เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep11-1 เข็มทิศสะกิดรัก นิยายอ่านดี มีคติสอนใจ เขียนโดย TIMMY BUTO
เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep11-1
#เมื่อแรงตะเกียกตะกายพาชีวิตเดินทางมาถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้เรียบร้อยแล้ว จะเห็นว่าแท้ที่จริงชีวิตก็ยังดำเนินต่อไปและขาดเป้าหมายอันหมายถึงสถานีต่อไปไม่ได้เลย ตราบใดที่ยังมีลมหายใจเป้าหมายจึงมีไว้นำทางเข็มทิศชีวิตไปเรื่อยๆจนกว่าความตายจะเรียกหา ฉะนั้นการฉลองชัยทุกย่างก้าวจึงสำคัญกว่าการรอฉลองเพียงครั้งเดียว เพราะสุดท้าย…ชีวิตจริง…ไม่เคยมีเป้าหมายจริงๆ#
4 ปีต่อมา….ในชั่วโมงคอฟฟี่เบรกบนอุทยานแห่งชาติดอยภูคา แดดกำลังแรง อุณหภูมิปลายมีนาคมก็สูงจนไม่อยากออกนอกห้องแอร์ไปไหน ถึงแม้บนยอดดอยจะมีสายลมโชยผ่านตลอดเวลาแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากมายนัก ที่มุมหนึ่งภายในห้องกระจกนักวิชาการป่าไม้วัยเข้าใกล้ 30 กำลังตรวจจำนวนต้นชมพูภูคาในเอกสารรายงานเทียบกับข้อมูลจริงในมือ เขาแจะปากเงยใบหน้าสีน้ำผึ่งจมดำจ้องยังนาฬิกาที่แขวนบนผนัง กระทั่งโทรศัพท์ถูกดึงขึ้นมาใช้งานเหมือนทุกวันจนเป็นเรื่องปกติ
#ไง…#
“วิทยานิพนธ์เรียบร้อยดีนะ”
#น่าจะโอเคร!…บอกตรงๆสถาปัตยกรรมเอเชียยากชิบ!…ของมึงละ#
“อื้อ!เรียบร้อย….ว่าแต่กินอะไรหรือยัง”
#ไม่แล้วที่นี้จะ 3 ทุ่มละ เหนื่อยโคตร….แล้วมึงเป็นไงมั่ง!#
“เรื่อยๆ ช่วงนี้ต้องลงพื้นที่บ่อย กะจะลาออกก่อนยุบสภาฯสัก 3 เดือน”
#อื้อ!…รอกูหน่อย อาทิตย์หน้าขึ้นพรีเซนต์รอบสุดท้าย ถ้าไม่ติดปัญหาจะรีบกลับไปช่วย วันนี้โคตรง่วง#
“อาบน้ำยัง”
#อื้อ!#
“อยู่บนเตียงแล้วใช่ไหม?”
#อื้อ!#
“ห่มผ้ายัง….”
#อื้อ!#
“หลับตาซะ….กูกำลังมุดผ้าห่ม โอเคร! กูนอนอยู่ข้างๆมึงละ….Good night….ฝันถึงกูด้วย”
#ค็อก!…#
“หึ!….มีไร”
#จูบกูหน่อย….#
“นี่ๆ….มึงยอมเป็นแฟนกูตั้งแต่เมื่อไร?วะไอ้ควายดำ….เล่นตัว 4 ปีเต็มๆ ทีจะง่ายทำไมง้ายง่าย”
#ไอ้ควายเผือกเอ้ย!…ตกลงจะจูบหรือไม่จูบ กูจะนอนแล้วนะง่วง#
“กูดีใจ…จุ๊บๆๆๆ คิดถึง…รู้ผลเมื่อไร?รีบกลับเมืองไทยทันทีเลยนะ ไม่อย่างนั้นกูแปลงร่างเป็นพญาอินทรีบินไปหาถึงซานฟรานฯไม่รู้ด้วย…”
#อยากลดสถานะอีกก็ลองดู#
“ก็มึงพึ่งบอกเมื่อกี้!…กู เอ้ย! ผมเป็นแฟนคุณแล้วย่อมทำนอกเหนือข้อตกลงได้ไม่ใช่หรือครับด็อกเตอร์นุกุล ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
#มึงนี้นะ…กูจะนอนละ…ทันทีที่มหาวิทยาลัยประกาศผลจะโทรบอกทันที#
“คุณก็ใช้ภาษาเพื่อนอยู่นั้นแหละ…ที่รักผมคิดถึงคุณจังเลย…พูดเป็นไหม?”
#ครับๆ….ที่รักก็ที่รัก….ขับรถกลับดีๆนะเป็นห่วง พอใจรึยัง#
ค็อกเทล! ยิ้มไม่หุบ “อื้อ! รู้สึกดีชะมัด มีแรงไปหาซื้อต้นไม้ไปลงย่า&ยายรีสอร์ทละ นายกลับมาจะได้ทึ่ง ช่วงนี้แขกกำลังเข้าด้วย อึ่มหงส์เองอาการไม่สู้ดี อาม่าก็เดินได้ไม่ไกลเหมือนเดิม ถึงเตี่ย!จะส่งคนมาดูแลแต่ก็ต้องรีบกลับ…เป็นห่วงแกนะ”
#ฝากบอกอาม่ากับอึ่มหงส์อดทนรอหน่อย อีกไม่นานละ…โอเครนะ#
ค็อกเทล! ยิ้มรื่นๆ เขาเปิดวีดีโอคลอก่อนจะพยักหน้าให้อีกคนที่อยู่อีกซีกโลกเห็น “หลับฝันดีนะครับ” แล้วเขาก็ก้มลงจูบฝังผ่านโทรศัพท์เครื่องนั้นนานๆ….
******************
อีกคน….ฝ้ายเรียนจบปริญญาตรี 2 ปีมาแล้ว จากเดิมรับจ็อบ! ถ่ายแบบเล็กๆน้อยๆพ่วงกับงานประจำ ตั้งแต่เฟี้ยทซ์ซื้อคอนโดฯ เธอจึงลาออกจากบริษัท WA. Group รับงานถ่ายแบบจริงๆจังๆพร้อมกับสร้างแบลนเครื่องสำอางเป็นของตัวเอง เธอกับฟางแอบเปิดบริษัทมาสักระยะหนึ่ง โดยมีเฟี้ยทซ์เป็นคนช่วยดูแลอยู่ห่างๆ กระทั้งยอดขายสินค้าพุ่งสูงแบบน่าตกใจ ทั้ง 3 จึงได้ประชุมกัน แต่ครั้งมีปรากฏหญิงสาวหน้าสวยมานั่งข้างๆฟางด้วย 1 คน
“เจ้ฟาง! คะ ถึงยอดขายสินค้าแบลนในบริษัทจะสูงขึ้น แต่เราก็ไม่ควรประมาทนะคะ….แบบเอ่อ!…ฝ้ายกำลังคิดว่าเราน่าจะสร้างแบลนสำรองนะค่ะ” ฝ้าย!ในชุดสาวมั่นเสื้อเชิ้ตขาวหลวมๆกางเกงเข้ารูป 5 ส่วนสีดำม้วนผมสีทองกองไว้บนศีรษะแบบไม่เป็นระเบียบแต่ดูดี เธอจิ่มปลายปากกาไปที่หญิงสาวกำลังทำหน้าเหรอหราข้างๆฟาง
“เฟิร์น!…มีอะไรหรือฝ้าย” เฟิร์นขยับตัวชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
ฟางขยับแว่นใหญ่ๆสีชามองแบบคนกำลังคิด “…..ไหนลองยืดตัวตรงๆซิที่รัก….” เธอจัดหัวไหล่หญิงสาวพร้อมกับเอาดินสอในมือเสียบไว้ข้างหู “ขยับซ้ายอีกนิด…เออ!”
“เดี๋ยว! เจ้….ฝ้าย” เฟี้ยทซ์ที่ยังตามไม่ทันลุกมอง 2 คนสลับกันไปมา “…หมายความว่า” ฝ้ายไม่ตอบ เฟี้ยทซ์จึงหันไปถามฟางตรงๆ “เจ้ฟางว่าไง?…”
“เจ้ว่าก็โอเครนะ…เฟิร์นถึงจะตัวเล็กไปหน่อย แต่ผิวใช้ได้ โอเคร ไอเดียร์นี้เจ้ซื้อ…” ฟางตอบหน้านิ่งๆ แล้วหันไปจมเอกสารในมือเช่นเดิม
“อย่าบอกเฟี้ยทซ์นะว่า….จะ จะเอายัยเฟิร์นไปเป็นนางแบบ…บ้าไปแล้วตัวเตี้ยยังกับเสาหลักกิโลจะขายงานได้เหรอ”
“ไอ้เฟี้ยทซ์! หุบปาก….” ฟางเสียงดังจนเห็นฝ้ายอมยิ้มแบบคนสะใจ “นางแบบเครื่องสำอางกับนางแบบแฟชั่นคนละเวย์นะยะ”
“พี่เฟียทซ์คืองี้!…พี่เฟิร์นได้ผิว หน้าสวย หุ่นมาตรฐานหญิงไทย ถ่ายโปรโมทเครื่องสำอางครึ่งตัวทำเป็นแบลนใหม่ได้สบายๆ….อะไรๆมันก็ไม่แน่นอน บริษัทเราจำเป็นต้องสร้างแบลนใหม่เรื่อยๆ ไม่อย่างนั้นตลาดตายสร้างไม่ทันกันพอดี”
“เดี๋ยวค่ะเฮีย!…” เฟิร์นพูดขณะมองหน้าฟางราวกับต้องการคำตอบ “คิดว่าเฟิร์นเหมาะสมจริงๆเหรอคะ….ฝ้าย! มองพี่อีกทีซิ…ไอ้เฟี้ยทซ์ว่าไง?” เธอลุกขึ้นหมุนตัวไปรอบห้อง
“ฝ้ายต้องทำงานหนักขึ้นนะ เจ้ไม่ถนัดงานบริหารซะด้วยซิ!” ฟางพูดลอยๆ
“สรุป โอเคร! แล้วใช่ไหม?เนี้ย!” เฟี้ยทซ์ถามรนๆพร้อมกับยักไหล่สูง “หึ!….ว่าไง”
“พี่เฟิร์นเองก็พึ่งจบบริหารมานี่คะ…เจ้ฟาง ดึงเข้ามาช่วยเราเถอะ…เป็นนางแบบด้วยช่วยฝ้ายด้วยดีออก” ฝ้ายยักคิ้วให้เฟี้ยทซ์เห็น “นะคะพี่เฟิร์น ตอนนี้ยังไม่ได้ทำอะไรไม่ใช่เหรอ ลองเข้ามาทำงานนี้ดูเผื่อจะชอบ…นะคะ นะคะ”
“อื้อ! ก็ดีนะฝ้ายจะได้มีเวลาให้ไอ้เฟี้ยทซ์มากขึ้นด้วย….อยากอุ้มหลานจะแย่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“แต่คุณหญิงนะซิ…ไม่ใจอ่อนสักที” เฟี้ยทซ์บ่นหน้างอเป็นหอยหน้าแล้งให้ 3 สาวเห็น
ฟางหันขวับจิกสายตาลอดแว่นไปที่เฟี้ยทซ์แรงๆ “แกเหมาะกับงานอสังหาฯจริงๆ…วันๆหาแต่เรื่องให้ปวดหัว สังเกตค่ะไอ้คุณเฟี้ยทซี่น้องรัก ชาวบ้านไปถึงดวงจันทร์กันแล้วกรุณาออกจากรูด่วน!เลยค่า!…ต๊าย ตาย ฉันจะบ้าตาย สมควรละที่ป๊า!ดึงไว้ใกล้ตัวไม่อย่างนั้นบริษัทพวกฉันปั่นป่วนแน่ๆ….” ฟางกระแทกเสียงใส่ พร้อมกับดึงเฟิร์นเข้ามาเขย่าไหล่ “ว่าไงค่ะคุณหนูพร้อมลุยงานกับเฮียรึยัง”
“เจ้……”
“หุบปากเฟี้ยทซี่….” ฟาดจบ! ฟางก็หันกลับไปถลึงตารอคำตอบจากเฟิร์น “ ฮื้อ…ว่าไง?”
“หมายความว่า เฟิร์นได้ทำงานแล้วใช่ไหม?…เฮียพูดแล้วจะกลับคำไม่ได้นะ” เฟิร์นตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก “ฝ้ายจ้ะพี่พร้อมสุดๆเลยละ…ถ่ายวันนี้เลยไหม?”
“ใจเย็นๆคะพี่เฟิร์น…” ฝ้ายพูดแล้วหันไปมองหน้าฟาง “เจ้…”
ฟางพยักหน้าแบบรู้กัน ก่อนจะหันไปจ้องเฟิร์นแบบเอาเป็นเอาตาย “ต้องเข้าคอร์ตขัดผิว นวดตัว แล้วก็….” เธอจับแก้มเฟิร์นคล้ายจะพิจารณา “แก้ม โอเคร! รึเปล่าฝ้าย”
ฝ้ายเหน็บปากกาบนหัว นิ้วชี้แตะหางตาพร้อมกับเดินห่างออกไป 1 ก้าวทำนิ้วรูปสี่เหลี่ยมซูมเข้า-ออก… “ขอเพิ่มแก้มอีกนิด ฝ้ายว่าตอบไม่นิด”
“อื้อ!….เจ้ก็เห็นตรงกัน” ฟางพูดแล้วหันมาจริงจังกับเฟิร์นที่ยืนทำหน้า งงๆ “งบไม่เยอะ อนุมัติจ้า…ว่าแต่เฟิร์นเถอะคุณหญิงป้าไม่ว่าแน่นะ”
“โอ้ย! เฮีย!…หญิงแม่ไล่เฟิร์นไปหางานทำทุกวัน กลัวจะเป็นง่อยตายคาปราสาทแกนะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นฝ้ายจัดเลย…ที่จริงพี่เฟิร์นก็สวยอยู่แล้วละ เติมแก้มอีกนิดก็เพอร์เฟค เป็นนางแบบลิปสติกได้สบายๆ…” ฝ้ายหันไปหาฟางอีกรอบ “ฝ้ายจองคอร์ทผิวกับนวดก่อนเลยนะค่ะ”
“ว่าแต่เฟิร์น….”
“พร้อมตั้งแต่มาถึงแล้วค่ะ…..ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ไอ้เฟิร์นพร้อม แล้วฝ้ายพร้อมยัง…”
ฟางหันขวับชักคิ้วผูกโบว์ถามเฟี้ยทซ์เสียงดังลั่นห้อง “วันนี้แกไม่เข้า SCN.รึไงไม่ทราบ…เดี๋ยวป๊า!ก็โทรมาแหกพวกฉันพอดี”
ฝ้ายยิ้มสะกิดหลังฟาง “เจ้วันนี้มีคิวถ่ายงานที่สาธร” เธอเคาะนาฬิกาข้อมือให้เห็น
“เออ! ลืมได้ไง….งานพี่ดิเรกมีเวลา 2 ชั่วโมง งั้นไอ้เฟี้ยทซ์แกรับผิดชอบแฟนแกด้วย เดี๋ยวฉันจะได้พาน้องเฟิร์นไปขัดผิวเอง”
“โห!…เวลาด่ากับเวลาจะใช้งานโคตรจะบาลานซ์เลยนะเฮียฟาง” พูจบก็ทำท่าฟุดฟิดไม่พอใจ แต่ก็ลุกคว้าแขนฝ้ายเดินตรงไปยืนที่ประตูทางออก “ไปฝ้ายกว่าจะเดินทางกว่าจะแต่งหน้าทำผม….”
“ไอ้นี้! กะปิดกะปอยยังกับผู้หญิง….ฝากเบิร์ดกะโหลกมันสักป้าบ! นะฝ้าย”
“รับทราบค่ะ!….กลับคอนโดฯจะจัดให้งามๆ เอ่อ!…พี่เฟิร์นอย่าลืมลงไปรับกิ๊ฟ วอชเชอร์กับฝ่ายบุคคลก่อนไปด้วยนะคะ มีส่วนลดตั้ง 30 เปอร์เซ็นต์ไม่ได้ใช้เสียดายแย่ ขอบคุณคะ”
*****************
เกือบห้าทุ่มที่บ้าน “ซื่อวารินทร์” สวนหลวง…..
“คุณ คุณหญิง….” คุณศุภวัชนุ่งชุดนอนสีขาวนั่งบนขอบเตียงเรียกภรรยาที่กำลังกวาดเครื่องประทินผิวออกจากใบหน้าอยู่กับโต๊ะเครื่องแป้ง
“อะไร?…มีอะไรก็ว่ามา อ้ำๆอึ่งๆให้ดิฉันขนหัวลุกอยู่ได้” เธอออกเสียงราวกับคนดั่งแหมบ แต่ก็ยังความหมายได้ครบถ้วน เมื่อคุณสามีนิ่ง คุณหญิงณ.รัตนาจึงหันใบหน้าหงุดหงิดใส่ “คุณศุภวัชค่ะ…”
“คือ…”
“มีอะไร?กับดิฉัน….พูดค่ะพูด….เสียเวลา” แล้วเธอก็หันกลับไปจัดการภารกิจต่อ “คิ้วดิฉันจางลงเยอะ เห็นทีพรุ่งนี้ต้องชวนคุณหญิงนฤนาทไปเป็นเพื่อนหน่อยซะแล้ว”
“ผมจะพูดเรื่องของไอ้เจ้าเฟี้ยทซ์มันนะ”
“ทำไมค่ะ…ไอ้ลูกคนนี้ไปทำอะไรให้คุณหนักจิตหนักใจอะไรอีกไม่ทราบ เกือบจะ 30 ยังไม่เป็นโล้เป็นพาย ดิฉันก็กลุ๊มมมมมกลุ้ม….”
“จริงๆแล้วฝ้ายเค้าก็ไม่เลวนะคุณ….” คุณศุภวัชตั้งใจเกิน 100 จะออกเสียงชัดๆเพียงครั้งเดียว จนทำให้คุณหญิงณ.รัตนาหันใบหน้าเกือบเปลือยจ้องเขม็ง
“ตกลงคุณจะคุยเรื่องไอ้เจ้าเฟี้ยทซ์หรือ……หนูฝ้าย” เธอหลุดคำสุดท้ายเบาๆ จนคล้ายเห็นรอยยิ้มของคุณศุภวัชชัดขึ้น
“เรื่องเดียวกันนั้นแหละ….หึ หึ หึ”
คุณหญิงณ.รัตนา เบิกหน้าเป่าลมออกมาทางปาก…. “คุณ….จำสมัยที่จีบดิฉันใหม่ๆได้ไหม?ค่ะ”
คุณศุภวัชพยักหน้า….
“ดิฉันไม่ใช่นางพันธุรัตน์นะคุณ…อีกอย่างมันก็หลายปีมาแล้วที่หนูฝ้ายพิสูจน์หลายอย่างให้เห็น วันนี้ดิฉันกลัวแต่ว่าไอ้เจ้าเฟี้ยทซ์ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณนั้นแหละค่ะจะไม่เหมาะสมกับเค้า” พูดจบเธอก็หันกลับไปทำภารกิจต่อ
คุณศุภวัชยิ้มร่าลนลานไปคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียง….
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ค่ะคุณ…ปานนี้เค้าคงหลับแล้วมั่ง! แอบซื้อคอนโดฯอยู่ด้วยกันเป็นปี 2 ปีไม่แอะ!ให้ดิฉันได้ยินสักคำ…พูดตรงๆดิฉันเป็นแม่ก็อดน้อยใจไม่ได้นะค่ะ…”
คุณศุภวัชวางโทรศัพท์ลงที่เดิมแล้วเดินเข้าไปโอบไหล่ซบใบหน้าลงบนบ่าขาวๆ “เจ้าเฟี้ยทซ์ มันอยากบอกคุณหญิงทุกเรื่องนั้นแหละ อย่าน้อยใจไปเลย พรุ่งนี้ผมจะให้คุณเป็นคนโทรบอกลูกเอง โอเครไหม?”
คุณหญิงณ.รัตนาใช้หลังนิ้วซับหางตาทีละข้าง “ความรักของหนูฝ้ายกับไอ้เจ้าเฟี้ยทซ์ก็ไม่ต่างจากคุณกับดิฉันสักเท่าไรหรอกค่ะ….”
“อื้อ! ผมเข้าใจ….”
“ขอบคุณค่ะ!….”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปนอนกันเถอะง่วงละ…..” คุณศุภวัชคล้ายจะอ้อน
คุณหญิงณ.รัตนาเปลี่ยนอารมณ์จ้องเขม็งอีกรอบ “คุณง่วงก็ไปนอน ดิฉันพึ่งจะล้างเครื่องสำอาจเสร็จยังไม่ได้ลงไนท์ครีมเลย…อะไร้!…ทุกคืนไม่เห็นงอแง จะให้ดิฉันตบก้นป้อนนมรึไง?ถึงจะหลับ ไปนอนเลยคะภารกิจดิฉันยังอีกยาวไกล…โอ้ย!ตายๆดูซิถุงใต้ตาก็เริ่มเป็นก้อนอีกละ…กลุ้มใจจังเลย ไม่ได้ละต้องให้หนูฝ้ายจองคิวให้ซะหน่อย”
“คุณ…..”
“เปล่าๆ….ดิฉันละเมอนะคะ นอนนะค่ะคนดี (เรื่องผู้หญิงพ่อลูกเหมือนกันเดะ โอ้ย! กลุ้มใจจัง)”
“เมื่อสักครู่ผมหูฝาดไปรึเปล่า…”
“ไปนอนได้แล้วค่ะน้ำตาลขึ้นดิฉันไม่รู้ด้วยนะ….”
*********************
***โปรดติดตาม EP. ต่อไปเร็วๆนี้ ต้องการเป็นกำลังใจให้นักเขียน (พร้อมเพย์ : 092-2697869) ขอบคุณครับ***
Related Posts:
