เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep7-1

เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep7-1 สำเร็จในวันสูญเสีย นิยายอ่านดี มีคติสอนใจ เขียนโดย TIMMY BUTO

เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep7-1

โครงการก่อสร้างบ้านพักตากอากาศของครอบครัวสวัสดิ์พากร ดำเนินการมาเกือบ 2 ปีเศษ ซึ่งอันที่จริงสัญญาว่าจ้างเฉพาะงานโครงสร้างรวมงานรีโนเวทอาคารเดิมที่ SCN. รับผิดชอบมีแค่ 400 วัน หรือราวๆ 13 เดือนเท่านั้น แต่ในระหว่างงานก่ออิฐฉาบปูนทาสีกำลังจะส่งมอบงานงวดสุดท้าย ค็อกเทล! ก็ให้บริษัทตกแต่งภายในเข้าไปร่วมทำงานด้วย จึงเป็นสาเหตุให้งานก่อสร้างต้องยืดระยะเวลาตามออกไป ซึ่งจุดนี้ไม่ใช่ปัญหาเพราะถึงอย่างไร? นายณนนท์ สวัสดิ์พากร หรือค็อกเทล! ก็เป็นผู้ถือหุ้นอันดับที่ 2 ของ SCN.อยู่แล้ว และเมื่องานตกแต่งภายในเสร็จเรียบร้อย ข่าวดีก็เข้ามารัวๆ ฮ่อมหรือนายนุกุล ภูลมบล สำเร็จการศึกษา รอเพียงเข้าพิธีรับปริญญาบัตรในปีถัดไปเท่านั้น ส่วนค็อกเทล! เองก็เหลือแค่การทำวิจัยครั้งสุดท้าย คาดว่าจะจบตามฮ่อมในเวลาไม่นาน และทันทีที่สภาสถาปนิกเปิดรับสมัครสอบใบประกอบวิชาชีพ ฮ่อมจึงไม่รอช้า….หลังสอบเขาก็รู้ข่าวว่าผ่านทุกรายวิชาก่อนจะเดินทางมาตรวจรับส่งมอบงานเพียงไม่กี่วัน

ภายในรถตู้บริษัท SCN.แอทโซซิเอท มีคุณศุภวัช ซื่อวารินทร์ประธานบริษัท อั๊ดและฮ่อมเดินทางไปรอดร.ชัยนนท์ สวัสดิ์พากรรองนายกรัฐมนตรีด้วยตัวเอง เหตุผลคงไม่มีอะไรมากนอกจากหาเวลารับประทานอาหารเที่ยงกับเพื่อนเก่าเท่านั้น หลังจากตรวจงานและส่งมอบงานจบ เที่ยงๆ ดร.ชัยนนท์จึงให้เลขาสั่งอาหารจากโรงแรมมาจัดเลี้ยงภายในเรือนรับรองที่รีโนเวทใหม่ราวต้องการทดสอบสถานที่จัดประชุม ครม.สันจรที่จะมีขึ้นในเดือนถัดไปด้วยตัวเอง

“ค็อก! ข่าวว่าได้เกียตินิยมด้วยไม่ใช่เหรอ” คุณศุภวัชถามขณะอาหารชุดแรกวางลงตรงหน้า

ค็อกเทล! ในชุดสูทลำลองบางๆสวมแว่นดูเป็นผู้ใหญ่เอ่ยขึ้น “ทางมหาวิทยาลัยแค่อยากให้เครดิตเตี่ย! เท่านั้นเองครับคุณอา”

“เฮ้ย! ไอ้ฟางก็จบที่นั้น บอกว่าขนาดอาจารย์รัฐศาสตร์ยังชมคุณให้ฟังเลย ไม่เก่งจริงเขาไม่กล้าให้หรอก เสียชื่อมหาลัยกันพอดี”

“ศุภวัชก็ชมเกินไป” ดร.ชัยนนท์ดักทาง “คนที่ผมอยากให้เครดิตจริงๆนั่งอยู่ทางโน้น” ดร.ชัยนนท์ปุ้ยปากไปตกที่ฮ่อม จนเขาเกือบทำช้อนหล่นต่อหน้าหลายคน

“ยังเหลืออีกนิดหน่อยนะครับคุณอา….” ค็อกเทล! รี่ตาไปตกที่ฮ่อมเป็นคนท้ายๆ “ถ้าไม่มีเขางานวิจัยคงไม่เสร็จ”

“นั้นไง? เชื่อผมรึยัง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ดร.ชัยนนท์หัวเราะ “ว่าแต่ฮ่อมเถอะ อยากให้ผมเซ็นหนังสือเข็มทิศชีวิตให้หรือยัง”

ฮ่อมเบิกตากว้างๆ นึกว่าดร.ชัยนนท์จะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว “อ๋อ! ครับๆ จะเป็นพระคุณมากๆเลยครับ”

“นายจะเอาลายเซ็นพ่อฉันไปบูชารึไง?ไม่ทราบ” ค็อกเทลกระซิบ

“หนังสือเล่มนี้พ่อฉันซื้อให้ จะเอามันไปคืนเป็นของขวัญต่างหาก สายมูไม่ใช่ฉันแน่นอน” ฮ่อมกระซิบตอบ ซึ่งมันก็ยังไม่เบาพอ

“ลายเซ็นผมไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก” ดร.ชัยนนท์เอ่ย ขณะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบก่อนจะใช้มีดแล่สเต็กต่อ

“ท่านเขียนหนังสือเล่มนี้ให้ค็อกเทล! พ่อก็ซื้อหนังสือเล่มเดียวกันให้ผมใช้เป็นเข็มทิศชีวิต” ฮ่อมตอบได้ใจ จนเสียงแล่สเต็กเงียบลง ดร.ชัยนนท์จ้องไปที่เขาอีก

“และนายก็เป็นคนสำคัญที่ทำให้ฉันได้อ่าน….นายเป็นคนชี้นำเข็มทิศชีวิตฉันด้วย รู้ตัวไหม?”

“เอาละ….กินก่อนก่อน สเต็กโรงแรมนี้รสชาติใช้ได้เลยนะ” คุณศุภวัชพูดราวอยากตัดบท

“เอ่อ! ศุภวัชขากลับผมขอฮ่อมนั่งรถกับผมหน่อยซิ อยากคุยอะไร?ระหว่างทางสักหน่อย”

“วันนี้ไม่เข้าสภาเหรอ” คุณศุภวัชถาม

“จะแวะไปเอาเอกสารที่บ้านเสรี คงไม่เข้าแล้วละ”

“อื้อ! ตามสบาย” และคุณศุภวัชก็หันมาถามฮ่อม “ว่าแต่คุณจะเข้าไปรับใบประกอบวิชาชีพวันไหน?”

ทำเอาดร.ชัยนนท์ ถึงกับหันกลับไปมองที่เขาอีกรอบ “นี้ฮ่อมได้รับใบประกอบวิชาชีพแล้วเหรอ”

“เป็นสถาปนิกเต็มตัวแล้วครับท่าน” อั๊ด! ตอบจากมุมไกล

“แสดงว่าบ้านผมก็เป็นผลงานชิ้นแรกของเค้าเลยซิเนี้ย! ตาค็อก! ก็ไม่บอกล่วงหน้า เดี๋ยวๆจะหาเวลาเลี้ยงภายหลัง”

“ฮ่อมไม่ให้บอกนะครับ”ค็อกเทล! บุ้ยปากแต่ก็ยิ้มให้ฮ่อมเช่นเคย

“ไม่ถึงขนาดนั้นก็ได้ครับท่าน ผมต้องพิสูจน์ตัวเองอีกเยอะ” ฮ่อมถ่อมตน ยิ่งทำให้ดร.ชัยนนท์กับคุณศุภวัชดูจะอิ่มใจมากกว่าสเต็กเนื้อบนจานซะอีก….

หลังจบอาหารเที่ยงที่เรือนรับรอง ทุกฝ่ายจึงแยกย้าย ฮ่อมไปนั่งคู่กับค็อกเทล! ในรถตู้คันใหญ่ของบ้านสวัสดิ์พากร ดร.ชัยนนท์ คุยกับฮ่อมหลายเรื่องรวมทั้งส่งหนังสือเข็มทิศชีวิตที่ปรากฏลายเซ็นของตัวเองให้ ฮ่อมปลื้มใจพูดไม่ออกหลายนาทีจนเห็นใบหน้าพ่อกับแม่ยิ้มหน้าบานลอยจากสวนข้าวโพดกลางทุ่งโล่ง

“นายต้องขอบคุณฉันถึงจะถูก” ค็อกเทล! พูดลอยๆ เมื่อเห็นอีกคนเอาแต่ยิ้ม “เพราะฉันใช้ตัวเองรับรองว่าหนังสือเล่มนี้นำไปใช้งานได้จริงๆ”

“เงียบไปเลย…..” ฮ่อมตวาด (คืนนี้ต้องโทรบอกพ่อซะหน่อยละ) เขาคิดขณะกอดหนังสือเข็มทิศชีวิตแน่นจนค็อกเทล! เผลออมยิ้มไม่หุบ กระทั่ง 16.14 น. รถตู้ก็จอดส่งหน้าบริษัท SCN. สาขาหัวหมาก ค็อกเทล! มองฮ่อม จ้องตามเขารู้สึกใจหายแปลกๆ ขณะที่เขาลงไปยืนบนทางเท้าประตูรถตู้ยังไม่ปิดสนิทโทรศัพท์มือถือก็ดังให้อีกคนที่นั่งอยู่ในรถตู้ได้ยิน ฮ่อมจึงหันไปบอก

“ฝ้ายโทรมานะ สงสัยปรึกษาเรื่องหัวใจอีกตามเคย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เขาหัวเราะกับค็อกเทล! แล้วยกมือไหว้ดร.ชัยนนท์ก่อนจะปิดประตูรถส่ง…เมื่อรถตู้วิ่งออกไปแล้วเขาก็ยังยืนหันหลังที่เดิมไม่ขยับ กระทั่งค็อกเทล! เห็นหนังสือเข็มทิศชีวิตหลุดจากมือไปกองเป็นเศษกระดาษอยู่บนพื้น…ค็อกเทล! คิดไม่ตก (เกิดอะไรขึ้น) เขาเทียวคิดวนและขณะที่รถกำลังติดไฟแดงที่แยกลำสาลี

“เตี่ย! ผมต้องไปตามฮ่อม”

“เฮ้ย!…..”

“ถ้าไม่มีอะไร? จะนั่งแท็กซี่กลับเอง” เขาพูดเร็วๆก่อนจะเปิดประตูรถกระโจนพร้อมกับวิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่ง ดร.ชัยนนท์ทำได้แค่ส่ายหน้ามองตามหลังไวไว

“ตาค็อก! อะไร? ของลึ!วะ”

ทันทีที่แท็กซี่วนกลับมาส่งหน้าบริษัท SCN. หนังสือเข็มทิศชีวิตก็ยังวางอยู่ที่เดิม เขาหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับเร่งฝีเท้าไปยืนหน้าประตูกระจกที่เวลานี้ไม่ใช่เวลาทำงาน

“อ้าว! คุณค็อกเทล!….” รปภ.ที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีทักทายจากด้านหลัง “เกิดอะไรขึ้นครับ ผมงงไปหมดแล้ว”

“เปิดประตูหน่อยลุงจะขึ้นไปหาฮ่อมหน่อย” ค็อกเทล! บอกเร็วๆ

“คุณฮ่อมก็อีกคน พอลงรถตู้ก็โบกรถแท็กซี่ออกไปเลย สักครู่นี้เองครับ”

ค็อกเทล! ตกใจหนังสือเข็มทิศชีวิตในมือสั่นระริก เขาล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก กระนั้นสัญญาณปลายสายบอกไม่ว่าง เขาพยายามแล้วพยายามอีกจนกระทั่ง AI แจ้งสถานะปิดเครื่องหรือไม่มีสัญญาณ คำถามมากมายประเดประดังเข้ามาในหัวทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีคำตอบ

“ฮ่อม ฮ่อม ฮ่อม นายเป็นอะไร? อยู่ที่ไหน? เกิดอะไร?ขึ้น….ฮ่อม ฮ่อม…..” ขณะที่สมองกำลังปั่นป่วนอยู่ๆ สายเฟี้ยทซ์ก็โทรเข้า แรกๆค็อกเทล! กะจะกดสายทิ้ง แต่….

“ฮัลโหล” เขากรอกน้ำเสียงคล้ายคนหมดแรงขณะทรุดนั่งลงเฉลียง แต่น้ำเสียงของเฟี้ยทซ์กลับทำให้เขาต้องลุกขึ้นทันที

#เฮีย เฮียค็อก! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว#

“ไอ้เฟี้ยทซ์”

#เฮีย….เฮีย….#

เขาควบคุมอารมณ์ไม่ให้เตลิด “ไอ้เฟี้ยทซ์!….ไอ้เหี้ยเฟี้ยทซ์ ใจเย็นๆตั้งสติหน่อยเกิดอะไรขึ้นไอ้น้องชาย”

#10 นาทีที่แล้ว ฝ้ายติดต่อเฮียฮ่อมไม่ได้ เลยโทรขอให้เฟี้ยทซ์ช่วย….#

“แล้ว…..” ค็อกเทล! เร่งเหมือนจะได้กลิ่นไม่สู้ดี

#เฮียค็อก!…รถกระบะขนผักพ่อกับแม่เฮียฮ่อมตกเขา…. # เฟี้ยทซ์พูดเท่านั้น

หนังสือเข็มทิศชีวิตในมือก็หล่นลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

“ไอ้เฟี้ยทซ์…..”

#อยู่เอแบคบางนา ไม่เกิน 2 ชั่วโมงเฮียคอยเฟี้ยทซ์ก่อนนะ#

“กูเป็นห่วงฮ่อม”