เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep1-1

เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep1-1 เขาชื่อฮ่อม นิยายอ่านดี มีคติสอนใจ เขียนโดย TIMMY BUTO

เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep1-1

ดอกชมพูภูคาบนอุทยานแห่งชาติดอยภูคา อำเภอปัว จังหวัดน่าน เริ่มผลิบานตั้งแต่กลางเดือนกุมภาพันธ์ถึงปลายเดือนมีนาคม สุดท้ายมันก็ร่วงโรย เช่นเดียวกับอากาศที่เย็นยะเยือกช่วงต้นปีพอย่างเข้าเดือนเมษายนก็จะกลับมาร้อนเป็นปกติ นัยยะ 2 อย่างกำลังจะบอกอะไร? สัจธรรมของโลกหรือว่าเข็มทิศชีวิตจากพระเจ้าที่กำหนดเอาไว้ตั้งแต่แรกสร้าง

ครอบครัวชาวลัวะเล็กๆ กลางทุ่งโล่งสุดสายตาหลังบ้านดอนสวายที่มีเทือกเขาภูคาโอบล้อมไว้ทุกด้านกำลังทำกิจกรรมปกติที่แตกต่างกว่าทุกๆวัน….เกือบหกโมงเย็นของวันพุธ

“พ่อ! หนังสืออะหยังอ่านได้อ่านดีแต้ๆ แม่หันตั้งแต่ปิ๊กจากกาดเมินละเน้อ!”

“หนังสือเข็มทิศชีวิตของดร.ชัยนนท์ สวัสดิ์พากร รองนายยกฯ…เปิ้นบ่หันคุยกับลูกจาย จึงเขียนหนังสือหื้ออ่านแทน ดีขนาดพ่อตั้งใจจะซื้อให้ม่อฮ่อมมัน อายุน่าจะพอๆ กั๋น”

“หนังสือเข็มทิศชีวิต”

“แม่อ่านก่อ….”

“หันตัวหนังสือตาอิแม่ก็ลายละ พ่ออ่านเตอะแล้วกะเล่าหื้อฟังโตย”

******************

ที่วิทยาลัยเทคนิคประจำจังหวัดน่าน

เหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมงก่อนจะเข้าสอบรายวิชาสุดท้าย เด็กหนุ่มเทคนิคสถาปัตยกรรมหลายคน คล้ายกำลังเตรียมตัวสำหรับอนาคต หลังจบ ปวส. หรือประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูงกันบ้างแล้ว

“เฮ้ย! ไอ้ม่อฮ่อมตกลงไม่ไปเชียงใหม่กับพวกกูจริงเหรอวะ รุ่นพี่ปูทางไว้ให้ มีทั้งห้องพักที่ทำงานเสร็จสับเลยนะโว้ย”

“นั้นดิ! เรียน ม.พายัพภาคค่ำ ทำงานบริษัทเดียวกับพวกพี่สุวิชิต 2 ปีจบ ป.ตรีสบายๆ”

“แต่กูอยากทำงานกับบริษัทนี้วะ” หนุ่มลัวะตัวสูงผิวขาวใบหน้าหล่อเข้มแต่เวลายิ้มกลับหวานราวกับเจ้าสาวในคืนวิวาห์พูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนๆ เห็น

“โฮ! ไอ้คุณนุกูลครับนี้มันบริษัทระดับท๊อปของประเทศเชียวนะมึง! ปวส.เทคนิคต่างจังหวัดจะสู้สถาปนิกปริญญาเมืองกรุงได้เหรอวะเพื่อน”

“ใช่! เผลอๆ เค้าอาจจะรับเฉพาะสถาปนิกจบต่างประเทศก็ได้นะโว้ย” อีกคนแย่งโทรศัพท์ไปดูพูดสมทบ

“ช่างแม่ง!ไอ้ฮ่อมเตอะ ถ้ามันได้ตั้งใจ๋ต่อให้ช้างเป็นโขลงก็เอามันบ่อยู่”

นาทีเดียวกันเพื่อนผู้หญิง 1 ใน 5 คนก็เดินเข้ามานั่งแทรกกลางวงพร้อมกับยื่นหนังสือปกสีน้ำเงินขาวคืน

“อะฮ่อม!…อ่านแค่บทนำก็ปวดหัวละ เรียนจบคงไปปลูกผัก ปลูกข้าวโพด ทำรีสอร์ทที่บ้านเหมือนเดิมดีที่สุด”

“เดี๋ยวๆ นั้นหนังสือ เข็มทิศชีวิต ที่รองนายกรัฐมนตรีชัยนนท์เขียนใช่ก่อ” เพื่อนตัวสูงตะโกนจากมุมระเบียงพร้อมกระโจนมาแย่งไปยืนค้ำไหล่เพื่อนพลิกอ่านปกหลัง

“เออ! ที่รู้ๆด็อกเตอร์ชัยนนท์ สวัสดิ์พากรเขียนให้ลูกชายที่กำลังเรียนอเมริกาและยังถือหุ้นในบริษัทนี้ด้วยนะ” ฮ่อมบอก

“ไอ้ฮ่อมมันรู้จริง เป้าหมายในชีวิตสูงโคตร เออ!…พวกกูยอมละ ได้ดีอย่าลืมกันนะเพื่อน ฮา ฮ่า ฮ้า”

“ความฝันบ่เคยทำร้ายไผ กูก็ยังมีสิทธิ์บ่ใช่ก๋า” ฮ่อมรับหนังสือคืนก่อนจะเริ่มอ่านบทนำให้ฟัง

“ชีวิตหมายความถึงทุกสรรพสิ่งที่ดำรงอยู่และสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น ถ้าชีวิตคือการเดินทาง ทุกครั้งก่อนจะก้าวเดิน ชีวิตจำเป็นต้องมีจุดหมายปลายทางให้ชัดเจน สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนก็เช่นกัน ทุกคนจำเป็นต้องมีจุดหมายเพื่อจะนำไปสู่เป้าหมายที่ตั้งเอาไว้ ซึ่งต่อจากบรรทัดนี้เป็นต้นไปกระผม ดร.ชัยนนท์ สวัสดิ์พากร จะให้คำนิยามสำหรับพารากราฟที่ได้กล่าวข้างต้นว่า “เข็มทิศชีวิต” ใช่ครับทุกคนจำเป็นต้องมีเข็มทิศนำชีวิตเป็นของตัวเอง ถ้าปล่อยชีวิตไร้ทิศทาง สุดท้ายทั้งชีวิตก็จะไม่เหลืออะไรให้ชนรุ่นหลังจดจำ…” เขาหยุดอ่านพร้อมกับเบนสายตาตรงไปยังทิศกรุงเทพมหานคร “ด็อกเตอร์ชัยนนท์เป็นไอดอลกู กูต้องกล้าเผชิญถึงจะจบแค่ ปวส.วิทยาลัยเทคนิคต่างจังหวัด อย่างน้อยๆก็ขอให้กูได้ลุย ถ้าโชคไม่เข้าข้างพวกมึงเจอกูที่เชียงใหม่แน่ๆ โชคดีเพื่อนเราต้องเข้าห้องสอบแล้วละ”

*******************

2 เดือนต่อมาที่ อาคารฟอร์ลั่ม ถนนรัชดาภิเษก กรุงเทพมหานคร

เวลา 08.45 น. ภายในโถงทางเข้าอาคารฟอร์ลั่ม ชั้น G หนุ่มลัวะตัวสูงผิวขาวใบหน้าหล่อเข้มก้าวฉับๆไปยืนเกือบชิดเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ที่มีสาวสวยหน้าหวาน 2 คนนั่งยิ้มให้ตั้งแต่เดินผ่านประตูกระจกสูง 3 เมตรเข้ามา ด้านซ้ายคือร้านค้าและร้านกาแฟที่เห็นผู้คนกำลังนั่งจมหน้าจอโทรศัพท์กระจัดกระจายไปตามเก้าอี้นวมและม้านั่งในพื้นที่เฉพาะจนเกือบเต็มทั้งบริเวณ

“สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรคะ” ประชาสัมพันธ์สาวคนที่นั่งใกล้สุดลุกพนมมือไหว้ทักทาย

“สวัสดีครับผมมาสมัครงานบริษัท SCN. แอทฯ…..” ฮ่อมพูดไม่ทันจบเธอก็แทรกต่อในลมหายใจเดียวกัน

“SCN. ชั้น 16 แลกบัตรด้วยค่ะ” เธอโปรยยิ้มไม่หยุดและฮ่อมเองก็เก้ๆ กังๆ อยู่กับกระเป๋าสีดำที่สะพายมาด้วย ในที่สุดก็ยื่นบัตรประจำตัวประชาชนให้ “ชื่อนุกลู ภูลมบล นะคะ ขอเออ…เบอร์โทรด้วยค่ะ ฮิ ฮิ ฮิ”

“ยายจิ๊บ!” เสียงประชาสัมพันธ์อีกคนปราม แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะคิกๆใส่กัน สักพักก็ยื่นบัตรสีเขียวพร้อมสายคล้องคอสีแดงให้ “เชิญคะ พี่เขาล้อเล่นนะ ยายนี้เห็นหนุ่มหล่อเป็นไม่ได้”

“ฮิ ฮิ ฮิ เธอเหมือนกันแหละ”

ฮ่อมไม่ขยับ เขารู้สึกอายระดับไม่เป็นตัวของตัวเอง “เออ! ว่าแต่ไปทางไหนเหรอครับ”

“นั้นไง!….พี่เจ๋ง พี่เจ๋งคะ” ประชาสัมพันธ์ที่นั่งไกลออกไปตะโกนเรียกบางคนที่กำลังเดินผ่านด้านหลังพอดี ฮ่อมมัวแต่ยุ่งกับสายเชือกที่พันกันเป็นเกลียวจึงไม่ทันสังเกตแต่ทันทีที่เบนหน้าตามสายตาสาวๆที่ส่งซิกให้…หนุ่มผิวขาวตัวสูงหน้าเรียวหล่อเข้าขั้นเป็นพระเอกละครก็แสดงท่าทีชะงักช็อก! เช่นเดียวกัน…

“………….เอ่อ!”

“คือ………..”

“พี่เจ๋งคะฝากน้องนุกูลขึ้นไปด้วยคนนะคะ” เสียงเธอดังพอสมควรแต่ทั้งคู่ไม่ได้ยิน

“พี่เจ๋งคะ พี่เจ๋งคือน้องเค้าจะขึ้นไปสมัครงานบริษัท SCN.พอดีนะค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ค่ะ คะ พี่เจ๋ง…..” เมื่อทั้งคู่ยังไม่ตอบสนอง เธอจึงขึ้นระดับเสียงตวาด “พี่เจ๋งคะ!….”

“เอ่อ!…..ครับๆ สมัครงานใช่ –ใช่ไหม?” เจ๋งตะกุกตะกัก เขาอายุน่าจะมากกว่าฮ่อมไม่เกิน 5- 6 ปี

“ครับ” ฮ่อมตอบเกร็งๆ

“อ้อ! ครับๆขอบใจนะจิ๊บ!….ทางนี้ครับ” ทั้งคู่เงียบระหว่างทางเดิน กระทั้งก้าวที่ 7 “…ว่าแต่เราชื่ออะไรนะ” เจ๋งถามด้วยน้ำเสียงเกือบปกติ

“นุกูลครับ เรียกฮ่อมเฉยๆก็ได้”

“ฮ่อม ฮ่อม เออ! ชื่อแปลกดีนะ เป็นคนเหนือเหรอ” พี่เจ๋งถามแบบคนคาดคะเนขณะเดินนำเลี้ยวขวาไปยังลิฟต์หมายเลข 12

“ครับเป็นคนอำเภอปัว! จังหวัดน่านครับ”

“อ้อ อื้อๆ…” บทสนทนาเริ่มปกติมากกว่าเมื่อครู่ กระนั้นเสียงประชาสัมพันธ์สาว 2 คนที่เคาน์เตอร์ก็ยังแหล๋ม!ปลายเสียงแว่วๆให้ทั้งคู่อมยิ้ม

#เฮ้ยแกเมื่อครู่—–พี่เจ๋ง!หรือว่า อะ อะ อย่าคิดเชียวนะ พี่เจ๋ง!ของฉัน นุกูลฉันยอมหลีกทางให้—–ยายบ็อง!เอ้ย!ดูสายตาพวกเค้าจ้องกันซิ จะตกถึงเราหรา! ฮ่า ฮ่า ฮ่า#

“อย่าใส่ใจเลยไปกันเถอะ” เจ๋ง!ยิ้มยักไหล่เดินนำเข้าไปในลิฟต์แบบคนไม่อะไรมากและเมื่อลิฟต์นำทั้งคู่ขึ้นมาถึงชั้น 16

“เลี้ยวขวาก็จะเจอป้ายบริษัทละ เดี๋ยวพี่จะพาไปฝ่ายบุคคล…”

“ขอบคุณครับ” ฮ่อมใช้น้ำเสียงนอบน้อม ตัวหนังสือป้าย บริษัท SCN. แอทโซซิเอท จำกัด สีเงินแวววาวแปะบนผนังหินแกรนิตสีดำโดดเด่นในระยะ 10 เมตร ลึกเข้าไปจะเป็นห้องทำงานกระจกใสที่เห็นพนักงานออฟฟิศทั้งชายหญิงสวมเสื้อโปโลสีฟ้าสกรีนลายโลโก้บริษัทกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่กับจอคอมพิวเตอร์หลายแถวเรียงลึกเข้าไปด้านใน

“ชั้น 16 เป็นฝ่ายบุคคล การตลาดและบัญชี ชั้น 17 ฝ่ายออกแบบเขียนแบบ วิศวกรรมและชั้น 18 เป็นห้องประชุมและบอร์ดบริหาร” เมื่อประตูกระจกเลื่อนเปิดพร้อมกับส่งเสียง ติ้งต๋อง! เจ๋งก็กล่าวทักทายประชาสัมพันธ์สาวที่กำลังนั่งก้มหน้าทำงานก่อน “หวัดดีตอนเช้าเจ้! ขอโทษทีวันนี้ไปธุระให้คุณศุภวัชเลยเข้าสายหน่อย”

สาวสวยเดาอายุไม่ถูกแต่คุ้นตาคล้ายจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ปล่อยรอยยิ้มกว้างๆเป็นการเปิดทาง “สวัสดีคะคุณน้อง…ว่าแต่วันนี้บ่าย 2 โมงอย่าลืมนัดคุณอั๋นพระราม 4 นะคะ อ้าว!ว่าแต่…..” สายตาเฉียบคมก็โยนข้ามเจ๋ง! ไปตกที่หนุ่มลัวะที่กำลังยืนยิ้มด้านหลัง

“อ๋อ!น้องชื่อฮ่อมมาสมัครงานใหม่ฝากด้ายนะเจ้” พี่เจ๋งรี่ตากระแจะมุมปากพร้อมทำสัญลักษณ์มือบางอย่างบอกเธอ ก่อนจะหันมากระซิบ “แล้วเจอกันครับน้องฮ่อม” จบก็เดินกลับไปยังลิฟต์ตัวเดิมจนฮ่อมอดมองตามไม่ได้

“สวัสดีคะพี่ชื่อเจนนะ จะเรียกเจนนี่ก็ได้” ทันทีที่เธอรายงานตัว ฮ่อมก็หันขวับมาจ้องเธอคล้ายจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้…

“พี่คือ….”

“นางแบบตกกระป๋องนะค่ะคุณน้อง ไม่ต้องมาทำตาโตขนาดนั้นก็ได้ ฮา ฮ่า ฮ้า” เธอพูดขณะเหวี่ยงตัวออกจากเคาน์เตอร์ประจำ “ตามมาทางนี้ เมื่อวานมีน้องๆจากลาดกระบัง จุฬาฯมาสมัครงานเกือบ 20 คน พี่เจ๋ง! ไม่ยักจะขอสัมภาษณ์ ไหงเป็นเราละ….” เธอเผลอแจะปาก 1 ที “ไม่เข้าใจก็ต้องเข้าใจอะนะหล่อดูดีขนาดนี้ใครบ้างจะไม่อยากเก็บไว้ใกล้ๆตัวจริงไหม?” เธอกระซิบจนฮ่อมรู้สึกวูบวาบขึ้นมาเฉยๆ “ว่าแต่เราชื่ออะไรนะ เมื่อครู่พี่ไม่ค่อยได้ยิน”

“ฮ่อมครับ….”

“ฮ่อมเหรอ ทำไมชื่อแปล๊กแปลก”

“บ้านแม่ทำเสื้อม่อฮ่อมขายนะครับ เรียกฮ่อมเฉยๆก็ได้” เขาตอบระหว่างก้าวตามไปยืนใกล้ๆ

“ว่าไปแล้วชื่อเล่นก็แอบเก๋! ไม่ซ้ำใครอยู่นา!” เธอปิดปากหัวเราะคิกๆก่อนจะพูดกับพนักงานสาวหน้าสวยรูปร่างค่อนไปทางเกือบอวบ “—-พรนภา น้องพรขา พี่พาหนุ่ม…เอ่อ!!!!!….น้องฮ่อมเป็นคนที่ไหนจ๊ะ”

“อำเภอปัว!จังหวัดน่านครับ”

“อ๋อ!…หนุ่มเหนือ เขาเรียกว่า ละอ่อนแม่นกะจ้าววววว” เธอขี้เล่นจนฮ่อมรู้สึกสบายใจมากขึ้น ฮ่อมพยักหน้า เธอก็ปิดปากหัวเราะอีก “ฮิ ฮิ ฮิ…พรจ๊ะให้น้องฮ่อมกรอกใบสมัครนะ ถ้าเอกสารจบไม่มีปัญหาบอกด้วยเพราะพี่เจ๋ง!เค้าอยากสัมภาษณ์วันนี้เลย ขอบใจจ๊ะ!”

“อะไรนะคะเจ้! หนูฟังไม่ผิดใช่ไหม?” เสียงสาวหน้ากลมที่นั่งอยู่ลึกเข้าไปข้างในตะโกนข้ามหัวหลายคนถาม

“Confirmยะ!…น้องฮ่อมค่ะถ้ากรอกเอกสารเสร็จเดี๋ยวพี่จะพาเข้าห้องนะคะ ไม่ต้องตื่นเต้น” เจนนี่กระพริบตาวิบๆจนพรนภาสาวร่างค่อนไปทางอวบหน้าแดงไม่มีเหตุผล

“เจ้!.นะ..”

“เข้าห้องสัมภาษณ์งานยะ!” และเธอก็หันใบหน้าสวยๆยิ้มให้ฮ่อมอีก “ทำใจให้ร่มๆนะคะน้องฮ่อมพี่เอาใจช่วย”

…30 นาทีต่อมาบนชั้น 18….ภายในห้องกระจกขนาดไม่ใหญ่นัก ดูเหมือนเจ๋ง! จะอยากรู้เรื่องราวส่วนตัวมากกว่าความสามารถในตำแหน่งงานซะอีก แต่มันกลับสร้างบรรยากาศระหว่างสัมภาษณ์ดีกว่าที่คิดเอาไว้เยอะ ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศในโหมดพิเศษคล้ายสายลมโชยเอื่อยๆจากเทือกเขาภูคาช่วงต้นปีอันเป็นบ้านเกิดไม่ผิดเพี้ยน มันยิ่งช่วยให้บรรยากาศภายในห้องกระจกผ่อนคลายตามไปด้วย สบายใจที่ได้สำรวจใบหน้าเรียวๆหล่อๆ สบายใจที่เห็นเสน่ห์ที่มุมปากเวลาพูด…จนบางจังหวะเป็นเขาซะเองที่ต้องหลบสายตาชายชื่อเจ๋ง! คำเดียวสั้นๆผู้นี้

“บ้านผมเป็นชนเผ่าลัวะอำเภอปัว จังหวัดน่านครับ ครอบครัวทำไร่ข้าวโพด ไร่กะหล่ำปลี สลับทำนา มีน้องสาวกำลังเรียนอีก 1 คน สิ่งที่คาดหวังก็คือเรียนให้จบปริญญาตรี-โทและเอกถ้าเป็นไปได้ สำหรับไอดอลส่วนตัวต้องยกให้ด็อกเตอร์ชัยนนท์ สวัสดิ์พากรรองนายยกรัฐมนตรีครับ” คำตอบสุดท้ายเล่นเอาเจ๋ง! ถึงกับเผลอเอนหลังไปกับพนักพิง

“ทำไมเป็นด็อกเตอร์ชัยนนท์ละ”

ฮ่อมหยิบหนังสือเข็มทิศชีวิตออกจากกระเป๋าวางขยับลักษณะอยากให้เขาหยิบไปถือ ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้น เจ๋ง! อ่านโปรยหัวที่หน้าปกสีน้ำเงินขาวสั้นๆก่อนจะพลิกอ่านต่อที่ปกหลัง

“หนังสือของด็อกเตอร์ชัยนนท์นำผมมาที่นี้ครับ”

“ฮ่อมรู้เหรอว่า…..”

“ไม่เกี่ยวกับว่าท่านให้ลูกชายถือหุ้นบริษัท SCN.แทนหรอกนะครับ แต่อย่างน้อยขอให้ได้อยู่ใกล้ไอดอลอีกก้าวเดียว ก็พอใจแล้วครับ” ฮ่อมบีบริมฝีปากเข้าหากัน ทั้งคู่เงียบคนละมุม เวลาก็เดินต่อไปเรื่อยๆไม่หยุด

“อื้อ!….พี่พอจะเข้าใจละ ตกลงเริ่มงานได้วันไหน?” พี่เจ๋งถามเร็วๆ

“อะ อะไร? นะพี่ พี่…..” ฮ่อมเหลือบมองป้ายชื่อที่วางอยู่ด้านหน้าตัวเอง “พี่วัลลพ”

“เฮ้ย! เรียกเจ๋ง! สั้นๆให้ชินปากเถอะเราต้องเรียนรู้กันอีกเยอะ เริ่มงานวันจันทร์ที่จะถึงเลยเป็นไง”

ฮ่อมช็อก!แบบคนตั้งรับไม่ทัน “…..ครับ ครับได้ครับ…พี่เจ๋ง!”

“เอาละ ยินดีที่ได้ร่วมงาน วันจันทร์เจอกันครับน้องฮ่อม”

“ขอบคุณครับพี่—เจ๋ง!”

เจ๋ง! พยักหน้าแดงๆ “ครับ…ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ—ฮ่อม!”

ที่ชั้น 16…..

“เจ้!….น้องหล่อๆ หน้าตายังกับพระเอกเกาหลีที่มาสมัครงานเมื่อครู่ชื่ออะไรนะ”

“นั้นสิ…หล่อขนาดที่พี่เจ๋ง! เรียกสัมภาษณ์เองไม่ธรรมดาแล้วนา”

“ฮ่อมยะ!…….”

“อะไรนะไม่ได้ยิน…”