไพรส์ซะก่อน”

“แฟนบ้าแฟนบออะไร….ถ้าฉันชอบเบ็บบี้…ฉันจะมายืนอยู่กับนายเวลานี้รึไง” อนุชัยว่าให้

“แต่เบ็บบี้ก็สารภาพกับฉันนะว่า รักนายและยอมแต่งงานเพื่อให้นายได้อยู่กับเขา…นาย นายเองก็ทิ้งเวลาให้ฉันคิดนานเกินไป…จนต้องเข้าไปนอนในโรงพยาบาลที่ ฮ่องกง เป็นอาทิตย์”

“อ้อ!….ที่ฉันชนะเป็นเพราะนายคิดแต่เรื่องลามกนี้เอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อนุชัยหัวเราะยาว ก่อนจะผลักดร.ชานนท์ออก “ไอ้เหี้ยคุณเอ้ย!…ถ้าวันนี้นายรู้ว่าฉันไปทำอะไรมา นายไม่ช็อกตายเลยรึไง” อนุชัยผละเดินขึ้นบันไดผลักประตูเข้าไปภายในโถงรวมเพดานสูง โดยมีสายตาดร.ชานนท์จับจ้องราวกำลังค้างคิดตามแผ่นหลัง

“นี่…นุ…นุ…นาย นาย ไปทำอะไรกับใครมา อนุชัย อนุชัย….” เขาสาวเท้าไวไวตามเข้าไปสมทบ อนุชัยแสดงสีหน้าของผู้ชนะแต่ต้องการลองใจจึงแกล้งวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะทำงานก่อนจะเปิดโคมดาวไลท์ปรับดรีมเมอร์สลัวๆ ล้มตัวลงนอนบนโซฟาเบทในห้องนั่งเล่น “นุ นายไปทำอะไรกับใครมา….อนุชัย นายอย่าหลบฉัน นายไปทำอะไรมาถึงได้กลับบ้านดึกเช่นนี้”

อนุชัยยิ้มแบบคนเจ้าเล่ห์ ดร.ชานนท์จึงนั่งลงข้างๆ คาดคั้นต่อ

“เล่ามาให้หมด ไม่อย่างนั้นคืนนี้ไม่ต้องนอนกันละ” เมื่ออนุชัยเอาแต่ยิ้มไม่หือไม่อือดร.ชานนท์จึงทิ้งตัวลงนอนข้างๆ พร้อมกับกอดเขย่าไม่ยอมจบง่ายๆ

“คุณหญิงดาริกานัดฉันที่ห้องสูทบนชั้น 22 ของโรงแรม 4 ซี่ซั่น เธอใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น แถมยังเปิดบรั่นดีเลี้ยงอีกด้วย”

ดร.ชานนท์สะดุ้งลุกครึ่งตัวจ้องหน้าอนุชัยตรง ๆ “หา!…นาย นาย นาย”

“ฟังฉันให้จบก่อนเด็กโง่!….” อนุชัยตะคอก จนดร.ชานนท์ล้มตัวนอนโดยใช้อกเขาต่างหมอนราวจะทำโทษ กระนั้นอนุชัยก็ยังดันใบหน้าของเขาขึ้นมาจุมพิตที่ริมฝีปากอีกจนได้ “รสชาติแบบนี้แหละที่ฉันชอบ ไม่ใช่จืดๆ ชืดๆ แบบยายนั้น”

ดร.ชานนท์ผวายันตัวเองลุกอีกรอบ “หา!…”

“เธอเสนอให้เราอยู่ด้วยกันแบบ 3 คนผัวเมีย เพื่อฉันจะได้รับบทเป็นเมียน้อยที่สมบูรณ์แบบให้นาย”

“นาย นาย จูบเธอด้วยเหรอ……” ดร.ชานนท์หันรีหันขวางแบบคนไม่สบายตัว “กิ้งอ่อยนายรึไง…บ้าชะมัด….และ และ…นายเองก็ร่าน ร่านที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา”

“คุณ….” อนุชัยเรียกสติ…ดร.ชานนท์จิ! ปากแบบคนไม่สบายใจอย่างแรง

“ไอ้คุณ….ไอ้เหี้ยคุณ…มองหน้าฉัน มองตาฉันให้ดี ในเมื่อเราสัญญาว่าจะใช้ลมหายใจร่วมกันแล้ว…นับต่อจากคืนนี้เป็นต้นไป…ถึงจะเกิดอะไรขึ้นฉันไม่ยอมปล่อยมือนายเด็ดขาด”

ดร.ชานนท์นิ่งคิด “ว่าแต่นายมีอะไรกับเธอรึเปล่า”

อนุชัยจึงสับกะโหลกตึ้บๆ 2 ที ดร.ชานนท์แกล้งเจ็บจนอนุชัยลนลานขอโทษขอโพยพร้อมกับพลิกค่อมร่างพลางสำรวจบาดแผลไม่หยุด “เจ็บเหรอ….ไหนโดนแผลหรือเปล่า”

“ว่าไงละ…นายมีอะไรกับเธอแล้วใช่ไหม และอย่าหลอกฉันอีกนะว่า…จินตนาการเป็นฉัน….คราวนี้ให้ตายก็ไม่ยอม” ดร.ชานนท์ใช้จมูกสูดดมปกเสื้อไล่ขึ้นไปสำรวจใกล้ๆ ริมฝีปาก “กลิ่นบรั่นดียังอยู่เลย…ว่าไงสารภาพมาซะดีๆ โทษหนักจะได้เป็นเบา”

อนุชัยหัวเราะในลำคอ “ฉันไม่ชอบกินอาหารเย็นนอกบ้านนายก็น่าจะรู้”

“แสดงว่า….”

“นายเร่าร้อนและทำให้ฉันร่านกว่าเยอะ”

“แสดงว่า” ดร.ชานนท์ยังไม่ยอมแพ้

“ยังโว้ย!…ฉันยอมเป็นเมียน้อยที่สมบูรณ์แบบให้นายดีกว่าจะเป็นสามีให้กับผู้หญิง…ได้ยินชัดเจนไหมไอ้คนหื่นกาม ฮ่า ฮ่า ฮ่า”……

……….แสงดาวไล้ท์ ไล่ลามอาบ ทาบสลัว………

………อบอวลมัว เหมือนมีม่าน บางกางกั้น……..

……….วะนิลาครีม จากดรีมเมอร์ เบลอครบครัน………

……….ช่างเหมือนฝัน ปันเอมอิ่ม พริ้มพร่ำเพ้อ……….

“ฉันรักนายชานนท์….”

“แต่กลิ่นบรั่นดีคือศัตรูของฉันที่รัก”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า….ไอ้บ้าเอ้ย!….”

และอีก 2 วันต่อมา

คุณหญิงดาริกา ชีวาวัฒนะ ก็ปรากฏตัวพร้อมกับสาวฝรั่งผมทองวัยเกือบ 40 ปี แต่หุ่นยังเปะ! ทุกกระเบียดนิ้วที่บ้าน Loft Love เมื่อสมใจนำทั้งคู่เข้าสู่ห้องรับแขกพร้อมกับเสริฟเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว อนุชัยกับดร.ชานนท์ก็ได้แต่นั่งเกร็งคนละมุมอย่างคนจับจุดไม่ถูกและเดาไม่ออกว่าเธอจะมาไม้ไหนอีก คุณหญิงดาริกานั่งมองบรรยากาศอึมครึมที่กำลังดำเนินอยู่ด้วยจิตใจเบิกบานผิดวิสัย เธอให้เวลาทำหน้าที่ไปเรื่อยๆ จนกระทั้งปล่อยเสียงหัวเราะคิกๆ เป็นการเบิกนำ

“ฮิ ฮิ ฮิ….กิ้งบอกเลยนะคะว่าชายตาแหลมมากๆ ที่เลือกนุ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” และเธอยังหัวเราะแบบคนเสียมารยาทต่ออีกยาว “ชายคะ นุคะ…เมื่อวานก่อนกิ้งต้องขอโทษที่เล่นแรงไปหน่อย คือกิ้งแค่อยากลองใจคนเป็นพ่อของลูกชายแค่นั้นเองนะค่ะ และเวลานี้กิ้งก็ทราบแล้วว่าชายเลือกคนไม่ผิด กิ้งสบายใจและเห็นทีต้องปล่อยมือจากอาตี้ได้จริงๆ จังๆ สักที”

ทั้งอนุชัยและดร.ชานนท์ต่างอึ้ง งงๆ…มองหน้ากันไปมา

“เออ! เห็นไหม ปล่อยให้กิ้งคุยคนเดียวซะเพลินเลยลืมแนะนำไปเลย…เอ่อ….” เธอหยุดชะงักราวจะเรียกความสนใจ เมื่อดร.ชานนท์และอนุชัยหันกลับไปจ้องที่เธออีก “นี้คือ…ลิซ่า ลอปสันต์ ค่ะ เธอเป็นแฟนกิ้งเอง”

“หา! / กิ้ง!….” ทั้งอนุชัยและดร.ชานนท์สะดุ้งโหยงแบบคนคาดไม่ถึง พวกเขามองไปที่สาวฝรั่งร่างสูงที่กำลังนั่งยิ้มกว้างๆ….

“คะ…นุกับชายฟังไม่ผิดหรอก กิ้งเป็นเลสเบี้ยนและเราก็เริ่มคบกันตั้งแต่เรียนยังไม่จบไฮสคลูด้วยซ้ำ”

อนุชัยกับดร.ชานนท์ยังหลงอยู่ในภวังค์

“ลิซ่า คือคนที่กิ้งเลือกจะใช้ชีวิตด้วยคะชาย….เอ่อ! Lisa This Anuchai and Chanoon Shaisakhon” เมื่อคุณหญิงดาริการแนะนำจบ ลิซ่าทำตาขยายใหญ่ยิ้มกว้างๆ พร้อมขยับตัวตรงยกมือไหว้แบบไทยด้วยกิริยาน่าเอ็นดูเป็นพิเศษ

“สวัสดีคะ คุณนุ คุณชานนท์…” เธอพูดเป็นภาษาไทยด้วยน้ำเสียงใหญ่ๆ ได้ดีพอสมควร

“สวัสดีครับ / สวัสดีลิซ่า”

คุณหญิงดาริกาจึงเริ่มบอกจุดประสงค์ของการมาเมืองไทยในครั้งนี้…“ชายคะ การแต่งงานจอมปลอมเกือบทำลายชีวิตเราทั้งคู่ มันถึงเวลาแล้วคะที่เราจะต้องหันหน้ามาคุยกันเพื่อจบเรื่องราวทั้งหมด” เธอมองดร.ชานนท์ อนุชัย ก่อนจะดึงมือลิซ่ามากุมให้เห็น ทั้งคู่จ้องตายิ้มให้กันแบบอบอุ่น “ชายคะ กิ้งอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ กิ้งต้องการหย่าเพื่อจะได้ไปจดทะเบียนสมรสกับลิซ่าให้ถูกต้อง” เธอเว้นจังหวะประเมิน ซึ่งอนุชัยกับดร.ชานนท์เองก็กำลังอยู่ในอาการช็อกไม่นึกว่าเรื่องจะออกแบบนี้

“กิ้ง!….” ดร.ชานนท์อุทานเรียก

“ค่ะ ชายฟังไม่ผิดหรอก กิ้งต้องการหย่าเพื่อไปจดทะเบียนสมรสใหม่กับลิซ่าที่อเมริกา” เธอมองอนุชัยและดร.ชานนท์สลับไปมาหลายรอบก่อนจะตัดสินใจพูดต่อ….แต่ลิซ่าที่นั่งข้างๆ ก็แทรกขึ้นก่อน

“ดิฉันเองก็ได้ยินเรื่องของพวกคุณทั้ง 2 มาเยอะ เป็นไปได้ไหมคะหลังจากหย่ากับกิ้งเรียบร้อยแล้วคุณชานนท์กับคุณอนุชัยจะบินไปจดทะเบียนพร้อมกับเรา” ลิซ่าพูดสำเนียงยานๆ ทำเอาดร.ชานนท์และอนุชัยสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย

“นั้นซิคะชาย….การรับรองอาตี้เป็นบุตรก็จะสมบูรณ์เป็นครอบครัวมากขึ้นไปอีก กิ้งคิดว่าเป็นผลดีกับเรามากกว่าผลเสียนะคะ”

“นุ นายจำคำแนะนำของทนายอำพลได้ไหม….” อยู่ๆ ดร.ชานนท์ก็ถามอนุชัยขึ้นลอย ๆ

“อื้อ!….จำได้”

“มันเป็นทางเดียวที่อาตี้จะได้รับอิสระและปลอดภัยกับเรื่องวุ่นๆ ของพินัยกรรมบ้านตระกูลเชาว์ และนายก็จะ……”

อนุชัยพอเดาออกว่าดร.ชานนท์จะพูดอะไรจึงดักทาง  “ฉันเองก็จะได้พ้นสถานะอนุชายหรือเมียน้อยของนายว่างั้นเถอะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…..นั้นนะซิ เห็นไหมคะกิ้งว่าแล้ว ถ้าเราหย่ากันจะมีแต่เรื่องดีๆ กิ้งกับลิซ่าเองก็จะได้จดทะเบียนรับรองลูกสาวของเราก่อนเธอจะ 9 ขวบให้เรียบร้อยด้วย”

“หา! กิ้ง กิ้ง มีลูกอีกคนแล้วเหรอ” ดร.ชานนท์ถามอย่างคนไม่มั่นใจ

“ไม่ใช่กิ้งหรอกคะชาย แต่เป็นลิซ่าที่เธอยอมอุ้มท้องแทน”

“แล้วเอ่อ….ผมไม่รู้จะถามดีไหม แต่ในเมื่อลูกสาวของกิ้งคือน้องสาวแท้ๆ ของลูกชายเรา” อนุชัยพูดไม่ทันจบลิซ่าก็ตอบแทน

“คุณนุคงอยากรู้ว่าพ่อเขาเป็นใครเหรอคะ”

คุณหญิงดาริกามองหน้าลิซ่านิดๆ “พี่ชายกิ้งเป็นเจ้าของสเปิร์มคะนุ….น้องสาวอาตี้ชื่อวีว่า อายุจะเจ็ดขวบแล้วละค่ะ อาตี้รู้ดี”

“แล้วทำไมอาตี้ไม่เล่าให้ฟัง” ดร.ชานนท์บ่นให้ลูกชาย จนได้ยินเสียงคุณหญิงดาริกาหัวเราะขึ้นมาอีก

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า….อย่าต่อว่าอาตี้เลยคะชาย เป็นกิ้งเองแหละที่ขอเอาไว้”

“ถ้าอย่างนั้นเราต้องรีบแล้วละ นายว่าไหมนุ” ดร.ชานนท์หันไปขอความเห็น

“ฉันใจหาย….” อนุชัยลงเสียงต่ำ ทำให้ทุกคนที่กำลังจ้องอยู่ถึงกับมองหน้ากันไปมา

“ทำไมละ…” ดร.ชานนท์ถาม

“นั้นนะซินุ….ทำไมคะ กิ้งว่ามันมีแต่เรื่องดีกับเราเลยนะ ใช่ไหมคะลิซ่า”

“Yes! มีอะไรรึเปล่าคุณอนุชัย” ลิซ่าถามตามด้วยความเป็นห่วงอีกคน

อนุชัยส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้เห็น “ที่ใจหายนะเพราะว่าในที่สุด…ผมก็ต้องกล่าวลา อนุชาย อย่างเป็นทางการ” อนุชัยมองหน้าดร.ชานนท์ที่กำลังคิดตาม

“แหกปากให้ลั่นบ้านไปเลยนุ…..” ดร.ชานนท์หายใจทิ้งแบบคนโล่งก่อนจะยุส่งเสียงดัง

อนุชัยขยับยิ้มเกือบจะหัวเราะ “ตอนนี้เลยเหรอ”

ดร.ชานนท์พยักหน้า แต่ดูเหมือนทั้งคุณหญิงดาริกากับลิซ่ายังตามไม่ทัน กระทั้งอนุชัยลุกยืนยกมือป้องปากหันหน้าไปทางเคาน์เตอร์ครัวฝรั่งที่อยู่ในมุมลึกไปทางทิศตะวันตก

“ลาก่อน อนุชาย” เขาตะโกนออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจทำให้ทั้งลิซ่าและคุณหญิงดาริกาตกใจจนยกมือขึ้นทาบอกแทบไม่ทัน

#ฮ่า ฮ่า ฮ่า…..#

“วันนี้กิ้งมีความสุขที่สุด” คุณหญิงดาริกาหยุดมองหน้าอนุชัย… “ฮ่า ฮ่า ฮ่า…เห็นหน้านุทีไรอดนึกถึงตอนที่นุดึงกิ้งไปจูบไม่ได้”

ดร.ชานนท์หันขวับ “นี่ นี่ นายอย่าบอกฉันนะว่านายเป็นคนเริ่ม”

อนุชัยไม่ทันปรับอารมณ์….เสียงหัวเราะของคุณหญิงดาริกาก็ทะลายซะก่อน “ฮ่า ฮ่า ฮ่า กิ้งไม่เข้าใจทำไมเวลาจูบกับนุ กิ้งถึงไม่รู้สึกอะไรเลยราวกับจูบกับพี่ชายหรือคุณพ่ออย่างใดอย่างนั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“นาย นาย….”

“แหม! ชายขา…ก็กิ้งอ่อยนุซะขนาดนั้น ถ้าเป็นคนอื่นกิ้งคงต้องเรียกการ์ดที่ซ่อนตัวอยู่หลังประตูแล้วละค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คุณหญิงดาริกาพูดไปหัวเราะไป

“นายเห็นอดีตเมียนายรึยัง….โดนยั่วโมโหซะขนาดนั้น เป็นนาย นายก็ต้องทำแบบฉัน” อนุชัยหันไปพูดกับดร.ชานนท์จนคลายยิ้มออกมา

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…พอเถอะค่ะกิ้งปวดท้องไปหมดแล้ว” เมื่ออารมณ์ทุกคนกลับเข้าที่เข้าทาง “ชายคะกิ้งอยู่เมืองไทย 3 วิคถ้าพร้อมวันไหนโทรนัดกิ้งได้เลยนะคะ”

“พรุ่งนี้ชายพร้อมครับกิ้ง….” ดร.ชานนท์สวนทันที

“นายจะบ้าเหรอ…ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น” อนุชัยดุแต่ก็ไม่จริงจังนักจนลิซ่าแอบขำจนเห็นน้ำตาเธอเล็ดที่หางตา

“เออ…ก็ฉันกลัวว่านายจะหนีไปอีกนิ….เร็วเท่าไรยิ่งส่งผลดีกับเราเท่านั้น นายว่าไหม”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ชายกับนุน่ารักชะมัด พรุ่งนี้กี่โมงดีคะ กิ้งกับลิซ่าจะได้ไปรอ” คุณหญิงดาริกาพูด ลิซ่าที่นั่งข้างๆ ยิ้มก่อนจะดึงเธอเข้าไปจูบราวจะยืนยัน

“ครับ ประมาณ 9 โมงชายว่างครับกิ้ง….นายว่าไง พรุ่งนี้ไม่มีประชุมใช่ไหม” ดร.ชานนท์พูดพลางหันไปถามอนุชัย

“อื้อ…ได้”

“ถ้าอย่างนั้นกิ้งกับลิซ่าไม่รบกวนแล้วนะคะ”

“พวกคุณ 2 คนน่ารักและดูดีมากๆ ขอบคุณมากค่ะ” ลิซ่าพูดขณะลุกพร้อมกับคุณหญิงดาริกา “พรุ่งนี้เจอกันนะคะ สวัสดีค่ะ” ไม่ทันที่คุณหญิงดาริกาจะก้าวขาพ้นประตู เธอก็หันกลับมาพูดขึ้นด้วยท่าทีเบิกบานกับพวกเขาอีก

“จะว่าไปแล้วทั้งนุและชายต่างก็มีสถานะเป็นสามีกิ้งทั้งคู่ แต่น่าแปลกนะคะที่ไม่มีใครเคยนอนกับกิ้งเลยสักคน ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เธอหัวเราะกระทั้งกลับเข้าสู่อารมณ์ปกติ “นุเป็นคนดีมากๆ ชายเลือกคู่ชีวิตไม่ผิดหรอกค่ะ เขาเหมาะสมจะเป็นพ่อของลูกชายเรา…ชายจงรักษาไว้ให้ดี ๆ ไม่เช่นนั้นกิ้งขโมยแน่ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ขอบคุณครับคุณกิ้ง” อนุชัยกล่าวตบท้าย

“ขอบใจกิ้งที่เข้าใจเรา ลิซ่าคุณเองก็รักษาผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักให้ดีเช่นกันนะครับ ถ้าปล่อยเธอหลุดมือรับรองเราได้ใช้ชีวิต 3 คนผัวเมียอย่างแน่นอน ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ดร.ชานนท์แซวตามหลัง ทำให้เสียงหัวเราะของทั้ง 4 เพิ่มระดับจนลุงเย็นกับสมใจที่ยืนคู่กันที่โรงจอดรถอดหัวเราะตามไปด้วยไม่ได้

แดดเที่ยงกำลังเบนเงาทุกสรรพสิ่งให้เล็กลง

ลิซ่า ลอปสันต์ หันมาโบกมือขณะกำลังมุดเข้าไปในรถ คุณหญิงดาริกาเองก็โบกลาด้วยท่าทีเบิกบานไม่จบสิ้นกระทั้งประตูรั้วไม้สักสีดำเปิดทางและปิดลงตามหลัง

“เดือนหน้าน้องหญิงก็ถึงกำหนดคลอด เราวางแผนแวะไปจดทะเบียนสมรสที่อเมริกากันก่อนไหม แล้วค่อยพาอาตี้กับยูจิบินต่อไปเยี่ยมหลานสาวที่แวนคูเวอร์”

“อ้าวน้องหญิงไม่ได้คลอดที่ซานฟรานซิสโกหรอกรึ!”

“แวนคูเวอร์เป็นเมืองที่น่าอยู่และปลอดภัยอันดับต้นๆ ของโลก น้องหญิงกับไอ้หมอเดียรเนียลจึงเลือกที่นั้นเป็นบ้าน” ดร.ชานนท์บอก

“อ้อ!…คุณหญิงป้าคงไว้ใจหมอแครรี่ด้วยซินะ”

“ใช่!…น้องแครเองเธอก็ไม่ยอมให้หมอคนอื่นทำคลอดน้องหญิงอยู่แล้ว ทุกอย่างจึงลงตัว….แวนคูเวอร์คือบ้านของเราทั้งคู่ด้วยที่รัก” ดร.ชานนท์ดึงอนุชัยมาจูบ “ฉันคิดถึงบ้านเล็กในป่าสนที่วิคตอเรียใจแทบขาด เป็นไปได้ไหมอนาคตเราจะไปใช้ชีวิตที่นั้น”

อนุชัยมองหน้าดร.ชานนท์นิ่งๆ “แต่ฉันคิดถึงชิมะมากกว่า….”

“เมื่อความรักก่อเกิด….หัวใจก็อบอุ่น….ไม่จำเป็นต้องรอรักตอบสนอง….เพราะหัวใจแห่งรัก….จะยิ้มตอบเพราะรัก….เพื่อรัก เพื่อเรา แค่เรา….”

“นายยังจำนิราศเมืองชิมะได้ซินะ” อนุชัยตามขณะดวงตากำลังเพ้อฝันอยู่ในเปลวแดดที่กำลังกระจ่างขาว

“ใช่!….เพราะที่ประเทศญี่ปุ่นปี 1997 มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นที่นั้นและเราก็จะไปใช้ชีวิตที่นั้นถ้านายปรารถนา”

“ชิมะ คือบ้าน Loft Love อีกหลังหนึ่งของเราชานนท์”

“นั้นนะซิ….เห็นทีฉันต้องปรับปรุงใหม่ให้สมบูรณ์แล้วละ”

“หรือว่า…หลังจากจบเรื่องที่อเมริการและแวนคูเวอร์ เราจะแวะซิมะสักอาทิตย์ ฉันจะได้คุยกับช่างให้จบๆ” อนุชัยออกความคิดเห็น

“อื้อ!….ได้ๆ….หวังว่าทั้งอาตี้กับยูจิคงไม่ตามเราไปด้วยหรอกนะ”

“ทำไมละ”

“ฉันอยากจะนอนให้นายล้างหูให้เหมือนกับ 15 ปีก่อน” ดร.ชานนท์กดเสียงต่ำใกล้หูพร้อมกับยิ้มแบบคนเจ้าเล่ห์

“นี่แน่!….” อนุชัยตบหัวดร.ชานนท์ “นั้นมัน 17 เกือบจะ 18 ปีแล้ว….นายขี้ลืมชะมัด”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เออ! ใช่ ๆ… ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

จบ อนุชาย2 บทที่36 ลาก่อนอนุชาย