เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep11-2 เข็มทิศสะกิดรัก นิยายอ่านดี มีคติสอนใจ เขียนโดย TIMMY BUTO
เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep11-2
กลับมาที่บ้าน 2 ชั้นในซอยเสือใหญ่อุทิศถนนรัชดาภิเษกอีกครั้ง…วันอาทิตย์หลายคนที่ทำงานประจำหยุดวันเสาร์อาทิตย์มักตื่นสายเป็นเรื่องปกติ ครอบครัวคุณพ่อแพ็คคู่ก็เช่นกัน แต่ก็ไม่ใช่วันนี้
“กริ้ง! กริ้ง!” เสียงกริ่งไฟฟ้าหน้าบ้านดังเรียกหลายครั้งทั้งๆที่ฟ้ายังไม่เปิด อั๊ด!ลุกครึ่งตัวมองนาฬิกาที่แขวนบนผนังฝั่งตรงข้าม แต่มันก็ยังไม่ได้เปลี่ยนถ่านตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว เขาจึงหันไปคว้าโทรศัพท์มาดูเวลาแทน
“เกือบตีห้า….ใครกดกริ่งเรียกแต่เช้าวะ” เขาพึมพำขณะหันไปมองชายอีกคนที่กำลังนอนเปลือยหลับอยู่ข้างๆ “เจ๋…..” ไม่ทันเรียกอั๊ด!ก็ชักมือกลับคว้าเสื้อคลุมมาห่มแบบลวกๆแล้วเดินออกจากห้องนอนไป
ทันทีที่ประตูรั้วไม้สักทึบหน้าบ้านเลื่อนเปิด “อ้าวแจง! ไหนมาแต่เช้า แล้วไอ้ตัวเล็ก….” อั๊ด!มองไปที่เด็กชายวัยไม่ถึง 3 ขวบที่กำลังหลับในอ้อมแขนของเธอซึ่งเป็นน้องสาวแท้ๆของเจ๋ง!…สักพักก็แจง! ก็ฟูมฟายต่อหน้า
“เฮีย….”
อั๊ด!ทั้งประหม่าทั้งตกใจรีบเข้าไปช้อนร่างเด็กน้อยที่เริ่มบิดขี้เกียจมาอุ้มเอง “เข้าไปคุยกันในบ้าน” เขาเร่งฝีเท้าขณะเดินนำ เมื่อทุกอย่างเข้าที่ แจงจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง….
“อย่าพึ่งบอกเฮียเจ๋ง! นะ…แจงยังไม่พร้อม” เธอพูดก้มหน้ามองลูกชายที่กำลังหลับอยู่ข้างๆ
“ไม่ช้าไม่เร็วเจ๋ง! ก็ต้องรู้” อั๊ด! พูดลอยๆ ขณะเดินไปเคาน์เตอร์บาร์ที่มองเห็น “แจงจะเอากาแฟไหม?”
หญิงสาวพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ…เฮียอย่าพึ่งบอกเฮียเจ๋ง! เลยนะแจงขอ….”
อั๊ด! หันมาพยักหน้าแบบเสียไม่ได้ “อื้อๆ…แต่เตนิวต้องอยู่ที่นี่…พี่ไม่ยอมให้กลับไปด้วยเด็ดขาด”
แจงหลับตาเบนใบหน้าหนีไปทางหน้าต่าง….แล้วเธอก็ฟุบลงข้างลูกชายและก่อนที่เจ๋ง! จะตื่นเธอก็กลับมาได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วันนี้ตาต้าวัย 8 ขวบมีเพื่อนเล่น กระทั่งแจงขอตัวกลับหลังอาหารเที่ยง ทันทีที่เดินผ่านประตูรั้วไม้สักทึบสีน้ำตาลหน้าบ้านไปแล้ว
“คุณพ่อขา” ตาต้าเรียกเจ๋ง! ขณะนั่งก้มหน้าอยู่กับจอคอมพิวเตอร์ “คุณพ่อขา…” เจ๋ง! บีบริมฝีปากยิ้ม
“หึ!….”
“ทำไมที่ก้นกับหลังน้องเตนิวมีรอยด้วยค่ะ” เธอถามขณะที่เตนิวกำลังนั่งเล่นรถบังคับที่มุมห้องรับแขกด้านใน ทันทีที่ได้ยินเจ๋ง! ก็พุ่งไปเลิกเสื้อกับกางเกงเตนิวดูทันที
“เจ๋ง!….ใจเย็น” อั๊ด! ที่เข้ามาเจอพอดีจึงพอประมวลเรื่องราวได้
“จุ๊บแจงเล่าอะไรให้นายฟังไหม?”
อั๊ด!เผลอซี๊ดปากเป็นกังวลให้เห็น แต่เมื่อมองกลับอีกครั้ง เจ๋ง! ก็ประกบถึงตัวแล้ว “เจ๋ง! เจ๋ง! ใจเย็น”
“มันทำกับหลานหลายครั้งแล้วนะอั๊ด! จะให้เย็นยังไงไหว…ตรวจ DNA ก็ตรวจแล้วมันยังไม่ยอมรับอีก แถมตีจนหลังลายแบบนี้ปล่อยไว้ได้ไง ไอ้ฝรั่งขี้นก” เขาสบถคำสุดท้ายจมดินหลายสิบเมตร “ระยำจริงๆ!”
“นายว่ามาเลยฉันเองก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน” ในที่สุดอั๊ด! จึงเล่าให้ฟัง “แจงยืนยันจะตามเดวิดไปอยู่เยอรมัน”
เจ๋ง! ถึงกับต้องบีบขมับทำสมาธิไปหลายนาที… “นายพร้อมจะเป็นพ่อของลูกอีกคนไหม?”
อั๊ด!นิ่งภวังค์ก่อนจะค่อยๆยิ้ม “ตาต้ากับเตนิว”
“ใช่!….ในเมื่อแม่กับพ่อแท้ๆเป็นซะแบบนี้…ก็ไม่ต้องเป็นกันแล้ว….”
“โอเคร!เลยละ ตาต้าจะได้มีน้อง เตนิวเองจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย” อั๊ด! หันไปดูเด็ก 2 คนกำลังเล่นรถบังคับด้วยกัน เสียงหัวเราะสลับขึ้นลงทำให้บ้าน 2 ชั้นไม่เงียบเหงาเหมือนอย่างที่เคยเป็น “ดูนั้นดิ!….เขา 2 คนคือลูกของเราจริงๆ” อั๊ด!โอบไหล่เจ๋ง!ปลอบขณะเห็นเขาตัวสั่น “ไม่เป็นไร…อั๊ด! อยากได้ลูกชายมานานแล้ว”
“ขอบใจนายมากๆ นะอั๊ด!”
“ขอบใจเรื่องอะไร?….เราต่างหากที่ต้องขอบใจนาย ขอบใจแจงที่ส่งเทวดาตัวน้อยๆมาทำให้ครอบครัวเราสมบูรณ์ขึ้น” อั๊ด! ยกคิ้วสูงยิ้มไม่หุบ “ตกลงว่า…นายดีใจเหมือนเราไหมเนี้ย”
“ไปอาบน้ำเถอะจะพาเด็กๆไปทานไอศกรีม”
และขณะที่อั๊ด!กำลังอยู่ในห้องน้ำ
#เฮีย!….คือ….ฮื้อๆ#
“เฮียได้คุยกับเฮียอั๊ด!ละ…ถ้าแกตัดสินใจจะตามไอ้เดวิดไปจริงๆ ต้องยกเตนิวเป็นลูกบุญธรรมของเฮีย” เสียงทั้งคู่หายไป สักครู่
#ฮื้อๆ…..# ได้ยินเพียงเสียงสะอื้นบางๆแทรกเบาๆผสานกับเสียงน้ำจากฝักบัวทรงกลม
“ตกลงจะเอาไง…ทิ้งไอ้ฝรั่งขี้นกอยู่เมืองไทย หรือว่าจะ….”
#ค่ะ!….ค่ะ!….แจงยอบรับว่าแจงรักเค้า เฮีย! แจง แจงรักเค้า”
อั๊ด! แง้มประตูห้องน้ำเห็นเจ๋ง! กำลังแหงนหน้ามองเพดาน เขาดึงคอเสื้อยืดสีเทาเช็ดน้ำมูกปนน้ำตาที่ไหลอาบร่องแก้ม…. “ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมเอกสารให้พร้อม เฮียอยากให้จบเรื่องก่อนวันเดินทาง”
#เฮีย….แจงขอโทษ ฮื้อๆๆๆๆๆๆๆ”
**********************
หลายเดือนต่อมา….เกือบบ่ายห้าโมงที่ลานจอดรถภายในสวนสาธารณะกลางกรุง อั๊ด!อุ้มเด็กชายลงจากรถครอบครัวคันใหญ่ อีกคนเปิดประตูด้านคนขับเดินอ้อมเปิดประตูหลังให้สาวน้อยผมยาว เธอกระโจนพร้อมกับวิ่งอ้อมไปเขย่าขาอั๊ด! ไม่หยุด
“เตนิว!….มาวิ่งแข่งกันเถอะ เร็วเข้า” และทันทีที่ทั้ง 4 ชีวิตเดินมาถึงสกายวอร์คที่พาดยาวลัดเลาะลอดแทรกไปตามต้นไม้ใหญ่ อั๊ด! จึงวางเด็กชายลงกับพื้น ทันทีที่ทั้งสองตั้งหลักได้ก็วิ่งแข่งกันขึ้นสะพานล่วงหน้าไปไกลแล้ว “ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ช้าๆก็ได้” เจ๋งตะโกนตามหลังโดยมีอั๊ด! เดินโอบไหล่ยิ้มไม่หุบอยู่ข้างๆ…
Aud : เย็นๆจะพาเด็กไปวิ่งเล่นในสวนเบ็ญฯ
JJ : ขอบคุณค่ะเฮีย…อิโมจิรูปหัวใจ 4 ดวง สำหรับคุณพ่อแพ็คคู่กับลูกๆอีก 2 คน ขอบคุณค่ะ
ที่มุมหนึ่งของต้นไม้ แจงยืนมองทั้ง 4 เธอร้องไห้หนักก่อนจะเห็นฝรั่งผมทองเดินเข้าไปโอบไหล่พาออกไป….
JJ : แจงเห็นแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ ฝากเตนิวด้วย บินคืนนี้ คงอีกนานกว่าจะได้กลับ ฝากลาเฮียเจ๋ง! ด้วยนะคะ…อิโมจิร้องไห้ โบกมือ สวัสดี ขอบคุณ และรูปหัวใจอีก 1 ดวง
******************
อีก 20 นาทีก็จะห้าทุ่ม เดือนกรกฎาคมที่ซานฟรานซิสโกอากาศกำลังดี ฮ่อมรู้ผลวิทยานิพนธ์ผ่านเกือบจะ 6 โมงเย็น แต่เวลาที่เมืองไทยน่าจะประมาณเที่ยงๆ เขาจึงเก็บความดีใจเอาไว้กระทั่งถึงเวลานี้…ท้องฟ้ายามดึกเป็นสีน้ำเงินเข้มจมดำ ฟ้าเปิดแต่ไร้ดาวไปจนสุดทิวเขาที่เห็นหลังคาบ้านหลายหลัง เขาเป่าลมออกจากปากก่อนจะขยับที่เอนหลังบนโซฟาในห้องนั่งเล่นให้เข้าที่
“เฮ้! ฮ่อมโทรบอกไอ้ค็อก! มันรึยัง” ผู้กองเปิดประตูแทรกนั่งเบียดพร้อมกับหอมแก้มเบาๆ 1 ที “ฮึ! ว่าไงเรื่องของเรานะ”
ฮ่อมบีบริมฝีปากส่ายหน้า “กะว่าจะเก็บกระเป๋าให้เรียบร้อยก่อน”
“มีตั๋วแล้วรึไง?” ผู้กองส่งใบหน้าหล่อๆถามในระยะเกือบถึงแก้มพร้อมกับหอมอีก
ฮ่อมพยักหน้า….แต่ผู้กองก็ดึงโทรศัพท์ที่เขาเผลอปลดรหัสไปวางตรงหน้าแล้วกดโทรออกเสียเอง
“จะทำอะไร?—–นิ่งเลยมึงไม่กล้าเดี๋ยวกูบอกมันเอง….”
อีกคนที่อยู่อีกมุมโลกก็กดรับสายขณะกำลังขับรถไปตามถนนโค้งเลข 3 #…..ไม่เอา อย่า อย่า เดี๋ยวมันก็เป็นบ้ากันพอดี(เสียงฮ่อม)—–ไอ้เหี้ยค็อก! กูรู้จักมันก่อนมึงอีก—–ผู้กอง ไอ้ผู้กอง—-# ค็อกเทลใจสั่นสติหล่นไปกองกับคันเร่ง #ฮัลโหล# เขาพยายามบังคับเสียงให้นิ่ง มโนในหัวกำลังปั่นป่วนเล่นงานหนักขึ้นเรื่อยๆ #ฮัลโหล ฮ่อม…..อยู่กับ….เอ่อ!#
“เฮ้! มึงไอ้สัดค็อก! ยังจำกูได้นะมึง เหี้ยไม่เจอกันนานโคตรคิดถึงอยากจุ๊บแก้มใจจะขาด”
#ผู้กอง…..มึง มึง มาทำอะไร?#
“ก็มาส่งแฟนกลับไปเยี่ยมเมืองไทยไงวะถามได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า—-อะไรของมึง(เสียงฮ่อมแทรกไกลๆ)—–ไปเก็บของเลยที่รักขอคุยกับเพื่อนเลิฟหน่อย เป็นไงยังไม่ตายห่าใช่ไหมมึงอะ คิดถึงกูไหม?เนี้ย กูโคตรคิดถึงเลย แต่ดีที่มีฮ่อมเลยช่วยได้เยอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
#นี้ นี้ มึงกับ….#
“ใช่! มึงคิดถูกแล้วเพื่อน ฮ่า ฮ่า ฮ่า—-มึงพูดทำไมวะ(เสียงฮ่อมและต่อเนื่อง)ค็อก! ค็อก! คือไอ้ผู้กองมัน คือ คือ โถโว้ยไอ้ผู้กองหยุดก่อนได้ไหม?….ค็อก! นายทำอะไรอยู่”
#กำลังขับรถจิ๊ปของอุทยานฯจะ จะไปทำธุระที่บ่อเกลือ#
“มีข่าวดีจะบอก(ฮ่อมเงียบสักพัก)—–กูขอฮ่อมแต่งงานและฮ่อมก็ตกลงแล้วด้วย ดีใจกับพวกกูหน่อยดิ (เป็นเสียงผู้กองชัดเจน)”
#(เสียงรถเบรกลากล้อดังเอี้ยด!!!!จนแสบแก้วหู ตามด้วยเสียงอะไรต่อมิอะไรครึกครากๆไม่หยุด)……ค็อก! ค็อกเทล! ไอ้ค็อก! ไอ้ค็อก! มึงเป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น# จินตนาการเห็นรถจิ๊ปสีเขียวขี้ม้ากำลังดิ่งไถลลงไปตามเนินเขาภูคา “ค็อก! เกิดอะไร? ขึ้น มึง มึง……ค็อก! ไอ้ค็อกเทล!” ฮ่อมน้ำตาแตกภาพอุบัติเหตุที่เกิดกับพ่อแม่ตัวเองผุดเข้ามาหลอนจนหลง “ไอ้ค็อก! ไอ้ค็อก! ตอบกูซิ—-(ผู้กอง)ค็อก! ค็อก! กู กู ค็อก! ไอ้ค็อก!—–มึงทำอะไรลงไปผู้กอง มึงทำอะไรของมึง ค็อก! ไอ้ค็อกเทล! ไอ้ความเผือกพูดกับกูดิ! บอกกู รับสายกูเดียวนี้” ทันทีที่สัญญาณตัด ฮ่อมก็พุ่งเข้าใส่ผู้กองที่กำลังตื่นตะลึงงงๆ
“ไอ้ผู้กอง มึงเล่นอะไรของมึงวะ มึงทำอะไรลงไป มึงจะฆ่าไอ้ค็อก!ให้ได้เลยใช่ไหม? อ๊าก! ไอ้ค็อก! ได้ยินกูไหม? กูรักมึงไอ้บ้า รับสายซิวะ รับสายกูซิ! เหี้ยเอ้ย รับสายกูเดี๋ยวนี้”
“ใจเย็น บางที่อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้” ผู้กองลูบหลัง
“สำเร็จในวันสูญเสียทุกครั้งแบบนี้กูไม่เอา กูไม่เอา ค็อก! ไอ้ค็อก! ไอ้ควายเผือกรับสายซิ รับสายกูเดี๋ยวนี้ ฮื้อๆๆๆ”
ผู้กองหน้าซีดเป็นสีกระดาษ เขาค่อยๆยันตัวเองลุก “ทำไมกูเหี้ย!ขนาดนี้วะ” เขาเดินเซๆตรงไปยังประตูทางออกก่อนจะหันมาพูด “ฮ่อม! กูขอโทษ”
อีกคนก็ยังโทรออกไม่หยุด “ค็อก! ไอ้ค็อก! รับสายกูดิ! รับสายเดียวนี้….กูรักมึง กูรักมึง ได้ยินไหม กูจะไปอยู่ปัว!กับมึง กูยอมแล้ว กูไม่เอาห่าอะไร?อีกแล้วนอกจากมึง ไอ้ควายเผือกกูรักมึง!…”
#ทิศทางของเข็มทิศชีวิต 2 คนดูเหมือนจะสวนทางกันชัดเจน แต่ไอ้คุณเฟี้ยทซ์ก็เคยบอกว่าต้องมีที่ไหนสักแห่งในเอกภพมีจุดตัดและจุดๆนั้นคือเป้าหมายของเข็มทิศชีวิตลิขิตรักของทั้งฮ่อมและค็อกเทล!….นิยายก็เป็นได้แค่การนำอักษรและวรรณยุกต์มาร้อยเลียงกันให้เกิดอารมณ์และความรู้สึกเท่านั้น….ไม่ใช่!เรื่องจริงเลยสักนิด ใช่!นิยายก็เป็นได้แค่นิยายวันยันค่ำ#
อีก 1 ชั่วโมงต่อมาเสียงโทรศัพท์ทางไกลจากกรุงเทพฯประเทศไทยก็ดังขึ้น…..(ไอ้คุณเฟี้ยทซ์) ฮ่อมรนกดรับสายจนมือสั่น “ดิ่ง ดิง ดิ้ง—ฮัล……” พูดไม่ทันจบคำ เฟี้ยทซ์ก็แทรกด้วยน้ำเสียงอธิบายยาก
#เฮีย….เฮียฮ่อม….คือ คือว่า……#
“…………….ไอ้ค็อก! ไอ้ควายเผือก กูรักมึง กูรักมึง………………”
******************
***โปรดติดตาม EP. ต่อไปเร็วๆนี้ ต้องการเป็นกำลังใจให้นักเขียน (พร้อมเพย์ : 092-2697869) ขอบคุณครับ***
Related Posts:
