เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep8-1 ทำไมต้องเป็นเธอ นิยายอ่านดี มีคติสอนใจ เขียนโดย TIMMY BUTO
เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep8-1
เช้าวันรุ่งขึ้น ฮ่อมต้องใช้ความพยายามดำเนินชีวิตยากกว่าทุกวัน เขาเทียวคิดถึงเรื่องค็อกเทล! กับหนุ่มหน้าหล่อชื่อผู้กองทั้งคืน ใช่เขาหลับไม่ลงกระทั่งเช้า หน้าเพจข่าวทั้งใหม่เก่ากำลังกระจายในพื้นที่ของหลายเพจหลายสำนัก รูปถ่ายสมัยยังเป็นคู่จิ้นนรกแตกที่บันทึกบนแพลตฟอร์มออนไลน์ถูกขุดขึ้นมานำเสนอซ้ำแล้วซ้ำเล่า พวกเขาหน้าตาดีทั้งคู่เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก ถ้านับตั้งแต่วันแรกที่เป็นข่าวด้วยกันวันแรกจนกระทั่งถึงวันนี้ก็ร่วมๆ 6 ปีอีกไม่ถึง 2 เดือนก็จะ 7 ปีเต็มพอดิบพอดี สารที่ดร.ชัยนนท์ต้องการจะสื่อให้ถึงตัวเขา หน้าข่าวโดยเฉพาะทิวิตเตอร์เอ็กซ์บอกชัดเจนแล้วว่า ความรักของคู่จิ้น-นรกแตกคือความจริงและเวลาก็พิสูจน์แล้วว่าทั้งคู่รักกันจริงๆ งานแต่งงานที่มีรองนายกฯเป็นเจ้าภาพก็น่าจะถูกจัดขึ้นเร็วๆนี้ เขาไม่จำเป็นต้องค้นหาจุดตัดของเข็มทิศชีวิตทั้งเอกภพ….ใช่! คนอย่างค็อกเทล!ไม่จำเป็นต้องค้นหา ทำไมต้องค้นหา เขาจะเสียเวลาค้นหาคนลัวะ คนป่าบนดอยภูคาให้เสียเวลาทำไมกัน…แล้วคุณละครับคิดว่าจริงไหม?
#น้องผู้กองกับน้องผู้การเป็นลูกชายคนเล็กของพลเอกอลงกฎ ลาภไพศาล ฮ่อมน่านะพอรู้จัก เจ้! พูดตรงๆนะพวกไฮซ้อไฮโซ คบกันที่เงิน อำนาจ บารมี หรือไม่ก็ยศถาบรรดาศักดิ์ จับลูกจับหลานแต่งงานกันเองเพราะไม่อยากให้เงินทองรั่วไหล แบบเรือล่มในหนองประมาณนั้นแหละ เจ้! ถึงอยู่วงการนี้ไม่ได้นานไง#
เขาพยายามจะไม่นึกถึงคำพูดของเจนนี่ แต่มันก็คอยผุดขึ้นมาวนในหัวหลายร้อยรอบใน 1 ชั่วโมง โทรศัพท์มือถือวางอยู่ตรงหน้าก็ยังนิ่งแบบนั้น ค็อกเทล! หายไปจากชีวิตเกือบ 24 ชั่วโมง ใจหนึ่งก็อยากทุบมือถือเครื่องนี้ทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอดเพื่อจะได้เริ่มทำงานซะที แต่อีกใจก็โหยหาอยากรู้ความจริงจากปาก กระทั่งเสียงเรียกเข้าดังขึ้น หัวใจก็พองโตแต่เมื่อเห็นชื่อเป็นบุคคลอื่นมันก็เหี่ยวแฟบราวกับลูกโป่งถูกปล่อยลมอีกครั้ง
#เฮีย…เย็นนี้ขออนุญาตพาน้องฝ้ายไปเดินเล่นหน่อยนะ#
เขาคล้ายจะไม่มีแรงต่อต้านใดๆ “อื้อ!….” คำพูดสั้นๆและตั้งใจจะกดวางสาย แต่…เสียงที่แทรกเข้ามาให้ได้ยินทำให้ต้องยืดตัวตั้งรับหลายเซนติเมตร
#ทำไมต้องเป็นเธอ ตาเฟี้ยทซ์แม่ถามทำไมต้องเป็นเธอ—-คุณหญิงฮะแล้วทำไมจะเป็นฝ้ายไม่ได้—-แกก็น่าจะรู้จักน้องเฟิร์นลูกสาวคนเล็กของคุณหญิงนฤนาทเพื่อนแม่เป็นอย่างดียังต้องถามอะไรอีก—-เฟี้ยทซ์กับเฟิร์นเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กนะฮะ—-ที่ชื่อพวกแกคล้องกันก็เพราะว่าพวกฉันตั้งใจ—-คุณหญิง คุณแม่ฮะเฟี้ยทซ์โตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆจะได้จับวางตรงไหนก็ได้ มันไม่แฟร์กับเฟี้ยทซ์เลยสักนิด# แล้วสัญญาณก็ถูกตัด ฮ่อมหลับตาเชิดหน้าโดยหารู้ไม่ว่าอโนทัยที่กำลังนั่งทำงานใกล้ๆได้ยินหมดทุกอย่าง แกแจะปากส่งสัญญาณให้รู้ตัว ก่อนจะสะกิดให้ตามเข้าไปห้องประชุมเล็กที่อยู่ด้านหลัง
“ฮ่อม! อันที่จริงพี่ไม่อยากแอบฟังเรื่องของคนอื่นหรอก แต่ในเมื่อพี่ได้ยินเต็ม 2 หูและในฐานะที่ทำงานที่นี้มานาน คลุกคลีอยู่กับคนพวกนี่ค่อนชีวิต พี่อยากจะเตือนฮ่อมดังๆว่า ให้ฝ้ายลาออกไปทำงานที่อื่นซะ” อโนทัยพูดสีหน้าจริงจัง เขาตบไหล่อีก 2 ทีก่อนจะเดินกลับไปผลักประตู แต่ก็ไม่วายหันมาพูดอีก “เรื่องของเรากับคุณค็อกเทล! ก็เช่นกัน ห่างได้ห่าง พวกเขาเป็นมนุษย์คนละวรรณะกับเรา ยิ่งถลำลึก ยิ่งเจ็บ” เมื่อประตูกระจกปิดตามหลัง สภาวะวังเวง 100 เปอร์เซ็นต์ก็เล่นงานเข้าอย่างจัง
“โลกหมุนไม่หยุด มึงก็ไม่มีสิทธิ์หยุดเดินเพราะคนๆเดียว….ไอ้ม่อฮ่อม มึงคนลัวะ คนป่า ดอยภูคาคือบ้านมึง ไม่ใช่ที่นี้ ไอ้บ้าเอ้ย!” เขาพึมพำเตือนสติก่อนจะใช้ฝ่ามือลูบหน้าแรงๆ “ตื่นได้แล้วตัวกู”
******************
วันพุธเกือบๆจะ 11.00 น. คุณหญิงณ.รัตนา ซื่อวารินทร์พาผมทรงฟาร่ายาวสลวยถึงเอวเดินฉับๆมาหยุดที่ประตูทางเข้าบริษัท SCN. ชั้น 16
“สวัสดีคะคุณหญิง” เจนนี่ทักทายด้วยการไหว้ แต่หางตาที่คุณหญิงฟาดกลับ คล้ายจะเป็นที่เข้าใจในโลกเงียบ เธอก้าวขาตรงดิ่งไปยังแผนกบุคคลที่อยู่อีกฝาก แล้วค่อยๆสแกนใบหน้าพนักงานสาวไปทีละคนกระทั่ง
“เธอชื่ออภิญญา ภูลมบลใช่ไหม?…” คุณหญิง ณ.รัตนาใช้สัญญาณปากสีแดงสดบุ้ย!ไปตกที่ฝ้าย
“ค่ะ สวัสดีค่ะคุณหญิง” ฝ้ายลุกยกมือไหว้ไม่ทันได้เงยหน้า ผมทรงฟาร่าก็สะบัดผ่านออกประตูไปแล้ว
ภายในห้องประธานบริษัท SCN……….
“คุณศุภวัช กล้าดียังไงถึงได้รับผู้หญิงคนนั้นเข้ามาทำงานในบริษัท” เธอเฉิดฉายไปรอบๆโต๊ะที่มีคุณศุภวัชนั่งจ้องคอมพิวเตอร์ฟังด้วยอาการสงบ “ไล่นังคนนั้นออกซะ ก่อนที่จะถึงมือดิฉัน” เธอค้ำโต๊ะยื่นคำขาด
“ใจเย็นน่า! คุณหญิง”
“จะให้ตาเฟี้ยทซ์ได้เธอเป็นเมียก่อนรึไง? ถ้าเลยเถิดถึงขั้นนั้น หม่อมกับท่านผู้หญิงนฤนาทไม่เล่นดิฉันตายเหรอค่ะ”
“คุณ….”
“หุบปาก แล้วทำตามที่ดิฉันสั่ง โอเคร!”
และก่อนที่สงครามจะลุกลามมากไปกว่านั้น ฟางก็วิ่งกระหืดกระหอบผลักประตูกระจกพูดขึ้นดื้อๆ “คุณหญิง คุณแม่ค่ะ…งานที่สมาคม เอ่อคือ…หม่อมเลอลาให้มารับด่วนงานใกล้เริ่มแล้วค่ะ ไปค่ะ ด่วนที่สุดค่ะ” ฟางหยุดหายใจก่อนจะหันไปสบตากับคุณศุภวัชผู้เป็นพ่อราวกับรู้กัน
“ไหนบอกเริ่ม บ่าย 3 ฉันยังเขียนคิ้วไม่จบเลย” เธอเหรอหราปล่อยช่องโหว่ให้เห็น
“นั้นนะเรื่องใหญ่เลยละค่ะ ไหนฟางดูดิ….” เธอเดินเข้าไปส่องดูใกล้ๆ “จริงด้วยด้วยค่ะข้างซ้ายตกภูเก็ต ด้านขวาชี้ไปถึงเชียงใหม่จริงด้วยค่ะ….”
“พอๆยัยฟาง” เธอสะบัดหน้าหลุดจากลูกสาวหันไปจัดการกับสามีอีกรอบ “….คุณต้องจัดการให้จบ ถ้าดิฉันได้มาเหยียบที่นี่เป็นครั้งที่ 2 รู้ใช่ไหม? ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับผู้หญิงของคุณ รวมทั้งเธอคนนั้นของลูกชายสุดเลิฟด้วย”
ฟางได้ยินเต็ม 2 หูถึงกับช็อก! เป็นปลาถูกน๊อกในน้ำแข็ง….
“ยัยฟางไปได้แล้ว ฉันรีบ”
“อ๋อ! ค่ะๆ ไปนะคะป๊า!”
คุณศุภวัชโบกมือให้ลูกสาวก่อนจะทำปากขมุบขมิบประมาณ (รีบๆเลย)
“เจอกันที่บ้านนะค่ะ….เย็นๆเฟี้ยทซ์เลิกเรียนจะแวะมารับ”
“คนขับรถของคุณไปตายห่าที่ไหน? ทำไมต้องเป็นตาเฟี้ยทซ์” คุณหญิงณ.รัตนาหันมาเล่นงานอีกจนได้ คุณศุภวัชจนแต้มต้องยกมือกุมขมับให้เห็นต่อหน้าต่อตา
“เอ่อ…คุณหญิงใจเย็นค่ะ….ลุงมานลาป่วยค่ะ….”
และคุณหญิง ณ.รัตนาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นใช้งาน “ตาเฟี้ยทซ์เลิกเรียนตามไปเจอฉันที่สมาคม——-ไม่มีตงไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น——-ป๊า! แกกลับแท็กซี่เองได้—–อย่า อย่าเล่นกับฉัน”
“คุณหญิงขา คุณแม่ค่ะ คิ้วค่ะคิ้วผูกโบว์ 2 ชั้นแล้วค่ะ”
เธอกดวางสายก่อนจะพ่นลมหายใจทิ้ง “…มายุ่งอะไรกับคิ้วฉันกันนักกันหนา…แต่ก็จริง…โอ้ย! ฉันอยากตาย ลูก-ผัวไม่ได้ดั่งใจสักคน ไปยัยฟางคืนนี้ฉันต้องสวยที่สุด”
*******************
และก่อนกลับคุณหญิงณ.รัตนาแวะไปหาเจนนี่ที่เคาน์เตอร์สั้นๆ แต่ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เมื่อคุณหญิงณ.รัตนาลงลิฟต์ไปแล้ว เจนนี่ก็หน้าแดงสาวเท้าเข้าห้องน้ำไวไว…หลังเลิกงานที่ชั้น 14 เธอดึงแขนฝ้ายตามลงไปด้วย
“พี่ผิดมากใช่ไหม? ที่ไม่มีแฟน ทำไม? คุณหญิงเธอถึงโยงพนักงานดีเด่นกับสามีตัวเองทุกครั้ง พี่จะไม่ไหวแล้วนะ” เธอพูดยาวกระทั่ง “ฟังให้ดีนะฝ้าย ถ้าคิดจะคบกับคุณเฟี้ยทซ์จริงจังต้องอดทนให้เกิน 200 เท่า ไม่อย่างนั้นก็ยุติความสัมพันธ์ซะ ก่อนที่อะไรๆจะสายเกินแก้”
“เจ้!….” ฝ้ายตกใจจนหน้าซีด!
“คุณหญิงณ.รัตนาเค้าเป็นเพื่อนกับคุณหญิงนฤนาท เธอได้ลูกชายที่เกิดพร้อมกับลูกสาวพอดิบพอดี คนหนึ่งชื่อเฟี้ยทซ์อีกคนจึงจงใจตั้งชื่อให้คล้องเสียงกัน…พี่ถามหน่อยระหว่างฝ้าย&เฟี้ยทซ์หรือจะเหมาะสมเท่ากับ เฟี้ยทซ์&เฟิร์น” เจนนี่ผ่อนลมหายใจจนใกล้ปกติ “ลาออกได้รีบลาออก ตัดใจได้ต้องรีบตัดใจก่อนจะถูกคนอื่นชิงตัดหน้า ถ้าปล่อยให้ถึงวันนั้น ฝ้ายจะเจ็บกว่าวันนี้หลายพันเท่า…”
#ปัญหาหนึ่งที่มนุษย์วัยหนุ่มสาวมักจะพบเจอ หรืออาจจะเป็นภาคบังคับที่ทุกชีวิตไม่ว่าชายหรือหญิงต้องผ่านให้ได้นั้นก็คือ “ปัญหาเรื่องความรัก” เข็มทิศชีวิต บทที่ 8 อยากให้คนวัยนี้ใช้สติแยกแยะ แตกความรู้สึกในหัว ยกปัญหาออกมารวมกันไว้ตรงหน้า แล้วค่อยๆแยกความรักออกจากเป้าหมายหลักของชีวิต ความรักก็ส่วนความรัก แต่เข็มทิศชีวิตจะต้องเดินหน้าต่อ ระหว่างทางมักเจออุปสรรคเข้ามาทดสอบเป็นเรื่องปกติ ท้อแท้ก็พัก เดินไม่ไหวก็ต้องคลานไปให้ถึง#
#ฮัลโหลฝ้าย วันนี้คงต้องยกเลิกก่อนนะ ต้องไปงานกับคุณหญิงเธอนะ#
“อื้อ!…..” ฝ้ายตอบกลับสั้นๆก่อนจะตรงไปสถานีรถไฟฟ้าห้วยขวางซึ่งฝังตัวอยู่ใต้ดิน เวลานี้เธอเองก็อาจจะต้องยึดแนวทางซ่อนตัวของรถไฟฟ้าเป็นแบบอย่าง เปิดเผยให้คนอื่นรู้เท่าที่จำเป็น ที่เหลือเป็นเรื่องของอนาคต จะออกหัวหรือก้อยเธอรับได้ทั้งนั้นเพราะวันนี้วัคซีนชั้นดีได้ฉีดเข้าสู่กระแสเลือดซึมลึกเข้าไปฝังตัวในกระดูกเรียบร้อยแล้ว
(ฝ้ายรักพี่เฟี้ยทซ์ พี่ฮ่อมคะ…ฝ้ายรักเค้า) เธอร้องไห้ในใจก่อนจะหยิบหนังสือเล่มสีน้ำเงินขาวขึ้นมาอ่าน…เข็มทิศชีวิตบทที่ 8 (ระหว่างทางมักเจออุปสรรคเข้ามาทดสอบแบบนี้เป็นเรื่องปกติ ท้อแท้ก็พักเดินไม่ไหวก็ต้องคลานไปให้ถึง) เธอพลิกกลับไปที่คำนำหน้า 5 ที่ปรากฏลายเซ็นบุคคลสำคัญ “ขอบคุณค่ะดอกเตอร์” เธอพึมพำก่อนลุกเดินไปยังประตูรถไฟที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าสู่สถานีปลายทาง
#ทำไมต้องเป็นเธอ ตาเฟี้ยทซ์แม่ถาม ทำไมต้องเป็นเธอ—-เพราะว่าเฟี้ยทซ์รักฝ้ายไงฮะคุณหญิง เฟี้ยทซ์รักเค้าแม่เข้าใจไหม?—-ตาต่ำ ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตแกอย่าได้คิดเรื่องไร้สาระแบบนี้ให้ฉันได้ยินอีก#
*******************
***โปรดติดตาม EP. ต่อไปเร็วๆนี้ ต้องการเป็นกำลังใจให้นักเขียน (พร้อมเพย์ : 092-2697869) ขอบคุณครับ***
Related Posts:
