อนุชาย ตอนที่ 14

นิยายอ่านสนุก เรื่อง อนุชาย ตอนที่ 14 นายดูถูกฉัน

อนุชาย ตอนที่ 14

แดดสีวะนิลาเบนลำแสงอ้อมทางทิศใต้ของกรุงเทพฯ เมื่อฤดูหนาวแวะเวียนเข้ามา ตุลาคมอีกไม่กี่วันก็จะต้นพฤศจิกายนแล้วบ่าย 3 โมงนิดๆ อนุชาติ ขับรถมายังบ้านสายสกุลด้วยตัวเอง เมื่อจอดรถเข้าที่ เขาก็เร่งฝีเท้าไปยังเรือนรับรองชั้นเดียวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับบ้านทรงสเปนหลังใหญ่ ความรีบร้อนทำให้เขาไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่ามีชายวัย 60 รูปร่างผอมเปิดประตูให้ ทันทีที่ปะหน้ากับคุณหญิงพวงพรที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขากลับมีอาการร้อนรนหนักกว่าเดิมอีก

“นั่งๆ อนุชาติ นั่งลงก่อน”

“คุณพี่ ว่าไงครับ ผลการตรวจเป็นไง สรุปว่า… เออ! คือผมทำตัวไม่ถูก สับสนไปหมด” เขาพูดด้วยท่าทีกระสับกระส่ายเดินวนไปมาหลายรอบ “คุณพี่ได้โปรดเถอะ ผม ผม ใจร้อนเต็มทนแล้ว”

“นั่งก่อนใจเย็นๆ…ลุงเย็นจ้ะ….ให้แม่เตยเอาน้ำมะตูมที่ฉันต้มแช่ในตู้เย็นมา 2 ที่นะจ้ะ…”

“ครับคุณหญิง”

“เออ! เดี๋ยวๆ ฉันว่าจะพูดอะไรน่า!….เอ่อ…อุ้ย!ดูซิฉันแก่ขนาดนี้เลยรึเนี่ย  ไปๆ…ลุงเย็น นึกออกจะบอกอีกที”

“ครับคุณหญิง” ลุงเย็นค้อมหัวแล้วสาวเท้าออกประตูไปเร็วๆ

เมื่อน้ำมะตูมนำมาเสริฟ อนุชาติจิบบางๆ ก่อนจะปล่อยลมออกจากช่องท้องยาวๆ “อู่ๆๆๆๆ….ครับคุณพี่ผมพร้อมแล้วครับ”

“ไหวแน่นะ…ไหนขอฉันเช็คความดันหน่อยซิ ท่าทางเมื่อครู่คงพุ่งปี๊ด! เลยนะ เออ! ใช่ฉันพึ่งนึกออกว่าจะให้ลุงเย็นเธอไปหยิบเครื่องวัดความดันในห้องมาด้วย ดูซิฉันนะ ถ้าเธอล้มพับต่อหน้า ฉันจะกล้าให้อภัยตัวเองไหมเนี่ย หึๆๆๆ”

“ครับผมสบายตัวขึ้นเยอะแล้วครับ คงไม่จำเป็นแล้วละ”

ในขณะที่ทั้งคู่เริ่มสนทนากันแบบจริงๆ จังๆ อนุชาติได้แต่ทำตาโต สลับร้องไห้แบบเดียวกับทารก แต่ที่น่าแปลกใจ ขณะร้องไห้เขากลับยิ้มหัวเราะปะปนออกมาเป็นระยะๆ พร้อมกับก้มหัวขอบคุณคุณหญิงพวงพรเป็นระยะๆ จนเธอต้องห้ามเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

“ถ้าไม่ได้คุณพี่ผมกับลูกคงไม่ได้เจอกันตลอดชีวิต ขอบคุณคุณพี่มากๆ” เขาก้มหัวแทบจรดโต๊ะอีกครั้ง

“เรื่องอื่น ฉันจะให้ตาชายเป็นธุระให้ ไม่ต้องกังวล….แต่เธอมีหน้าที่ทำให้ตัวเองแข็งแรงรอเค้าอย่างเดียวก็พอ”

“ผมอยากจะพบเขาเร็วๆ” อนุชาติหลุดคำพูดจนคล้ายลนลาน

“ถ้าเปิดตัวเมื่อไร อนุชัยจะตกอยู่ในอันตรายเมื่อนั้น เชื่อฉันเถอะ สักวันโลกของพวกเธอก็จะมาถึงเองนั้นแหละ”

“ผมแอบไปดูเขาได้ไหมครับคุณพี่” อนุชาติต่อลอง

“ก็ไม่น่าเป็นปัญหานะ…แต่อย่าพึ่งเผยตัวละกัน” คุณหญิงพวงพรแนะ พลางสำรวจชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกมากมาย “อนุชาติเอ้ย!….”

“Loft Love House”

แดดเช้าวันอาทิตย์ยังคงสีวะนิลาเช่นเดียวกับวันก่อน เพียงแต่เมื่อฤดูหนาวมาเยือนทิศที่มาจึงอ้อมใต้มากกว่าปกติ กระนั้นบ้านปูนเปลือยสไตล์โมเดิ้ลลอฟท์ 2 ชั้นบนเนื้อที่ไร่เศษๆ ก็ยังโดดเด่นท่วมกลางต้นแคนาที่กำลังโรยดอกสีขาวช่อใหญ่เต็มลานดิน  ไม่นานรถเบนซ์สปอร์ตสีดำก็วิ่งเข้าไปจอดในอาคารไม้สีไม้ดิบๆ ในหมู่ปูนเปลือยนั้นๆ

“ลงมาดิ!….บ้านปูนเปลือยโมเดิ้ลลอฟท์ดิบๆ แบบที่นายชอบไม่ใช่รึ” ชานนท์เอ่ยขึ้นหลังจากก้าวลงมายืนบนพื้นปูนแล้ว อนุชัยค่อยๆ เปิดประตูก้าวตาม เขาสำรวจบ้านหลังนี้ตั้งแต่ยังไม่ผ่านประตูรั้วเข้ามาด้วยซ้ำ

“นี้คือบ้านที่ฉันออกแบบเองรึนี้” อนุชัยพูดแบบคนแปลกใจสุดๆ ก่อนจะออกเดินนำตรงไปยังบันไดสู่ระเบียงที่ยกสูงจากพื้นราวๆ 1.50 เมตร “สร้างเสร็จมันสวยขนาดนี้เชียวรึ !….ว้าว!  ฉันอิจฉาคนที่ได้เป็นเจ้าของชะมัด”

ชานนท์ยิ้มปริ่มๆ เกือบจะเห็นน้ำตา หากเขาไม่ใช้หลังมือซับบางๆ ที่หางตาทีละข้างมันคงล้นออกมาให้อีกคนเห็นเข้าแล้ว “ใช่น่าอิจฉาจริงๆ นั้นแหละ”

“เจ้าของบ้านใจดีมากๆ เลยนะ ค่าแบบให้ฉันพอที่จะเลี้ยงนายได้หลายเดือนเชียวละ”

“เราขึ้นไปสำรวจด้านบนกันเถอะ” ชานนท์ลากแขนอนุชัยเข้าไปภายในที่เพดานสูงโล่งได้ใจ ห้องนั่งเล่น รับแขก ทำงานและเคาน์เตอร์ครัวฝรั่ง ถูกออกแบบให้อยู่ในพื้นที่เดียวกัน “เผลอๆ กลางวันไม่ต้องเปิดแอร์หรือพัดลมก็ได้มั่งเนี่ย” ชานนท์ประเมิน

“ใช่!ฉันออกแบบให้มีช่องระบายอากาศด้านบนสุดโน้น นายเห็นไหม หลักธรรมชาติง่ายๆ ความร้อนจะลอยตัวสูงขึ้น หากมีที่ระบายออก ภายในก็จะเย็นสบายทั้งวันแหละ” อนุชัยอธิบายอย่างคนภาคภูมิ ขณะที่สายตาของอีกคนยังปลื้มปริ่มอยู่กับแผ่นหลังเขา

ชานนท์-ซี๊ด!ปากพร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเองราวกับคนกำลังจะตัดสินใจบางอย่าง “เออ…..”

“อะไร?… นายชอบมันไหม” อนุชัยหันมาถามพร้อมกับเดินนำขึ้นสู่ชั้น 2 “ตามฉันมาห้องนอน 2 ห้องนี้ฉันก็ออกแบบพิเศษเลยนะ”

“นุ…” ชานนท์เรียกขณะถอดหมวกแก๊ปสีดำออก แต่ก็ยังกระแจะ!ปากแบบคนกำลังใช้ความคิด 2 ที

“อะไร?….รีบตามฉันมาเถอะน่า เร็วเข้า” อนุชัยเร่งเดินนำไปก่อน เมื่อลำแสงผ่านช่องกระจกรูปตัวไอที่ชานพักทาบท่อนล่างตัวเขา

ชานนท์จึงเอ่ยขึ้นมา “คือ…เอ่อ….ฉันขอโทษ”

อนุชัยชักสีหน้า งงๆ “ขอ-ทง…ขอโทษเรื่องอะไร ฉัน ฉันชักจะอยากเป็นลมแล้วซิ”

“คืออันที่จริง…บ้านหลังนี้ ฉัน เอ่อ นาย….เอ่อ ฉัน นาย เอ่อ”

“เดี๋ยวก็เอ่อ เดี๋ยวก็นาย เดี๋ยวก็ฉันอยู่นั้นแหละ มีอะไรก็พูดมา เร็วเข้า” อนุชัยกระตุ้นแบบคนหงุดหงิด “คุณ ไอ้คุณ ว่ามาเร็วๆ”

“เป็นอันว่าบ้านหลังนี้เป็นของเราก็แล้วกัน….ฉันเองแหละที่ตั้งใจสร้างเพื่อจะย้ายมาเรียนกับนายเทอมหน้า” ชานนท์พูดเร็วๆ จบเขาก็นิ่งเป็นหุ่นหินอยู่ที่เดิม อนุชัยชะงักพลางขบคิดที่ผ่านมาคนที่จ่ายเงินค่าแบบก้อนใหญ่ให้คือชานนท์เองรึนี้  อนุชัยเงียบ เขาจ้องชานนท์ราวกับไม่มีเขานอกจากอากาศไร้สีโล่งๆ

อีก 5 นาที “นายหลอกฉัน นายดูถูกฉัน” แล้วอนุชัยก็เดินลงบันไดมาหยุดในระยะประชิด “นายดูถูกฉันทำไม?”

“เปล่า!…..ฉันไม่ได้ดูถูกนายสักหน่อย ถ้าฉันบอกนายตรงๆ นายจะยอมออกแบบให้ฉันไหมละ”

อนุชัยนิ่งคิด…. “ไม่อ่ะ….คงไม่รับเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้ด้วย”

“นายสมควรได้มัน ฉันหมายถึงค่าแบบนะและฉันชอบบ้านที่นายออกแบบให้มากๆ ฝันถึงมันทุกคืนเลยแหละ ไปๆ ฉันอยากดูห้องนอนของเราเต็มทีแล้ว” ชานนท์พูดไม่ทันคิด

“หา!…นายว่าอะ อะไรนะ ห้องนอนของเราอย่างนั้นรึ”

“ก็ เอ่อ ก็ ก็ ห้องนอนมี 2 ห้องไม่ใช้รึไง ถ้าฉันย้ายเข้ามา นายก็ต้องย้ายเข้ามาอยู่ด้วยอยู่แล้ว ใครจะกล้านอนคนเดียวในบ้านหลังใหญ่เบอะเทิ่มขนาดนี้นะ..ฮุ้ คิดเยอะ”

“นายวางแผนเรื่องนี้มาตลอดเลย…ใช่ไหม?” อนุชัยกดเสียงต่ำๆ ถามใกล้ๆ

“ก็….จิ จิ…ปะ เปล่า!…..ใครจะไปหัวหมอขนาดนั้นเล่า ฉันนะทึมจะตาย”

“นายอาจจะไม่เก่ง แต่นายฉลาดกว่าฉันแน่ๆ”

“จะบอกว่าตรงข้ามกับนายใช่ไหม….OK ถ้าอย่างนั้นเราก็ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน ถูกต้องที่สุดแล้ว บ้านลอฟท์เลิฟจะได้สมบูรณ์แบบสักที”

“ใครบอกว่าฉันจะย้ายมาอยู่กับนาย” อนุชัยสวนกลับส่ายหน้าแบบคนเอือมละอา จนทำให้ชานนท์ถึงกับควันออกหู

“ก็ฉันนี้ไง!” พูดจบเขาก็ลากแขนอนุชัยเดินขึ้นบันไดแบบคนรีบร้อน “เอาใจยากชะมัด” ชานนท์งึมงำ

“ไม่ต้องฉันเดินเองได้…”

แค่คำพูดไม่กี่คำนั้นแหละ ชานนท์เลยเผลอยิ้มไม่หุบ

“นายนี้ทึ่มชะมัดยาดเลยวะ…ทำไมไม่เลือกห้องทางทิศใต้ ลมดีจะตาย”

“ก็อะไรดีๆ ฉันอยากให้นายนี่นา…..” ชานนท์ส่งสายตา วิ๊บ วับๆ

อนุชัยชะงักพร้อมกับขยับเข้ากระซิบ “ถามจริงๆนะ นายจะจีบฉันรึไง”

“ไม่หรอก!….ฉันอยากเอาคืนคนที่บังอาจจูบคู่หมั่นฉันต่างหาก” ชานนท์กระซิบตอบ

“ไอ้คุณ…..”

“ฮะ ฮ่า ฮาๆ….” ชานนท์หัวเราะสะใจดังลั่น สุดท้ายเมื่อทุกอย่างกลับเข้าที่ “ที่ฉันเลือกห้องนอนให้นายทางทิศใต้ เพราะว่าอย่างไรเสีย ฉันก็ต้องมานอนกับนายอยู่แล้ว เข้าใจไว้ซะด้วยนายทึ่ม”

“ไอ้เฮี้ยคุณ….”

“ครับเรียกผมว่าคุณชายบ้างก็ได้นะครับคุณ อนุ….ชะ ชะ ชัย”

อนุชัยมองหน้าชานนท์…จิ๊ จิ๊…สุดท้ายก็เป็นเขาซะเองที่ยอม ไม่รู้ว่าเพราะอะไร….