เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep6-2 เข็มทิศชีวิต&สองเรา นิยายอ่านดี มีคติสอนใจ เขียนโดย TIMMY BUTO
เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep6-2
อีก 1 อาทิตย์ต่อมา อยู่ๆดร.ชัยนนท์ สวัสดิ์พากรก็ให้เลขาโทรเข้ามาขอนัดประชุมเรื่องบ้านพักตากอากาศที่หัวหิน ซึ่งขณะนั้นงานออกแบบลงตัวเกือบ 100 เปอร์เซ็นต์แล้ว
ที่บริษัท SCN. แอทโซซิเอท จำกัดชั้น 18 เกือบบ่าย 3 โมง คุณศุภวัช ซื่อวารินทร์ เรียกเจนนี่ให้นำเอกสารเสนอราคาเข้าพบ ทันทีที่ร่างระหงเดินผ่านประตูกระจกเข้ามาภายในห้อง เอกสาร 2 เล่มสีฟ้าอ่อนก็ถูกวางลงตรงหน้า
“นั่งก่อนเจน ผมสงสัยว่าทำไม?วันนี้ชัยนนท์ต้องมาเข้าประชุมเอง”
“เจน! ก็แปลกใจเช่นกันค่ะ ปกติท่านจะให้คุณค็อกเทล! ดูแลเรื่องแบบบ้านและงบประมาณด้วยตัวเอง” เธอแจะปากคิด “หรือว่าท่านจะไม่ชอบแบบหรือว่างบประมาณที่เสนอครั้งที่แล้วสูงเกินไปค่ะ”
คุณศุภวัช ทิ้งตัวกับพนักพิงสูงท่วมหัวพร้อมกับยกขาไขว้ห้างคิด “นั้นนะซิ แต่เท่าที่ผมดูงบประมาณก็ไม่สูงเว่อร์อะไรมากมายนะ”…..ทั้งคู่นิ่ง “เออ…แล้วไอ้ฮ่อมมาถึงรึยัง”
“ถึงแล้วคะ กำลังคุยกับพี่เจ๋ง! ชั้น 17”
“ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยไปบอกแม่บ้านเข้าไปเตรียมห้องได้แล้ว วันนี้ผมอาจเข้าประชุมด้วย”
“ได้คะ!….”
อีก 5 นาทีก็จะถึงเวลานัด ดร.ชัยนนท์ สวัสดิ์พากรมาพร้อมเลขาส่วนตัวและผู้ติดตามอีก 4 คน คุณศุภวัชเข้าไปยืนคุยระหว่างทางสั้นๆ สุดท้ายก็โดนดร.ชัยนนท์กันไม่ให้เข้าประชุมด้วยราวกับต้องการรักษาความลับสุดยอด คนที่เดินตามหลังพร้อมกับโน้ตบุ๊กจึงเป็นฮ่อมแค่คนเดียว เมื่องานพรีเซ็นส์เข้าสู่โหมด 3D บ้านพักตากอากาศขนาด 7 ห้องนอน 8 ห้องน้ำ 2 ชั้นครึ่งก็ถูกฉายขึ้นจอแอลอีดีขนาดใหญ่หน้าห้อง
“ก็อกๆ….ขอโทษครับเตี่ย! รถติดนิดหน่อย แต่ก็ตรงเวลาเปะ!” ค็อกเทล! มาด้วยชุดนักศึกษา เขาเคาะประตูกระจกพอเป็นพิธีก่อนจะตรงดิ่งไปนั่งข้างฮ่อม
“โดดเรียมมารึเปล่าเนี้ย!” ฮ่อมซักเบาๆ
“โดดเดิดที่ไหน? ฉันเลิกเรียนตั้งแต่บ่าย 2 โมงแล้ว….เออแล้ววันนี้เรียนกี่โมง” ค็อกเทล! ถามกลับราวกับมด 2 ตัว ขณะที่ดร.ชัยนนท์เองก็นิ่งคล้ายต้องการจะเห็นปฏิกิริยาของทั้งคู่
“จบจากนี้ก็ไปเลย”
“ถึง….”
“2 ทุ่มครึ่ง มาสายอย่าเซ้าซี้ได้ปะ” ฮ่อมกระแทกเสียงดุพร้อมกับขยิบตาเงยหน้ามองดร.ชัยนนท์ “ถ้าพร้อมแล้วเริ่มกันเลยนะครับท่าน…” ฮ่อมใช้เวลาอธิบายพร้อมกับหมุนตัวบ้านที่ได้ออกแบบกับค็อกเทลให้ดร.ชัยนนท์เห็น เมื่อหนังสือเสนอราคาถูกส่งให้ ดร.ชัยนนท์ก็ยังนิ่งอีก
“แบบบ้านที่ฮ่อมออกแบบ ค็อก! ว่าน่าจะลงตัวเกือบทุกจุดแล้วนะ ว่าแต่เตี่ย!อยากเพิ่มตรงไหนหรือเปล่า”
ดร.ชัยนนท์วาดสายตาไปที่จอแอลอีดี
สักครู่ “ทำไมปรับบ้านหลังเดิมเป็นเรือนรับรองละ” เป็นคำถามแรกที่เล่นงานจนขนลุก ฮ่อมประเมินคู่สนทนาด้วยรอยยิ้ม
“ก็เพราะบ้านหลังนั้นก่อสร้างด้วยไม้สักทองทั้งหลัง ถ้าตกแต่งนิดหน่อยจะทรงคุณค่ามากๆ หาไม่ได้อีกแล้วครับท่าน ประเด็นสำคัญคือตำแหน่งที่ตั้งเหมาะสมจะเป็นเรือนรับรอง ทางเรายังปรับห้องพักผ่อน ทำงานและห้องนอนชั้นล่างเป็นห้องประชุมขนาด 100 ที่ด้วยนะครับ คนที่จะเข้ามาใช้พื้นที่เองก็ไม่สามารถเดินข้ามเข้าสู่โซนบ้านพักตากอากาศได้ ฉะนั้นความเป็นส่วนตัวก็ยังมีสูง ถ้าท่านมี ครม.สันจร หรือคณะรัฐมนตรีต้องการจะเข้าไปใช้พื้นที่จะเหมาะสมมากๆครับ”
“ฮ่อมเขาจะเชื่อมอาคาร 2 หลังด้วยสะพานไม้เลื้อยไปตามแนวต้นไม้เดิมด้วยนะเตี่ย! ค็อก! ชอบไอเดียร์เค้ามากๆ”
“ตั้งใจจะใช้งานด้านบนเป็นสะพานชมวิว ลานรับรอง ซุ้มกาแฟ เวลาฝนตกก็ยังสามารถใช้ด้านล่างเป็นทางเดินเชื่อมระหว่างอาคารได้สะดวก”
“ส่วนงบประมาณค็อก! เห็นตัวเลขแล้วและได้ปรึกษากับเฮียอั๊ด! เอ่อ…หมายถึงวิศวกรและประเมินราคาถ้าเตี่ย! อยากคุยตัวเลขเพิ่มเติมเรียกตอนนี้ได้เลย”
ฮ่อมมองค็อกเทล! “คือวันนี้พี่อั๊ด! ไปดูงานโครงการเดอร์ลากูน รามอินทราฯไม่น่าเข้ามาทัน แต่มีพี่ยศศักดิ์สามารถให้ข้อมูลเรื่องนี้ได้ครับ”
“ถ้าราคาโอเคร ค็อก! จะให้ฮ่อมเขียนแบบก่อสร้างเลย”
ดร.ชัยนนท์มองทั้งคู่สลับกันไปมา “ใช้เวลาเขียนแบบนานไหม?”
“ก็น่าจะประมาณ 1 เดือนครับ พร้อมแบบขออนุญาตปลูกสร้าง”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่ติดอะไร?แล้วละ” ดร.ชัยนนท์จ้องฮ่อม เขาจ้องแล้วจ้องอีก เอกสารเสนอราคาในมือก็ยังไม่ถูกเปิดอ่าน “ฮ่อม!….” เขาเรียกชื่อจนเจ้าตัวสะดุ้ง
“คะ….ครับ” ฮ่อมเกร็งจนไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี ค็อกเทล! เองก็นิ่งคล้ายจับสัญญาณพ่อตัวเองไม่ถูก
“เตี่ย! มีอะไรกับฮ่อมหรือเปล่า”
“เรื่องเรียนเป็นยังไง?มั่ง” ดร.ชัยนนท์ถามง่ายๆ มันทำให้บรรยากาศคล้ายหลุดออกจากอุโมงค์สู่ที่โล่งแจ้งในฉับพลัน เขาหายใจเข้าจนสุดปอดก่อนจะผ่อนมันออกมาทางปากยาวๆ
“อีก 1 ปีก็จบแล้วครับ ช่วงนี้หนักหน่อย แต่ก็สนุกดีครับ”
“ฮ่อมเค้าเก่งครับเตี่ย! งานบริษัท งานเรียน แล้วยังต้องช่วยค็อก! ทำรายงานอีก แฮ แฮ แฮ” ค็อกเทล! เผลอจนเห็นสายตาดุร้ายของดร.ชัยนนท์พุ่งเข้าเล่นงาน
“แกเรียนอย่างเดียว ยังต้องไปให้ฮ่อมช่วยทำรายงานอีกเนี้ยนะ”
“เตี่ย!…ก็รายงานเยอะมากๆแล้วค็อก! ต้องลงพื้นที่…บางวันนั่งรถมหาลัยไปถึงเขาใหญ่เลยนะ”
“ถ้าเรียนอย่างเดียวยังต้องให้คนอื่นช่วยอีก มันไม่ไหวแล้วน่า”
ค็อกเทล! ออกอาการนอย “ฮ่อมคนอื่นซะที่ไหนละ…”
“ค็อก! “ ฮ่อมกระทุ้ง ก่อนจะเบิกตาไปทางดร.ชัยนนท์ “แค่ปรินส์กับเย็บเล่มนะครับท่าน ที่บริษัทสะดวกกว่า ผมอาสาเอง”
“อ้าวๆ เราก็อย่าไปยอมมันให้มากนัก ถ้าอย่างนั้นก็สรุปตามนี้เลย…เตี่ย! ต้องเข้ารัฐสภาฯอีกรอบ แบบเสร็จเมื่อไร? คุยกับค็อกเทล! ละกัน” ดร.ชันนท์ลุกยืน ก่อนจะหันมาทางลูกชาย “ช่วงนี้อาม่า! เป็นไงบ้าง เตี่ย!ไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านเสรี”
“อ๋อ อาม่าแข็งแรง แถมสดใสกว่าเมื่อก่อนเยอะมากเลยครับเตี่ย!”
“จริงเหรอ”
“ก็ตั้งแต่ค็อก! สอนให้เล่นไลน์ เล่นเฟส แอดเฟรน เพิ่มเพื่อน อาม่า! แกก็ยิ้มกับมือถือได้ทั้งวัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“อาม่า! เนี้ยนะ เล่นเฟส เล่นไลน์”
“ไม่เชื่อเตี่ย!ก็แวบไปดูเองซิครับ”
“เออเดี๋ยวๆ เตี่ย! มีเวลา 1 ชั่วโมง” เขาหันมาทางฮ่อมอีก “เรื่องแบบบ้านจัดการตามนั้นได้เลยนะ เดี๋ยวเตี่ยจะคุยกับศุภวัชเพิ่มนิดหน่อย เกี่ยวกับระยะเวลาก่อสร้างเพราะต้องเผื่อสำหรับทีมตกแต่งภายในอีกนิดหน่อย”
“ครับ…ขอบคุณครับ” ฮ่อมบอกส่ง ทันทีที่ประตูกระจกปิดตามหลัง
“ฮ่อม!…..” ค็อกเทลยิ้มบานๆจนอีกคนที่พึ่งเงยหน้าจากโน้ตบุ๊กขมวดคิ้ว “ที่รัก….”
“ค็อก!….” ฮ่อมกระทุ้งแล้วก็มองไปนอกกระจกไวไว สายตาของดร.ชัยนนท์ยังจ้องพวกเขาอยู่ตรงนั้น สักพักก็เดินต่อไปยังห้องประธานบริษัทที่อยู่ที่ฝั่งของตึก
“กลัวเตี่ย!ขนาดนั้นเลยเหรอ” ค็อกเทล! ทำเป็นดื้อตาใส
“นี้มันบริษัท”
“เอ่อ! รู้แล้วจะถามว่าจะออกไปเลยไหม?”
“เกี่ยวอะไรด้วย” ฮ่อมข่มเสียงต่ำ
“ก็จะไปส่งไง?….”
ฮ่อมปิดโน้ตบุ๊กพร้อมหันมาหา “ส่งอย่างเดียวนะ”
“แค่ 2 ทุ่มครึ่งรอได้”
“เอาเวลาไปทำรายงานดีกว่าไหม?จะได้ปรินส์ให้อย่างเดียวเหมือนกับที่แก้ตัวให้เมื่อครู่…”
“ฉันเอาโน้ตบุ๊กมาด้วย แค่ 2 ทุ่มนะฮ่อมนะ นะ นะ ที่รักนะ”
ฮ่อมรำคาญแต่ก็อดขำกิริยาเฉิ่ม ๆของเขามาไหว “หึ หึ หึ อย่าให้รู้ว่าทำรายงานไม่ทันแล้วกัน”
“ครับๆ….เอามานี้ช่วยถือ”
ขณะที่ฮ่อมกำลังนำเอกสารรวมทั้งโน้ตบุ๊กไปคืนทีมงานออกแบบชั้น 17 อยู่ๆ เจ๋ง! ก็เดินจูงมือสาวน้อยออกมาจากลิฟต์เจอระหว่างทางพอดี
“สวัสดีคะน้องตาต้า!…วันนี้อาเจ๋ง! ไปรับอีกแล้วหรือคะ” พนักงานหญิงร่างท้วมตะโกนถามพร้อมกับกวักมือเรียก “มาๆ อาเนยเตรียมขนมไว้ให้ด้วยละ”
“น้องตาต้า! เป็นลูกสาวพี่อั๊ด!นะ…” ฮ่อมบอกเพราะเห็นสายตาของค็อกเทล! จ้องไปที่เธอไม่กระพริบ กระทั่งพนักงานหญิงชื่อเนยจูงแขนสาวน้อยตาต้า!หายเข้าไปพื้นที่ไป เสียงหัวเราะใสๆจึงดังผ่านเข้ามาในห้องทำงานจนบรรยากาศมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…..”
และในเวลาเดียวกันอั๊ด!ก็กลับมาถึงบริษัทพอดี
“อั๊ด! คุยกันหน่อย” เจ๋ง! ชักสีหน้าไม่สู้ดีใส่พร้อมกับลากแขนหายลับมุมห้องเอกสาร…. “เมื่อไรนายจะย้ายมาอยู่กับฉันสักที…เอาจริงๆจะได้ให้คนที่บ้านจุ๊บแจงไปช่วยย้ายของ”………อั๊ด! เงียบ….เงียบจนได้ยินเสียงคนเดิมดังขึ้นอีก “พูดอะไร? หน่อยดิ! เอาแต่เงียบแบบนี้แล้วฉันจะเดาถูกไหม?”
กระทั้ง “ที่ผ่านมาฉันยังทำให้นายเสียใจไม่พอเหรอไง”
“หมายความว่า”
“วันนี้ไปดูห้องเช่ามาละ….ฉันกับตาต้าจะไปอยู่ที่นั้น”
“อั๊ด!….”
“เจ๋ง! อย่าดีกับเรามากไปกว่านี้เลย ความเกรงใจมันทำร้ายฉันมากกว่าคำด่าทอหลายเท่าเลยนะ….” เสียงทั้งคู่เงียบลง “ขอเวลาทบทวนตัวเองสักระยะนะเจ๋ง!….”
“เกรงใจอะไรวะ….ไอ้บ้า!” เสียงเจ๋ง! ตะโกนใส่ ทุกคนชั้น 17 สะดุ้งโหยง “งั้น! มึงก็ไม่ต้องเกรงใจกูซิ!….มึงจะมาเกรงใจกูเพื่ออะไร? ไอ้อั๊ด!….มึงเกรงใจกูได้ไง?”
สุดท้ายก็เป็นอั๊ด! ที่หมุนตัวผ่านผนังเข้าไปอุ้มสาวน้อยตาต้า! เดินออกจากห้องทำงานไปดื้อๆ ฮ่อมกับค็อกเทล! เดินเข้าไปหาหวังจะพอช่วยอะไรได้บ้าง สุดท้ายเจ๋ง! ก็เดินผ่านพวกเขาไปอีกคน
“ฮ่อมเกิดอะไรขึ้น” ค็อกเทลถามตื่นๆ
ฮ่อมพยักหน้าเป่าลมทิ้งยาวๆ “เรื่องของคน 2 คนก็ต้องปล่อยให้คน 2 คนตกผลึกกันเอง นาทีนี้คงไม่อยากให้คนนอกเข้าไปวุ่นวายนักหรอกว่าไหม?…ไปกันเถอะ”
ค็อกเทล! หลับตาคิดตาม เมื่อฮ่อมสาวเท้าห่างออกไป เขาจึงต้องวิ่งตาม “จะรีบไปไหนเล่า…ขึ้นทางด่วนแป๊บเดียว ฮ่อม ฮ่อม” ทุกคนภายในชั้น 17 พึ่งตกภวังค์กับเรื่องของเจ๋ง!กับอั๊ด! ต่างพากันทำตาโตจ้องหน้ากันไปมาอีก
“อะไรกันวะเนี้ย!”
“2 คู่นั้นเค้าเป็นอะไรกัน”
“นั้นดิ! ตกลงพี่เจ๋ง! กับพี่อั๊ด!”
“ไอ้ฮ่อม!กับคุณค็อกเทล!”
และพนักงานหญิงชื่อเนยก็เดินนวยนาดผ่านประตูห้องเตรียมอาหารเข้ามาภายใน “เรื่องของเรื่องเป็นเรื่องของคน 2 คน…ปวดหัวจังเลยแถวนี้มีผู้ชายเหลือให้ฉันสักคนบ้างไหม?เนี้ย! โอ้ย! กรุณาทิ้งให้ฉานสักคนเถอะ ไปๆยัยจิ๊บ!ไปหาผู้ชายข้างนอกกัน….ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว”
“ยัยเนย อย่าลืมเอาเสียมไปด้วยละ อ้อๆ อย่าลืมไม้ยาวๆประมาณศอกนิดๆ”
“ทำไมคะคุณยศศักดิ์”
“เอาไม้แหย่รูก่อน ถ้ามีน้ำค่อยใช้เสียมขุด รูนั้นแหละผู้ชายชัวร์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ยะ!….คุณชายหน้าหล่อเสียของ แอบอยู่นั้นแหละชาวบ้านเค้าเปิดหน้าเล่นกันหมดแล้ว ระวังหาสามีไม่ทันนะยะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไปยัยจิ๊บ!”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” จิ๊ปสะพายกระเป๋าหัวเราะนำเป็นคนแรกก่อนจะลามไปทั้งชั้น
“………….ยัยๆๆๆๆๆๆ”
“เออ! น่าใจเย็นๆ….ไบอย่างพี่พอไหวไหม?ครับ” แล้วหนึ่งในทีมวิศวกรบริษัทก็เล่นตาม จนยศศักดิ์ไปไม่เป็น
“อย่าเล่นกับไฟนะพี่วัฒนา….ตกลงชั่วคราวหรือค้างคืน”
*****************
***โปรดติดตาม EP. ต่อไปเร็วๆนี้ ต้องการเป็นกำลังใจให้นักเขียน (พร้อมเพย์ : 092-2697869) ขอบคุณครับ***
Related Posts:
