เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep5-4 ปัว!ฉันรักเธอ นิยายอ่านดี มีคติสอนใจ เขียนโดย TIMMY BUTO
เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep5-4
ทันทีที่ฟ้าเริ่มมืด เสียงรถมอเตอร์ไซด์ก็ดังไล่ตามมาแนวโค้งของถนนลูกรังกลางทุ่งหลังบ้านดอนสวายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงแตรดังแปล๋นๆขึ้น 2 ครั้งเมื่อผ่านประตูไม้เข้าไปจอดใต้ถุนบ้านแล้ว ค็อกเทล! ก้าวลงพร้อมกับหิ้วถุงพลาสติกเดินหายเข้าไปในครัว
“ฮ่อมเห็นมันป่าวางขายข้างทางบอกว่าอร่อยนะครับ เลยอยากลองทานมั่ง” แม่มองแล้วก็นิ่งคล้ายจะเช็คอาการ สุดท้ายก็เป็นเสียงพ่อที่เดินตามหลังดังขึ้นก่อน
“มันเทียนต้องเผาไฟอ่อนๆถึงจะหอมอร่อยๆ เอามานี้คุณค็อก! เดี๋ยวพ่อจัดการเอง”
“นี้คุณก๊อกเท! มานี้ๆ แม่ขอคุยด้วยหน่อย” แม่ดึงแขนผ่านครัวออกไปด้านหลังที่เห็นหนุ่มสาวกำลังก้มๆเงยๆรอบกองไฟใกล้กับโรงนา โดยมีสะพานไม้ไผ่สานเชื่อมจากลานคอนกรีตตรงไปราว 10 เมตรก่อนจะหักเลี้ยวซ้ายไปหาพวกเขา แม่ทำหน้าบอกไม่ถูกอยู่สักพักฮ่อมก็ชะโงกผ่านกรอบประตูมาสมทบอีกคน
“ค็อก! มันเทียนละ” เขาชะงักกับกิริยาเบลอๆของคนทั้งคู่ “แม่มีอะไรกับไอ้ค็อก!รึเปล่า”
“ไม่มีอะไร? แค่อยากถามคุณก๊อกเท! ว่าอยากกินอะไร อาหารบ้านๆถูกปากก่อ? ถ้าบ่ชอบกินบ่ถนัด แม่จะหือพ่อเข้าไปซื้อในโรงแรม….”
“แม่ๆ หยุดเลย…” ฮ่อมยกมือห้าม “ถ้าไอ้ค็อก! อยู่ไม่ได้ มันไปนอนโรงแรมตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“จริงๆนะ ว่าแต่….เอ่อ….” เธอก็คล้ายจะคาใจอีกเรื่อง “เอ่อ….”
“ไอ้ค็อก! มันเทียนละ…” และฮ่อมก็ถามอีก
“พ่อบอกว่าเผาอร่อยกว่า แกเลยหิ้วไปทางโน้น!” ค็อกเทล! ชี้นำไปตกที่เฟี้ยทซ์กับฝ้ายกำลังสลับวนรอบกองไฟโดยมีพ่อหัวเราะไม่หยุด
“อ้าว! ตกลงเผาเหรอ นึกว่าจะต้มซะอีก”
“มันเทียนต้มบ่รำเท่าเผา….” แม่บอกและหันไปรอคำตอบจากค็อกเทล!อีก “ว่าไงคะ มีอะไร? ขาดตกบกพร่องหรือเปล่า อยากทานสลัด สเต็ก! ก็บอกแม่ได้เลยนะคะ…”
ค็อกเทล! มองเข้าไปในดวงตาของเธอ…..แล้วภาพบนโต๊ะอาหารที่บ้านสวัสดิ์พากรก็ผุดขึ้นมาในหัว
{ #ได้ข่าวว่าน้องหญิงโฉมจะส่งตาค็อก! ไปเรียนต่ออเมริกาหรือคะ—–อุ้ย! คุณพี่ขาให้เรียนเมืองไทยไม่ได้หรอกค้า! มีแต่คนคอยตามใจเดี๋ยวก็เสียผู้เสียคนกันพอดี ฮิ ฮิ ฮิ น้องหญิงเลยต้องจ้างเชฟระดับมิชลีนสตาร์เบอร์ต้นๆของประเทศมาปรุงอาหารมื้อพิเศษเลี้ยงส่งหลานชายไงละคะ ฮิ ฮิ ฮิ….นี้ๆคุณพี่ขาหญิงออเดอร์เห็ดมัตสึตาเกะ เนื้อวากิวแล้วก็เมล่อนยูบาริคิงจากฮอกไกโดสำหรับคุณพี่โดยเฉพาะนะคะ—–อุ้ย! จริงเหรอคะ (ก้มป้องปากกระซิบ)แล้วคาเวียร์จากอิหร่านละค่ะน้องหญิง—–ต้าย! นั้นนะเมนูพื้นๆของหญิง มีอยู่แล้วละค้าคุณพี่…#
ช้อนส้อมแต่ละขนาดมีดสั้นแต่ละเบอร์แก้วทรงสูงที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มหลากสีสันถูกจัดวางเรียงเป็นระบบ เขาถูกยกยอสารพัดซึ่งล้วนแล้วแต่ไม่ใช่เรื่องจริง แถมยังต้องไปเรียนต่ออเมริกาเพราะเพื่อนรักท่านผู้หญิงโฉมส่งลูกชายไปเรียนอังกฤษก่อนหน้า ต่อด้วยลูกสาวนายยกรัฐมนตรีคนก่อน และอีกหลายครอบครัวที่คบกันในสายการเมือง เขาเป็นแค่เครื่องมือของเธอ (เป็นความคิดส่วนตัวซึ่งไม่น่าจะผิด)ประเด็นสำคัญเขากลับรู้สึกว่าชีวิตตัวเองแต่กลับไม่ใช่ของตัวเอง เธอออกคำสั่งแทบทุกๆเรื่อง แม้กระทั่งวิธีจะได้เข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยซานฟรานซิสโกในสาขาที่เธอจัดแจงให้เสร็จสับ เขาต้องทนอยู่กับมัน เป็น 2 ปีที่ความอดทนถูกอัดแน่นเป็นดินระเบิดในใจ และสุดท้ายมันก็ ตูม! ตาม! เขากับผู้การคู้จิ้นนรกแตกสมัยอยู่เมืองไทยมักจะแอบขับรถไปกินเหล้านอกเมืองเพียงเพราะไม่อยากเข้าเรียนเท่านั้น จนกระทั้งเกิดเรื่อง แน่นอนเขาอยากกลับเมืองไทย มันจึงเป็นทั้งความโชคดีและโชคร้ายที่เธอมอบให้…}
“อาหารบ้าน ๆบรรยากาศท้องทุ่งแบบนี้แหละครับที่ผมชอบ….”
“แล้วผ้าห่มละหนาพอไหม? กลิ่นอับหรือเปล่า แม่ยัดไว้ในตู้นานไปหน่อย”
ค็อกเทล! หันไปส่งยิ้มให้ฮ่อมเห็น “…..จะหนาจะบางมันไม่สำคัญเท่ากับ…”
“หุบปากไปเลย” ฮ่อมตะคอกใส่ ก่อนจะเดินหายกลับไปทางเดิม “อาบน้ำได้แล้วมึง จะได้กินข้าว”
แม่เผลอยิ้มอายๆ “นั้นซิ….”
ค็อกเทล! ตาโต “ไปอาบน้ำก่อนนะแม่” เขาเบี่ยงตัวยิ้มไม่หุบก่อนจะวิ่งตามฮ่อมไปติดๆ
“ไอ้เด็กพวกนี้นิ….ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
อาหารเย็นมื้อนั้นพ่อเปลี่ยนบรรยากาศเป็นโรงนาที่ฝ้ายกับเฟี้ยทซ์ก่อกองไฟเผาปลารวมถึงข้าวโพดที่เฟี้ยทซ์ติดใจ จนเจ้าตัวลงทุนไปหักเองกับมือ มันเทียนเผาไฟอ่อนๆเปลือกบางๆแค่ใช้ปลายเล็บสะกิดก็หลุดลอกทั้งหัว กลิ่นของมันหอม เนื้อสัมผัสนุ่มลิ้นจนค็อกเทล! ที่หยิบเข้าปากเป็นคนแรกๆถึงกับเผลอหลับตายิ้มให้กับความว่างเปล่า ทิวเขาภูคากำลังจมสู่สีดำ หมู่ดาวบนทางช้างเผือกก็ชวนกันกระพริบจากจุดเล็กๆจนพร่างพรายไกลออกไปหลายไมล์ ความอร่อยของมันเทียนก็ไปไกลเพียงนั้น
“เป็นอาหารเย็นมื้อที่วิเศษสุดในชีวิต” ค็อกเทลพูดลอยๆ
“ใช่! เฮียถ้าอยู่ที่นี้สักอาทิตย์รับรองเฟี้ยทซ์อ้วนพุงโย้งแน่ๆ”
“คุณก๊อกเท! กับคุณฟิท! ก็พูดเกินไป ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แม่ที่นั่งข้างๆฝ้ายปิดปากหัวเราะ
“แล้วเราจะกลับกรุงเทพฯกันวันไหน?ละ” พ่อถาม
“จองตั๋วกลับไว้พรุ่งนี้ตอนเย็นนะพ่อ” ฮ่อมบอกพร้อมกับยัดมันเทียนเข้าปากแบบไม่กลัวเสียทรง ค็อกเทล! ที่จับตาอยู่ก่อนแล้วถึงกับจ้องเขม็ง
“ราชรถมาเกยถึงบ้าน เฮียจะกลับรถทัวร์เพื่อ?….” เฟี้ยทซ์ว่าใส่แรงๆ แล้วก็ปอกมันเทียนโยนเข้าปากแค่ครึ่งเดียว “ฮื้อ! หอมอร่อยนุ่มลิ้นสุด ๆ….น้องฝ้าย ๆลองชิมดิ อร่อยจริงสมคำล่ำลือ…นี้เอาๆพี่เฟี้ยทซ์ปอกให้”
“ไอ้(คุณ)-เฟี้ยทซ์” ทั้งฮ่อมกับค็อกเทล! ตะคอกพร้อมกัน จนพ่อกับแม่หัวเราะล้มไปคนละทาง
“อะไร? ก็มัน….มันชื่อว่าอะไรนะน้องฝ้าย” เฟี้ยทซ์ปลอกส่วนที่เหลือแล้วยื่นให้เธอหน้าตาเฉย “ลองชิมๆ หอมมาก ถ้าเจอพรุ่งนี้จะซื้อไปฝากป๊า! กับม๊า!ที่กรุงเทพฯสักถุง”
“มันเทียนคะ…ฮื้อ! ฝ้ายเคยกินแต่ต้ม เผาแล้วหอมอร่อยจริงนั้นแหละ งานนี้สงสัยข้าวโพดพี่เฟี้ยทซ์เป็นหมั่นแน่นอน”
“หมัน เหมินอะไร? จบจากมันพี่เฟี้ยทซ์จะจัดการไม่เหลือชัวร์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“เฮ้ย! ไอ้เฟี้ยทซ์ น้องฝ้าย เราอยู่กัน 5 ทำไม?คุยกันแค่ 2 คน….เห็นหัวพี่ฮ่อมเค้าหน่อย ดูซิหน้าตาเครียดไปหมดแล้วเนี้ย” ค็อกเทล! กระทุ้งทำให้ทั้งหมดหัวเราะไล่ตามกันอีกรอบ
“นี้ยัยฝ้ายน้องสาวกูไม่ใช่น้องเค้ก! น้องสาวมึง อย่าเสร่อ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า….เป็นเอามากนะเรา” พ่ออดแซวไม่ไหว
กระทั่งเวลาล่วงเลยเกือบจะ 22 นาฬิกา “พรุ่งนี้ฮ่อมก็กลับพร้อมคุณๆเค้าเลยแม่ก็ว่าสะดวกดี บ่ต้องไปรอขึ้นรถในเมืองให้เสียเวลาโตย! จริงไหม?พ่อ”
พ่อกำลังจะอ้าปากพูด ค็อกเทล!ก็แทรกก่อน “ใครจะปล่อยให้กลับรถทัวร์กันละครับคุณแม่…”
เฟี้ยทซ์พยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่มือก็คว้าข้าวโพดมากัดก่อนจะพูดทั้งๆที่ข้าวโพดยังเต็มปาก “น้องฝ้ายก็ด้วย พรุ่งนี้กลับพร้อมกันนี้แหละเดี๋ยวแวะส่งที่หอพัก”
พ่อกับแม่ได้แต่มองหน้ากันไปมาก่อนจะเป็นพ่อที่ตบหลังมือแม่ในมุมที่หลายคนมองไม่เห็น….
“เอ่อ! พ่อ…ว่าแต่ ปัว!หมายถึงอะไรเหรอครับ….” ค็อกเทล! ถามขณะเดียวกันก็วาดสายตาไล่ถามไปทีละคน “คือ…ผมชักจะชอบที่นี้แบบจริงๆจังๆเข้าแล้วนะครับ”
“ปัว! ความหมายของมันก็คือ รักษาหรือพยาบาลนั้นแหละคุณก๊อกเท!” แม่ตอบ ทำให้ค็อกเทล! ถึงกับหลับตามโนถึงบางสิ่งที่ต้องการจะเห็นในอนาคต….ดวงดาวบนท้องฟ้ากำลังขานเรียกชื่อเขาซ้ำๆ
“ค็อก! ค็อกเทล!”
“ปัว! แปลว่ารักษา ความหมายดีจัง”
“ค็อก! ค็อกเทล! ไอ้ค็อก! ไอ้เหี้ยค็อก!” ฮ่อมตะโกนใส่หูทำเอาค็อกเทล!ถึงกับสะดุ้ง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า….คุณก๊อกเท! เป็นอะไร?คะ นิ่งไปเสียนาน” เสียงแม่ตามอีกคน
“ปัว! เป็นภาษาคำเมืองนะครับ” พ่อบอก
ค็อกเทล!นิ่งไปอีก…คราวนี้เขาเบิกตาร่าเริงไปที่ฮ่อม “ปัว! แปลว่า รักษา ผมชอบความหมายของมันมากที่สุดต่างหากครับคุณพ่อ” พูดจบเขาก็ลุกเดินไปหยุดที่ราวกันตกหันหน้าไปทางเทือกเขาภูคาที่กำลังมืดสนิท เขานิ่งอยู่ตรงนั้นสักครู่ก่อนจะยกมือขึ้นป้องปากตะโกนสุดเสียง “ปัว! ฉันรักเธอ ฉันจะกลับมา ฉันจะมาอยู่ที่นี่”
“พอแล้วไอ้บ้า! “ฮ่อมเดินเข้าไปกระทุ้งด้านหลัง แต่ค็อกเทลก็ยังไม่หยุด “ฉันรักเธอ ปัว! ฉานรักเธออออออออ”
*******************
อีกฝ่าย….ดร.ชัยนนท์ สวัสดิ์พากร ขณะที่กำลังนั่งประชุมอยู่ในรัฐสภาฯ เสียงไลน์แจ้งเตือนมีข้อความเข้าจึงเหลือบมอง เขาขมวดคิ้ว 2 ข้างเข้าหากันก่อนจะลุกหยิบมือถือเดินออกไปด้านหลัง
ตร. : รูปภาพ
ตร. : รูปภาพ
ตร. : รูปภาพ
ข้อความรูปภาพจากตำรวจติดตามส่งให้เห็น 3 รูป เขาเดินเข้าไปนั่งในห้องทำงานส่วนตัวก่อนจะเริ่มคลิกดูแบบจริงๆจังๆ เป็นภาพระยะไกลที่เห็นชาย 2 คนยืนเคียงข้างกันโดยมีรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่จอดเป็นแบล็คกราวด้านหลัง ภาพที่ 2 ชาย 2 คนโน้มตัวเข้าชิดกัน และรูปที่ 3 เป็นภาพชาย 2 จูบกันชนิดที่ทิวเขาที่เห็นลึกเข้าไปต้องยอมสยบ เขานิ่งก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาอังจมูกในลักษณะคิดหนัก…
Chainon : อื้อ! ขอบใจมาก
เขาตอบกลับสั้นๆ แต่สักพักก็หลับตาเชิดหน้าสู้กับแสงสีขาวในห้อง “ตาค็อก!….” เขาเอ่ยชื่อและซี๊ดปากก่อนจะทิ้งตัวไปกับพนักพิงด้วยอาการหมดแรง “ค็อกเทล!…”
********************
วันรุ่งขึ้น
หลังจากแลนด์โรเวอร์แวะส่งฝ้ายที่หอพักในตัวจังหวัดน่านเรียบร้อย ทั้ง 3ก็มุ่งหน้าอำเภอเวียงสา เฟี้ยทซ์จึงดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าหวังจะส่งข้อความบอกบางอย่างกับฝ้าย แต่ข้อความที่ยังค้างอ่านลำดับบนสุดทำให้เขาสะดุดใจเสียก่อน
“เจ้ฟาง!….”
Fang : ไอ้เฟี้ยทซ์ผู้หญิงใน IG เป็นใคร
Fang : ยังไม่อ่านอีก
Fang : ไอ้น้องเลว ผู้หญิงใน IG ของแกเป็นใคร สวยจัง ติดต่อให้หน่อย
เฟี้ยทซ์ยิ้มไม่หุบก่อนจะพิมพ์ตอบ
Fitz : คนนี้ไม่ได้ เฟี้ยทซ์ขอ (อิโมจิรูปมือไขว้กันต่อด้วยอิโมจิหัวเราะ)
“เฮ้ย! ไอ้คุณเฟี้ยทซ์ยิ้มอะไรคนเดียววะ” ฮ่อมที่นั่งหน้าคู่กับค็อกเทล!หันมาถาม เพราะสังเกตกิริยาแปลกๆมาสักพักแล้ว
“มึงอย่านะโว้ย! ไอ้เฟี้ยทซ์ น้องฝ้ายก็เหมือนน้องกู”
“เปล่าๆหรอกเฮีย ไลน์จากเจ้ฟางนะ ถามว่าถึงไหนแล้วบอกนครสวรรค์รถติดโคตร ฮิ ฮิ ฮิ” พร้อมกับโชว์หน้าจอให้เห็นแวบๆ
“ติดก็ต้องลุยกันละ…ใช่ไหมที่รัก” ค็อกเทล!หันไปถามฮ่อม
“ที่รัก…….(พ่อง)” ฮ่อมสวน จนบรรยากาศเงียบเหงาตลอดทางคึกคักขึ้นมา
“ทำไมต้องวิ่งเข้าแพร่ด้วยวะ” ฮ่อมสงสัย
ค็อกเทล! สะบัดหน้าให้ดูรถที่กำลังตามมาด้านหลัง “แกล้งคนเล่นๆ ไม่พาขึ้นลำปางเชียง-ใหม่ก็ดีถมไปแล้ว”
“สร้างตำนานทุกเรื่องจริงๆ”
FitZ : ฝ้าย….(อิโมจิหัวใจ)
ฝ้าย : เป็นอะไรพี่เฟี้ยทซ์ (อิโมจิไม่เข้าใจ)
Fitz : เปล่าๆ แค่จะบอกว่า พี่รักปัว—ปัวฉันรักเธอ (อิโมจิรูปหัวใจ 5 ดวง)
“ไอ้คุณเฟี้ยทซ์ยิ้มอะไร ไหนๆ เอามือถือมาเช็คอีกทีดิ”
“ฮ่อม!…ไอ้เฟี้ยทซ์มันก็บอกแล้วไงว่าเป็นเจ้! ฟางอย่าอะไรกับมันมากนักเลยเปิดเพลงให้ฟังหน่อย”
“ใช่ๆ ขอเพลงรักซึ้งๆนะเฮีย”
“ไอ้เหี้ยเฟี้ยทซ์ปกติมึงฟังที่ไหนเพลงรักซึ้งๆ….สัส! ตามกูมาปัวแค่ 3 วัน 2 คืนแปลกๆนะมึงอะ” ค็อกเทล! ตะคอกเสียงดังจนฮ่อมต้องหลับตาปรับอารมณ์ให้เข้าที่เข้าทาง…
“หาดทรายสายลมสอง เรา เลยหรือเปล่าครับไอ้คุณเฟี้ยทซ์….” ฮ่อมกะจะแดกดันพร้อมปล่อยเสียงเพลงจนค็อกเทล! ต้องตบหลังมือปลอบ ส่วนไอ้คุณเฟี้ยทซ์ที่นั่งอยู่เบาะหลังก็เอาแต่ยิ้มจ้องโทรศัพท์มือถือพร้อมกับฮัมเพลงแบบอารมณ์ถูกพัดพาสู่ที่เวิ้งว้างไม่จบสิ้น
ฝ้าย : เวอร์ละ (อิโมจิหัวเราะ)
Fitz : ฉันรักปัว ปัวฉันรักเธอ ฉันรักปัว ปัวฉันรักเธอ(อิโมจิรูปหัวใจเต้นตึกตักๆ)
“….ลัน ลัน ลั่น ลา ลั้น ลา ลั่น ลั้น ลา….”
(สัสสสสสสสส) ส.เสือล้านตัว
ค็อกเทล! เปลี่ยนจากตบหลังมือเป็นไล้คลึงพร้อมกับสอดนิ้วประสานกุมไว้บนตักตัวเองจนเหงื่อชุ่มทั้งๆที่แอร์รถยนต์ต่ำกว่า 20 องศา…
“….ฮือ ฮือ หื่อ หือ ฮื้อ หือ หื่อ หื้อ ฮือ…. ”
*****************
***โปรดติดตาม EP. ต่อไปเร็วๆนี้ ต้องการเป็นกำลังใจให้นักเขียน (พร้อมเพย์ : 092-2697869) ขอบคุณครับ***
Related Posts:
