อ่านนิยาย อนุชาย ตอนที่ 23 คำสั่งฆ่า
บ้านตระกูลเชาว์
อยู่ๆ คฤหาสน์หลังใหญ่สีครีมทรงร่วมสมัย ที่มีป้ายชื่อเป็นอักษรจีนกลางขนาดใหญ่ล่างซ้ายเป็นคำแปลภาษาไทยประดิษฐ์ตัวเล็กๆ แปะบนแผ่นโลหะสีทองเขียนว่า “บ้านตระกูลเชาว์” ก็อึกทึกขึ้นมา สามพี่น้องตระเชาว์ ประกอบไปด้วย อนุชา อนุชาญ และอนุชาติ ยังถกเถียงกันไม่เลิกตั้งแต่ก่อนอาหารเย็นจะเริ่ม ในระหว่างร่วมโต๊ะ และมาต่อในห้องทำงานซึ่งเวลานี้ก็เกือบๆ 5 ทุ่มเข้าไปแล้ว…
อนุชาย ตอนที่ 23
“อั้ว! ไม่ยอมนะอาเฮียเงินกงสีร่วม 17 ล้านอาเฮียดึงมันออกจากบัญชีกลาง หายไปเฉยๆ แบบเนี่ย” อนุชาน้องคนเล็กวัย 40 ต้นๆ ฟาดเอกสารที่ถือในมือลงบนโต๊ะไม้สักแรงๆ “อาเฮียชาญตรวจดูก็ได้ว่าที่อั้ว! พูด ถูกต้องไหม” เขาหมายถึงพี่ชายคนรองวัย 48 ปีที่ยืนคิดหน้าดำอยู่อีกมุมหนึ่ง ขณะที่อนุชาติพี่ชายคนโตได้แต่นั่งเงียบอยู่กับโต๊ะ
“เฮียชาติ…เฮียต้องมีคำตอบให้พวกเราน่า! เงินร่วม 20 ล้านจะหายออกจากบัญชีเฉยๆ ไม่ได้นะเฮีย” อนุชาญเสริมน้องชายอีกคน เขาเดินเข้าไปหยิบเอกสารที่อนุชาพึ่งโยนลงบนโต๊ะขึ้นมาพิจารณา
“เฮียได้เอาไปเข้าบัญชีเดินสะพัดหรือเปล่า….อั้ว! หมายถึงโรงงานที่วังน้อยนะ”
“โน โน…เฮียชาญเปิดดูหน้าถัดไปนะ อั้ว! ก๊อปปี้หน้าบัญชีทุกเล่มของบ้านตระกูลเชาว์ให้หมดแล้ว” อนุชาว่าต่อหน้าแดง แต่อนุชาติยังนิ่งราวกับรูปปั้น
“อาเฮีย….” อนุชาญเดินเข้าไปยืนค้ำโต๊ะ “เงินก้อนนี้เป็นเงินกงสีของตระกลูเชาว์นะเฮีย ไม่ใช่เงินบาทสองบาท เฮียต้องมีคำตอบนะ…มิฉะนั้น…..” เขาเว้นจังหวะประเมินสถานะ “เรื่องใหญ่แน่ๆ”
“อั้ว!สงสัยมาพักหนึ่งละ…ขอโทษนะเฮียชาติ อั้ว! เลยจ้างนักสืบ ผลที่ได้คือ” อนุชาดึงซองสีน้ำตาลที่พับยัดใส่กระเป๋ามาคลี่เปิดช้าๆ อนุชาญจ้องน้องชายด้วยความตื่นเต้น …..อนุชาดึงรูปถ่าย 10 กว่าใบมาวางเรียงต่อๆกัน คราวนี้ดวงตาของอนุชาติถึงขยายใหญ่ขึ้น
“ลึ! ทำขนาดนี้เลยรึ” อนุชาติตะโกนใส่น้องชาย “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว อั้วจะบอกให้พวกลื้อ!รู้ความจริงก็ได้….เงินกงสี 17 ล้านบวกของอั้วอีก 3 ล้านห้า อั้วเอาไปซื้อที่ดิน ผืนนี้” เขาจิ่มนิ่วรัวๆ ลงไปในรูปถ่ายที่อนุชาเรียงกระจายอยู่บนโต๊ะ “สร้างบ้านลอฟท์เลิฟหลังนี้ แล้วก็ซื้อรถ BMW คันนี้แหละ”
อนุชาเกรงโกรธจนหน้าแดง แต่อนุชาญกลับขมวดคิ้วสงสัย “เฮียทำแบบนี้เพื่ออะไร…เฮียครับ….เพื่ออะไร ทำไมไม่บอกเราก่อน”
“เขาทำเพื่อเด็กคนนี้…” อนุชาจิ่มนิ้วป้อมๆ ไปที่รูปถ่ายอนุชัยกำลังนั่งกินสเต็กกับชานนท์ที่ไหนสักแห่ง และอีกหลายใบในที่ต่างๆ
“เฮีย ทำไปเพื่ออะไรครับ เด็กคนนี้เป็นใครกันนะ” อนุชาญตะคอกใส่หน้า แต่ก็อดหยิบรูปถ่ายที่มีอนุชัยกับชานนท์ขึ้นมาพิจารณาใกล้ๆ ไม่ได้
“นี่มันคุณชานนท์ ลูกชาย ดร. ชวนนท์นิ…..แต่เด็กคนนี้ทำไม….คล้าย….”
“เขาชื่ออนุชัย เป็นลูกชายอั้ว! เอง” อนุชาติบอกพร้อมกันหันเก้าอี้ไปดึงเอกสารบางอย่างจากลิ้นชักด้านหลังมาวางต่อหน้า… “และนี้คือข้อพิสูจน์ ผลตรวจดีเอ็นเอ และยังมีเลือดกรุ๊ป AB RH- เหมือนอั้ว!ด้วย”
“หา!….” ทั้งคู่อ้าปากค้าง…. สักครู่อนุชาญจึงเอ่ยขึ้น “นี่ๆ เฮียไปแอบมีลูกกับใคร ตั้งแต่เมื่อไรกัน ทะ ทำไมเราไม่เคยรู้เรื่องเลย”
“ก็ลูกของพวงพรไง” อนุชาติพูดต่ออย่างใจเย็น
“ไหนว่า ตายไปแล้ว…ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้” อนุชาหน้าถอดสีก่อนจะหันหลังสาวเท้าเดินออกจากห้อง ประตูไม้สักจะถูกเขากระแทกตามหลัง “ปัง!…..”
“เรื่องมันเป็นไงมาไงละเฮีย….มิน่าละเด็กคนนี้ถึงหน้าตาคล้ายๆ เฮียสมัยยังเป็นหนุ่มราวกับพิมพ์เดียวกัน” อนุชาญขยับเก้าอี้นั่งลงใกล้ๆ อนุชาติจึงเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมด….
“ถ้าอย่างนั้นอั้ว!ก็ไม่ติดใจเรื่องเงิน 17 ล้านที่ลึ! ถอนออกไปจากบัญชีกงสีแล้วนะ เพราะอนุชัยสมควรจะได้มัน…เขาเป็นหลานชายอั้ว! เป็นคนบ้านตระกูลเชาว์คนหนึ่ง” อนุชาญพูดพร้อมกับตบหลังมือพี่ชายเบาๆ
“ขอบใจ ลึ! มากอาชาญ”
อีกไม่กี่คืนต่อมาที่เซฟเฮ้าส์
แลนด์โรเวอร์สาดแสงสีขาววิ่งไปตามถนนคอนกรีตที่ลาดตามเนินเขาช้าๆ ก่อนจะวิ่งเข้าไปจอดในโรงเก็บที่มิดชิดทางทิศเหนือ…และก่อนเที่ยงคืนเล็กน้อย-เบนซ์สีดำก็วิ่งตามเข้าไปสมทบ ทั้งหมดลงไปยังห้องลับชั้นใต้ดินอย่างเร่งรีบ ชายหนุ่ม 2 คนกับสาววัยดึกแต่ยังสวยพริ้งยังมีหน้ากากแฟนซีปิดบังเช่นเคย ส่วนชายฉกรรจ์ล้ำบึก 5 คนที่คอยอยู่ก่อนแล้วก็มาด้วยชุดโสโครกหลากสี รูปถ่ายหลายใบถูกวางเลียงบนโต๊ะ ชายผิวขาวมีหน้ากากแฟนซีอำพรางปักมีดปลายแหลมลงบนรูปภาพที่มีชายหนุ่ม 2 คนกำลังนั่งกินสเต็กกันอยู่ ก่อนสาววัยดึกจะเอ่ยปิดสรุป…
“เก็บมันทั้งคู่”
“ถ้าเก็บคนนี้ด้วย เรื่องจะไม่เงียบแน่ๆ”
“ฉันบอกฆ่ามันทั้งคู่……”
และอีก 1 ชั่วโมงต่อมา…บนห้องชั้นบนสุด ท่านผู้หญิงแขไขในชุดน้อยชิ้นก็เปิดประตูเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับคนขับรถคู่ใจ ซึ่งเวลานั้นปกรณ์มีเพียงกางเกงบล็อกเซอร์สีเทาบางๆ เท่านั้น เขาใช้แผงหน้าอกขาวเนียนแปะติดกับแผ่นหลังท่านผู้หญิงแขไขราวกับลูกแมลงรออนุบาล เตียงขนาดใหญ่ประดับประดาไปด้วยแสงโคมจากดวงดาวนับล้านที่กำลังกระจ่างฟ้า ภายในห้องใต้หลังคากระจกยามนี้แสงประดิษฐ์แทบไม่มีความจำเป็น อนุชา เชาว์นอนแผ่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ ปิดบังส่วนสงวน เขายิ้มให้คนทั้งคู่ ขณะเดินเข้าไปหยุดในระยะเอื้อมถึง
“ฉันนเครียดดดด จังเลยอนุชา…ปกรณ์ขา” เสียงท่านผู้หญิงแขไขโหยหวนราวกับผี 10 ป่าช้า กระนั้นปกรณ์กับอนุชาก็ยังใช้ฝ่ามือคลึงเต้าให้เธอคนละข้าง “ถอดให้หมด ถอดออกให้หมด เราจะได้อาบแสงดาวกัน…..อ้า!….”
พวกเขาช่วยกันถอดเสื้อผ้าเธอคนละชิ้น คนละชิ้น กว่าจะเป็นนางฟ้าและเทวาที่สมบูรณ์แบบก็ใช้เวลาร่วมๆ ชั่วโมง
“ปกรณ์-อนุชาขา…” เธอเอื้อมมือรวบสิ่งที่กำลังแกร่งของคนทั้งคู่ เข้าหากันและถูกัน ไปมา ชายคู่ร่วมกันซี๊ดดดด! ปากค้าง….ปกรณ์แหงนใบหน้าสู่ดวงดาว อนุชาเข้าประกบลากลิ้นสากๆ จากติ่งหูสู่ลำคอ
“ดีมาก….ดีมาก ฉันอยากเห็นสิ่งนี้มานานเหลือเกินที่รัก ต่อให้จบ ต่อให้จบ อ้าๆ อ้าๆ….สวย สวยงามที่สุดเลยคะปกรณ์ขา อนุชาขาไปเรื่อยๆ งดงามมาก งามเหลือเกิน ฉันเห็นสวรรค์แล้ว ฉานนนเห็นสวรรค์แล้ววววววววว”
Related Posts:
