เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep8-3 ทำไมต้องเป็นเธอ นิยายอ่านดี มีคติสอนใจ เขียนโดย TIMMY BUTO
เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep8-3
ภายในห้องประธานบริษัท บ่าย 2 โมงวันพฤหัสบดี….
“พรุ่งนี้คุณกับอั๊ด! ไปพบลูกค้าที่มาบตาพุดนะเพราะจะต้องเข้าพบผู้ใหญ่ในนิคมอุตสาหกรรมด้วย” คุณศุภวัชสั่งงาน ทั้งเจ๋ง!และอั๊ด! มองหน้ากันราวกับมด 2 ตัว “เฮ้ย!…เรื่องของหนูตาต้า! ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวจะให้แม่บ้านไปรับมารอที่บริษัท ผมนัดคุณโชคบ่ายโมงจบน่าจะไม่เกินบ่าย 3”
และวันต่อมาเวลา 11.00 น.ขณะที่เจ๋งกับอั๊ด! กำลังขับรถไปตามทางหลวงพิเศษมอเตอร์เวย์สายกรุงเทพฯ-ชลบุรี อยู่ๆ เจ๋ง!ก็พูดขึ้น
“อั๊ด! ถึงเวลาของเราแล้วนะ ขอร้องละอย่ายื้อต่อเลยนะขอร้อง” เจ๋ง! ใช้น้ำเสียงปกติ ขณะที่สายตายังพุ่งไปตามความเร็วของรถเบนซ์สีบลอนไม่หยุด
“แล้วคุณศุภวัชละ ได้คุยรึยัง” อั๊ด! ถาม….ทำให้เจ๋ง! ชักสีหน้าไม่เข้าใจมาที่เขา
“เกี่ยวอะไรกับ SCN.”
อั๊ด!ปล่อยลมหายใจผ่อนเข้าออกแบบคนใจเย็นเป็นน้ำแข็ง
“นายก็เป็นซะแบบเนี้ย! เราคุยกับนกจบแล้วนะ เธอบอกจะกลับเมืองไทยปลายปี ต้องทำเรื่องตาต้า! ให้จบก่อนเธออายุ 9 ขวบ ซึ่งเวลานี้ก็จะเข้า 7 ขวบแล้วด้วย”
“ลาออกพร้อมกัน 2 คน คุณศุภวัชจะยอมเหรอ” อั๊ด!ถามแบบคนไม่มั่นใจ “ทำงานด้วยกันมานาน อั๊ด! ไม่อยากไปแบบศัตรู ผีไม่เผาเงาไม่เหยียบ”
“สบายใจได้ เราเกริ่นกับกรรมการผู้จัดการเป็นปีแล้ว คุณศุภวัชถึงได้ผลักดันฮ่อมขึ้นมาแทนไง?” เจ๋ง! บอก แต่ก็ยังแจะปากไม่ถูกใจ “แรกๆคิดจะดึงฮ่อมตามมาอีกคน แต่…ลองคิดๆก็ติดปัญหาที่อั๊ด!พูด เราจึงตัดสินใจจะหาเด็กถาปัตย์ลาดกระบังแทน ใช้เวลาฝึกหน่อยสบายใจกว่าเยอะ”
“ว่าไงก็ว่าตามกัน…” อั๊ด! พูดในสิ่งที่อีกคนรอ เจ๋ง! เงียบหลังพวงมาลัย กระทั่งรถยนต์ผ่านทางออกบางแสนกำลังมุ่งตรงไปพัทยา
“ถ้าตาต้า! เป็นลูกบุญธรรมเรา นายก็เป็นหุ่นส่วนบริษัท แล้วเมื่อไร? ละอั๊ด!…..”
“นายหมายความว่า…”
“เมื่อไร? จะย้ายเข้ามาอยู่บ้านเราสักที….” เจ๋ง! ยิงคำถามตรงๆ บรรยากาศภายในรถคล้ายจะได้ยินเพียงเสียงเครื่องยนต์เท่านั้นจนกระทั่ง
“รอคอนเฟิร์มมาสักพักแล้วละ….นึกว่าจะลืม” อั๊ด! พูดขณะบ่ายหน้าออกไปข้างทาง เขาอมยิ้ม อีกคนที่กำลังขับรถก็ยิ้มจนเห็นน้ำตาล้นอาบแก้ม อั๊ด! หยิบกระดาษกะจะซับน้ำตาให้ แต่เจ๋ง! ก็ดึงดันกะจะซับเอง
“ขับรถไปเลย นายนี้มันขี้แยตั้งแต่เด็กยันแก่เลยนะรู้ตัวไหม?”
“เพราะนายไม่ใช่รึไง? ที่ปล่อยให้รอจนแก่เนี้ย!….”
#เข็มทิศชีวิตบทที่ 8 ย่อหน้าสุดท้าย วรรคที่ 1 ปัญหามีไว้ให้แก้ไขไม่ได้มีไว้ให้ปวดหัว สภาวะดังกล่าวบางครั้งสมองไม่พร้อมจะทบทวนหรือไตร่ตรองให้รอบด้าน สิ่งเดียวที่พอจะกู้คืนศักยภาพได้เร็วนั้นก็คือ การฝึกสมองให้นิ่ง นิ่งจนกว่าจะรู้สึกปลอดโปร่ง เมื่อสภาวะนั้นมาถึงให้แยกปัญหาออกเป็น 3 กลุ่ม
- ปัญหามโนสาเร่ ปัญหาคนอื่น ปัญหาที่ไม่ได้นำมาซึ่งรายได้ ตัดทิ้งทันที
- ปัญหาที่นำมาซึ่งรายได้ ดอกนี้ต้องยอม แต่อย่าลืมคิดถึงจำนวนรายรับที่จะเข้ามาด้วยว่าคุ้มกันระดับไหน? ได้เยอะก็ต้องยอมปวดหัวเยอะ ได้น้อยก็คิดให้น้อยลง
- ปัญหาครอบครัวหรือคนภายในครอบครัว เป็นปัญหาละเอียดอ่อน ปัญหาที่ยังมาไม่ถึงฝากไว้บนหิ้งพระ ส่วนปัญหาแก้ง่ายต้องรีบแก้ไขทันทีอย่ารีรอให้พอกพูน ปมเชือกอีนุงตุงนังจำเป็นต้องอาศัยเวลาคลายทีละปม พูดง่ายๆ งานใจเย็นเป็นน้ำแข็งต้องเข้า ถึงจะไปต่อสถานีถัดไปได้#
*******************
เกือบ 18.00 น.พนังงานชั้น 16 ทยอยเลิกงานกลับบ้านที่ละคน โคมไฟบนฝ้าเพดานก็ดับพรึบที่ละโซน เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์เวลานี้ก็มืดสนิทราวกับไม่เคยมีเจ้าของมาเป็นแรมปี มีเพียงแสงจากไฟดาวไลน์สีครีมไม่กี่ดวงในโซนนั่งเล่นเท่านั้นที่ยังเผยให้เห็น 3 ชีวิตกำลังยอกล้อ หัวเราะ บางครั้งก็ออกวิ่งไล่ตามก้นกันไปรอบๆชุดรับแขกราวกับฝูงปลวกพ่อแม่ลูก พวกเขาและเธอไม่เอะใจเลยว่าที่ด้านนอกผนังกระจกวันเวย์เวลาเดียวกัน ได้มีหญิงสาวรูปร่างดีวัย 28 ย่าง 29 ยืนนิ่งราวโดนสะกดข้างเธอคือหญิงวัยกลางคนที่มาพร้อมผมทรงฟาร่าสูงยืนกดอารมณ์ที่กำลังจะลุกเป็นไฟดูอยู่นานพอสมควรแล้ว
“ฝ้ายๆ น้องตาต้า! อยากให้เราเล่นเป็นพ่อกับแม่ให้ดู”
“นะคะ นะคะ…ตาต้า! คิดถึงแม่ ตาต้า! อยากเรียกพี่ฝ้ายว่าแม่ นะคะ นะคะ นะคะ”
“ฝ้าย!….” เฟี้ยทซ์หลิ่วตาส่งสัญญาณ ฝ้ายจึงพยุงสาวน้อยวัย 7 ขวบเข้ามาแล้วใช้เข่าหนีบเธอไว้หลวมๆ
“เรียกพี่ฝ้ายว่าแม่…แล้วใครเอ่ยที่ตาต้า! อยากเรียกพ่อ”
“ก็พี่เฟี้ยทซ์นี่ไง?คะ” เธอชี้นิ้วป้อมๆไปที่เฟี้ยทซ์ที่กำลังหัวเราะลั่นห้อง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้าอย่างนั้นถ้าพ่อทำอะไร? หนูสัญญาได้ไหม? คะว่าจะทำตาม”
“ค่ะ ค่ะ พ่อเฟี้ยทซ์ แต่ต้องให้แม่ฝ้ายทำด้วยกันนะคะไม่อย่างนั้นตาต้า! ไม่ยอมแน่ๆ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า มาเลยๆ พ่อเฟี้ยทซ์อยู่หน้า ลูกตาต้า! อยู่กลางตามหลังด้วยแม่ฝ้าย จับเอาพ่อดีๆกระต่ายกำลังจะออกเดินทางแล้วนะ พร้อมไหม?”
“พร้อมคะ…แม่ฝ้ายค่ะต้องพร้อมแล้วนะค่ะอย่างโยกโย้วมาคะจับเอวตาต้า! ให้แน่น”
“พร้อมยัง”
แล้วทั้ง 3 ก็ออกเดินท่าตุบัดตุเป๋เป็นกระต่ายพ่อแม่ลูกวนไปรอบๆห้อง…..กระทั้งเสียงทุ้มๆของผู้ชายดังออกมาพร้อมกับแสงไฟจากประตูลิฟต์
“อ้าว! สวัสดีครับคุณหญิง น้องฟางก็มาด้วยทำไมไม่เข้าไปข้างในละครับ” เจ๋ง! ถาม
“พอดีทีมดิลเลอร์นิคมมาบตาพุดสายนะครับ เลยมารับน้องตาต้า! ไม่ทัน” อั๊ด!หน้าซีดจนเกือบเป็นสีกระดาษ
คุณหญิง ณ.รัตนา รับไหว้สั้นๆ “บังเอิญพี่ผ่านมาเลยกะว่าจะเข้าประชุมร่วมกับกรรมการผู้จัดการสักชั่วโมง” เธอพยักหน้าให้ลูกสาว “ไปกันเถอะยัยฟาง….” แล้วเธอก็รับไหว้ทั้งคู่อีก “พี่ต้องขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”
อั๊ด! กับเจ๋ง! สบตากันราวกับมด 2 ตัวหลังจากเธอกับฟางหายเข้าลิฟต์ไปแล้ว
“วันนี้คุณหญิงมาแปลกๆว่าไหม?” เจ๋ง! ยังมองตามหลังไม่หยุด
“รับลูกแล้วรีบกลับบ้านกันดีกว่า” อั๊ด! บอกขณะผลักประตูเข้าไปข้างใน
“อ้าว! นั้นไงใครมารับเอ่ย….” ฝ้ายถามตาต้า! ที่กำลังทำตาโต
“คุณพ่อแพ็คคู่คะแม่ฝ้าย….”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า….” เฟี้ยทซ์หัวเราะจนตัวงอ “อะไร? นะคะ เรียกพ่อเจ๋ง!กับพ่ออั๊ด!ว่าอะไรนะค่ะ”
“คุณพ่อแพ็คคู่ค่ะ อาฮ่อมกับอาค็อก!สอน”
******************
“คุณหญิงคะ คุณแม่คะ ใจเย็นค่ะ ตาเฟี้ยทซ์ไม่เมายาก็เมา…..”
“เมาผู้หญิง….ยัยฟางหุบปากสักชั่วโมงจะตายไหม? ฉันกำลังใช้ความคิด…ตาเฟี้ยทซ์นะตาเฟี้ยทซ์ น้องเฟิร์นสวยกว่าเห็นๆทำไม้?…ทำไม? ทำไมน้องชายแกถึงชอบน้องเฟิร์นไม่ได้ ฉันอยากจะรู้นัก”
“คุณหญิงขา คุณแม่คะ ใจเย็นๆค่ะ…เดี๋ยวความดันขึ้น”
“หุบปาก! ฉันกำลังเครียด โอ้ย! เบาหวานจะขึ้นด้วยไหม?เนี้ย”
“คะ หุบก็หุบ ไม่หุบขึ้นชัวร์…..”
“ยัย! ยัย! ยัย! ฟาง…”
******************
***โปรดติดตาม EP. ต่อไปเร็วๆนี้ ต้องการเป็นกำลังใจให้นักเขียน (พร้อมเพย์ : 092-2697869) ขอบคุณครับ***
Related Posts:
