เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep7-4 สำเร็จในวันสูญเสีย นิยายอ่านดี มีคติสอนใจ เขียนโดย TIMMY BUTO
เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep7-4
อีก 1 อาทิตย์ต่อมาที่บ้านสวัสดิ์พากร แกรนส์ซิตี้ ลากูน ใจกลางกรุงเทพมหานคร
เช้าวันอาทิตย์ ท่านผู้หญิงโฉมศิริกัลยา นั่งเช็คข่าวในมือถือด้วยสีหน้าและแววตาเคร่งเครียดคล้ายคนไม่สบายเนื้อไม่สบายตัว ผมเผ้าปล่อยฟูรกเป็นรังนกกระจอก ถ้าเธอนิ่งอยู่แบบนี้อีกสักชั่วโมงมีหวังได้ยินเสียงลูกนกฟักตัวออกจากไข่ร้องจิบ ๆให้ได้ยินเป็นแน่
“ท่านผู้หญิงคะได้เวลานวดตัวแล้วค่ะ” สาวสวยมือนวดประจำตัวพูดด้านหลัง กระนั้นก็คล้ายกับไม่ได้ยิน เธอลุกก้าวฉับๆผลักประตูออกนอกพื้นที่ส่วนตัวปล่อยให้สาวสวยยืนงงอยู่ที่เดิม
“ดอกเตอร์คะ! คุณอยู่ไหน?” เธอแหกปากดังลั่นห้องทำงาน จนแม่บ้านต้องเร่งฝีเท้านำทางไปยังห้องนั่งเล่นที่มีดร.ชัยนนท์กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ เธอท้าวสะเอวแปลงกายเป็นนางพันธุรัตน์เมืองระยองยืนจังก้าห่างจากเค้าไม่ถึง 5 เมตร
“ดอกเตอร์นี้มันอะไรกัน” เธอย่างสามขุมเข้าไปยื่นเพจข่าวในยูทูปช่องหนึ่งให้เห็น “ถึงตาค็อก! จะได้เกียตินิยมวนศาสตร์มันก็ไม่ทำให้เดี้ยน! ภูมิใจหรอกนะค่ะ นี่ นี่ ข่าวนี้ยังมาย่ำยีหัวใจเข้าไปอีก เดี้ยน! ถามตรงๆ คุณไม่เป็นเดือดเป็นร้อนได้อย่างไร?กัน….” เธอหยุดหายใจเข้าออกจนเห็นหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงแรงๆ ก่อนจะพูดต่อ “ดอกเตอร์ค่ะ เรื่องอื่นเดี้ยน! ไม่เคยแม้จะคิดเข้าไปยุ่ง แต่เรื่องตาค็อก! เดี้ยน! เดี้ยน! ทนไม่ได้” เธอหยุดหายใจอีกรอบ “เดี้ยน! อุตส่าห์บากหน้าไปคุยกับหม่อมเลอลาเรื่องลูกสาวของเธอด้วยตัวของเดี้ยน! เองคราวนี้ละเกียติยศที่สร้างสมทั้งชีวิตพังหมดแน่ๆ” เธอเงียบหายใจอีก “ดอกเตอร์ต้องจัดการเรื่องนี้โดยด่วน ไม่เช่นนั้นเดี้ยน! จะลุยบ้านสวนแสนสุขของคุณให้เละไปข้าง” เธอใช้นิ้วชี้ไปที่ใบหน้าเรียบๆไม่แสดงอาการของดร.ชัยนนท์ “ถึงตาค็อก! จะอาศัยท้องเมียน้อยคุณเกิด แต่เค้าก็คือลูกชายเดี้ยน!” แล้วเธอก็พาร่างนางพันธุรัตน์ผมฟูๆกลับเข้าพื้นที่ส่วนตัวไป ขณะที่ดร.ชัยนนท์เองก็นั่งนิ่งอยู่ท่าเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ดร.ชัยนนท์วางสายตาจากแท็บเล็ตก่อนจะหยิบถ้วยกาแฟที่กำลังอุ่นขึ้นมาจิบ เขาหายใจทิ้ง 2-3 ทีก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาใช้งาน
“ติดต่อตาค็อก! ให้หน่อย”
#ครับ ได้ครับท่ารองฯ#
*****************
บ่าย 3 โมงวันเดียวกัน ค็อกเทล! ก็พาฮ่อมมาที่บ้านสวัสดิ์พากร มันเป็นการมาครั้งแรกของหนุ่มลัวะ ฮ่อมจึงเทียวกวาดสายตาสำรวจสถาปัตยกรรมลูกผสมระหว่างเอเชียกับตะวันตกด้วยความอยากรู้อยากเห็น เมื่อเดินเข้ามาถึงโถงเพดานสูงที่แยกไปได้หลายห้อง เลขาดร.ชัยนนท์จึงปรากฏตัวต้อนรับ
“ท่านรองฯต้องการพบคุณนุกุลเพียงลำพัง ส่วนคุณค็อกเทล! ท่านผู้หญิงรออยู่ในห้องส่วนตัวด้านในเชิญครับ”
“อะไร?เนี้ย!….ร้อยวันพันปีท่านผู้หญิงไม่เคยคิดมองหน้าด้วยซ้ำ” ค็อกเทล! บ่นแล้วก็หันมาตบหลังฮ่อมเบาๆ “ไม่มีอะไรหรอก นายไปเถอะ”
“เชิญครับคุณนุกุล….”
ภายในห้องทำงานขนาด 120 ตารางเมตร ปรากฏตู้หนังสือสูงจรดฝ้าเพดานยาวตลอดทั้งแนวผนังด้านหลังของโต๊ะทำงาน มุมหน้าต่างด้านติดสวนทางทิศตะวันออกปรากฏชุดรับแขกเป็นหนังสีน้ำตาลทองแดงวางเข้ามุม นอกนั้นก็โล่งไม่มีสิ่งอื่นนอกจากรูปวาดจากศิลปินชื่อดังแขวนโชว์ 3-4 ภาพ ดร.ชัยนนท์มองลอดแว่นหนาๆ ก่อนจะผายมือนำทางให้นั่งเก้าอี้ว่างตรงหน้า
“เสียใจกับพ่อแม่ของเธอด้วยนะ แล้วงานศพเป็นอย่างไร? บ้างขาดตกบกพร่องอะไร?หรือเปล่า” ดร.ชัยนนท์ถามด้วยความเป็นห่วง
“ขอบพระคุณท่านมากครับที่ช่วยดูแล” ฮ่อมยกมือไหว้ ดร.ชัยนนท์เองก็รับไหว้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“อะไร? ที่ผ่านไปแล้วก็ไม่ต้องไปผูกตัวเองให้หนัก ตัวเราที่ยังมีชีวิตต้องมุ่งหน้าใช้ชีวิตที่เหลือให้ดีที่สุด คุณเป็นคนฉลาดและทะเยอทะยาน น่าจะพอเข้าใจ”
ฮ่อมบีบริมฝีปากเข้าหากันพยักหน้า
“แล้วน้องสาวละเวลานี้อยู่กับใคร” แต่พอเจอประโยคนี้เข้า จากที่ไม่ได้คิดอะไร? กลับคล้ายจุกแน่นหน้าอกจนต้องใช้เวลากลืนน้ำลายอยู่พักใหญ่
“เดือนหน้าก็เรียนจบบริหารธุรกิจแล้วครับ เลยให้อยู่หอพักไปก่อน”
“อื้อ!….มีอะไรก็บอกตาค็อก! ก็แล้วกัน…”
#ก๊อกๆ# เสียงเคาะประตูดัง 2 ครั้งก่อนแม่บ้านจะผลักประตูยกน้ำชาเข้ามาเสริฟ เมื่อประตูปิดตามหลัง ดร.ชัยนนท์จึงยันตัวเองขึ้นตรงๆ
“เข้าเรื่องกันเลยนะ….ผมอยากพูดเรื่องคุณกับค็อกเทล!”
ฮ่อมรู้สึกมวลท้องปั่นป่วนราวกับมีเครื่องบดเนื้ออยู่ภายใน เขาขยับนั่งให้เข้าที่หายใจดึงอากาศกักตุนให้มากที่สุด
“ความรักแบบชายกับชาย ผมเคารพแต่ในฐานะคนเป็นพ่อบอกตามตรงอดเป็นห่วงไม่ได้ และไม่แน่ใจว่ามันจะยั่งยืนหรือยาวนานแค่ไหน 5 6 ปีข้างหน้าคุณอาจจะค้นพบตัวเองว่าแท้จริงแล้วไม่ได้ชอบผู้ชาย…ตาค็อก! เองก็เช่นกัน คุณหรือตาค็อก! อาจจะกลับไปแต่งงานกับผู้หญิงเพื่อสร้างครอบครัวให้สมบูรณ์ มีลูก มีในสิ่งที่ผู้ชาย 2 คนไม่มี”
ฮ่อมทนฟังต่อไม่ไหว “ท่านครับ”
ดร.ชัยนนท์รีบยกมือห้ามแล้วพูดต่อ “ผมไม่ได้เป็นพ่อใจร้ายคอยกีดกันลูกตัวเองขนาดนั้น แต่ผมต้องการให้คุณกับตาค็อก! ได้พิสูจน์ตัวเองว่าความรักที่มีให้กันในวันนี้มั่นคงพอจะค้ำจุนอนาคตได้ตลอดรอดฝั่งหรือไม่” ดร.ชัยนนท์จ้องมาที่เขาราวจะสื่อสารทางจิต “มันเป็นผลดีกับพวกคุณทั้งคู่…และสิ่งที่ผมเรียกมาในวันนี้ก็คือ….” ดร.ชัยนนท์หยิบเอกสาร 2 แผ่นขยับหมุนให้เห็น ฮ่อมอ่านเร็วๆก่อนจะเบิกตาค้างไปหลายนาที “หนังสือเข็มทิศชีวิตนำทางคุณให้มาเจอกับผม ผมเองมีหน้าที่ส่งเสริมต่อให้ถึงเป้าหมาย เพราะอะไร? คุณรู้ไหม?” คิ้วเลิกสูงจ้องมาที่เขาแบบคนจริงจัง “เป็นเพราะคนชี้นำเข็มทิศชีวิตให้ตาค็อก! จากชายผู้สร้างตำนานได้ทุกเรื่องจนกระทั่งเรียนจบวนศาสตร์ด้วยคะแนนเกียตินิยมอันดับหนึ่ง…คือคุณ ฮ่อม!”
“อย่าบอกนะครับว่านี้คือสิ่งที่ท่านต้องการตอบแทน” เขาขยับตัวเพื่อปรับอารมณ์ให้เข้าที่ “…หรือว่าเพียงต้องการให้ผมอยู่ห่างจากลูกชายของท่านเท่านั้น”
ดร.ชัยนนท์ยิ้มส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ใช่! ผมต้องการให้เวลาเข้ามาพิสูจน์ความรักในแบบที่ผมไม่รู้จักแค่นั้นเอง”
“มหาวิทยาลัยซานฟรานซิสโก” ฮ่อมอ่านหัวกระดาษ
“ทุนนี้เป็นทุนส่วนตัวจะไม่ผูกมัดใดๆ คุณสามารถใช้ทุนจนกระทั่งเรียนจบปริญญาเอกได้เลย”
ฮ่อมซี๊ด!ปากดัง ๆ… “ท่านครับ”
“ผมเพียงต้องการอยากส่งไม้ต่อในแบบที่ผมเคยได้รับเท่านั้น ไม่ต้องให้คำตอบผมวันนี้ กลับไปทบทวนให้รอบครอบพร้อมเมื่อไร? ค่อยเข้ามาคุยรายละเอียด….” ดร.ชัยนนท์จ้องหน้าฮ่อมอยู่นาน “ฮ่อม คุณสมควรได้มันและมันจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าตาค็อก! รักคุณจริงๆไม่ใช่หลงชั่วครั้งชั่วคราว” และเขาใช้นิ้วชี้จิ่มไปยังชื่อเว็บไซต์พร้อมพาร์ทเวิร์ดที่เขียนด้วยลายมือสีเทาจากดินสอที่มุมขวาล่าง
ฮ่อมหลับตาปรับอารมณ์อีกรอบ “มันคืออะไร?ครับท่าน”
“เกี่ยวกับตัวค็อกเทล!…คุณจะต้องรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเค้ามากกว่าคนทั่วๆไป” ดร.ชัยนนท์บอกก่อนจะวกกลับเรื่องเดิม “เชื่อเถอะ ต่อจากนี้อีก 5 ปี 6 ปี หรือ 10 ปี ถ้าพวกคุณยังรักกัน ผมนี้แหละจะเป็นเจ้าภาพงานแต่งให้เอง”
และฮ่อมก็โพล่งขึ้น “ท่านครับสัญญากับผมข้อหนึ่งได้ไหม?”
ดร.ชัยนนท์ชักสีหน้ามาทางเขา…
“ถ้าผมเลือกรับทุน ระหว่างกำลังเรียนต่อ ท่านและคณะต้องผลักดันกฎหมายสมรสเท่าเทียมออกมาบังคับใช้งานให้ได้” ฮ่อมเบิกตาจ้องดร.ชัยนนท์ไม่กระพริบ “หากผมกับค็อก! ยังรักกันอยู่…ผมอยากจดทะเบียนสมรสกับเขา อยากได้สิทธิ์ดูแลเค้าตลอดชีวิตแค่นั้นจริงๆ เรื่องอื่นหมายถึงทรัพย์สินเงินทองผมมั่นใจว่าผมหาเองได้”
ดร.ชัยนนท์หลับตาเป่าลมทิ้งทางปากยาวๆ เขาแหงนหน้าสู้กับแสงไฟเพดานสักครู่ “คุณก็ยังเฉียบคมเหมือนเคยนะฮ่อม ผมสบายใจและเต็มใจที่จะได้คุณเป็นลูกชายตามกฎหมายเพิ่มอีกคน….หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นนะ” เขายักไหล่ขยิบตาคล้ายจะสัญญากลายๆ “อนาคต….ผมไม่สัญญาหรอกแต่จะพยายามผลักดันก่อนคุณเรียนจบก็แล้วกัน”
“ขอบพระคุณท่านมากๆ หากมองสังคมเผินๆ จะมองเห็นแค่ผู้หญิงกับผู้ชาย แต่จริงๆแล้วยังมีอีกหลายเพศปะปนกันอยู่ จารีต ประเพณี และความเชื่อโบราณกดและข่มคนเหล่านี้เอาไว้ ในเมื่อสังคมไม่กล้าพูดถึง ปัญหาที่มองไม่เห็นจึงเกิดขึ้นรายวัน ท่านเข้าใจไหม?ครับ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมน่าจะเชิญคุณเข้ามาเป็นที่ปรึกษาเรื่องนี้โดยเฉพาะท่าจะดี”
ฮ่อมชะโงกเข้าไปใกล้ๆ “ค็อกเทล! ทำได้ครับท่าน”
และนั้นก็คือการสนทนาสุดท้าย ฮ่อมรับกระดาษพับเป็น 4 ส่วนยัดใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะยกมือไหว้ลา พอเดินออกจากห้องก็เจอกับค็อกเทล! รออยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว
“เตี่ย! พูดอะไรกับนาย”
ฮ่อมยักคิ้วทำหน้าสบายๆ “เปล่าท่านก็ถามเรื่องงานศพพ่อกับแม่ฉันเท่านั้นเอง”
“เท่านั้นจริงๆนะ….”
“เอ่อ!…..แล้วคิดว่ามีอะไร?” ฮ่อมถามกลับก่อนจะหันไปเซ้าซี้เรื่องของเขาบ้าง “แล้ว….”
“ท่านผู้หญิงก็พูดไปเรื่อย ไม่มีอะไร? ไปได้ยังฉันหิวข้าวแล้วเนี้ย!”
“ไม่ไปตีเทนนิสเหรอ” ฮ่อมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“โทรหาไอ้เฟี้ยทซ์แป๊บ!….ฮัลโหล เฟี้ยทซ์มึงอยู่ไหน?”
#เอ่อ!…มีอะไร?เฮีย#
“ตีเทนนิสกัน สนามไนติงเกล โอเคร!” ค็อกเทล! พูดเร็ว
#เดี๋ยวๆ….เฮียใจเย็น เฮียฮ่อมอยู่กับเฮียใช่ไหม?#
“เออ! กำลังกลับบ้านเสรี…”
#หันไปถามสุดที่รักของเฮียซิ! ว่าทำไมวันนี้เฟี้ยทซ์ถึงไม่ว่าง#
ค็อกเทลหันมาเห็นฮ่อมที่กำลังยิ้มบานๆ “ทำไมวะ”
“ฝ้ายมา….เห็นวันจันทร์อังคารไม่มีเรียนเลยไม่อยากให้กลับไปอยู่บ้านคนเดียว”
“โอ่! ทำไม?น้องฝ้ายไม่โทรบอกบ้างเลย”
“อย่านอย! น่า ฝ้ายพึ่งมาถึงเมื่อเช้า”
“แล้วนี้น้องฝ้ายพักที่ไหน?” ค็อกเทล! คล้ายจะร้อนใจ
“ก็ค้างที่บริษัทด้วยกันนั้นแหละ” ฮ่อมบอก
“ไม่ได้….ฮัลโหลไอ้เฟี้ยทซ์มึงอยู่ไหน? กูจะไปหา”
# อะไร?ของเฮียเนี้ย!…#
“ค็อก! ปล่อยเขาเถอะ” ฮ่อมเบรก
“ได้ไง ฝ้ายก็น้องเราและคืนนี้นายกับฝ้ายต้องมานอนบ้านเสรี โอเคร!” ค็อกเทล! สรุปหน้าตึงๆ “ไอ้เฟียทซ์”
#ขอเวลาลำพัง ไม่เกิน 1 ทุ่มจะโทรบอก#
“ค็อก! คุณค็อกครับ” ฮ่อมพยักหน้า จนค็อกเทล! แจะปากยอมแพ้
“เออๆ ตามนั้นก็ได้ แต่มึงห้ามพาน้องฝ้ายเถลไถล… 1 ทุ่มต้องโทรหากู โอเคร”
#คราบๆ หนักกว่าเฮียฮ่อมอีกนะเนี้ย! ไปฝ้ายดูหนังกัน# และเสียงสุดท้ายของเฟี้ยทซ์ก็เล็ดลอดให้ได้ยิน
“เฮ้ยๆ…มัน ไป….”
“เจ้ฟางอยากเจอสบายใจขึ้นยัง…ไปได้แล้วต้องเปลี่ยนชุดอีก”
“ทำไม? อยู่ๆ เจ้าแม่นางแบบถึงอยากเจอกับน้องฝ้ายวะ….เออเริ่มงงอีกเรื่องละ…ไอ้เฟี้ย…..”
“ค็อก! ค็อก! ค่อยไปถามต่อที่บ้าน…ไอ้คุณเพี้ยทซ์วางสายไปเลย 1 ทุ่มเจอกัน”
#อาจจะเลทนะเฮีย….ฮ่า ฮ่า ฮ่า#
“นิสัยเดิมมาอีกละ….เออๆตามนั้น…ไปได้ยังคุณชาย”
“ไอ้เฟี้ยทซ์…ขอคุยกับฝ้ายหน่อย”
“วางสายเลยไอ้เฟี้ยทซ์ ไปได้แล้ว…” ฮ่อมตบท้ายก่อนจะลากแขนค็อกเทล! ตรงไปยังลานจอดรถ
“มึงนี้ก็….”
“เจ้ฟาง! ไปด้วย ไม่มีอะไรหรอกน่า”
“ถ้าเจ้าแม่นางแบบเกิดอยากได้น้องฝ้ายเป็นซุปเปอร์โมเดลขึ้นมาละ คิดซิคิด อะไรจะเกิดขึ้น”
“อื้อ! ก็ดี….เร็วๆเข้ามัวยุ่งแต่กับเรื่องชาวบ้านอยู่นั้นแหละ”
“หา!….ก็ดี เป็นนางแบบนี้นะดี…ฮ่อม…ฮ่อม”
******************
***โปรดติดตาม EP. ต่อไปเร็วๆนี้ ต้องการเป็นกำลังใจให้นักเขียน (พร้อมเพย์ : 092-2697869) ขอบคุณครับ***
Related Posts:
