เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep9-4 ยิ่งไกลยิ่งใกล้ นิยายอ่านดี มีคติสอนใจ เขียนโดย TIMMY BUTO
เข็มทิศชีวิตลิขิตรัก ep9-4
#พี่ฮ่อม…ฮัลโหล!…..พี่ฮ่อม ได้ยินฝ้ายไหม?# ฮ่อมเปิดโทรศัพท์หลังเดินเอื่อยๆออกมาจากห้องผู้อำนวยการวิทยาลัยเทคนิคที่เคยเรียน # ฝ้ายเองมีเรื่องสำคัญจะบอก…แล้วตอนนี้อยู่ไหน?#
“ใจเย็นๆ พี่แวะเข้ามาขอวุฒิการศึกษาฉบับภาษาอังกฤษกับผอ.วิทยาลัยเทคนิค….มีอะไร?หรือเปล่า”
#คือ……….# แล้วฝ้ายก็เล่าเรื่องทั้งหมดของเค้ก! ให้ฟัง ฮ่อมตกใจแต่ก็เลือกหลับตาข่มมันเอาไว้
“ไอ้ค็อก! ตามมาที่ปัว!เนี้ยนะ…ไอ้คุณเฟี้ยทซ์อีกแล้วใช่ไหม?”
#ไม่เกี่ยวเลย พี่เฟี้ยทซ์แค่ถามพี่ค็อก! ว่า ปัว! หมายถึงอะไร? แล้วพี่ค็อกก็บึ่นรถไปเลยและเมื่อครู่ป้าบัวตองก็บอกว่าพี่ค็อก! ถึงแล้วด้วย ทันทีที่รู้ว่าพี่ไม่อยู่ พี่ค็อก! ก็ขับรถไปที่ไหนอีกไม่รู้ พี่ฮ่อม พี่ค็อก! ยังไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนะ ถ้าบ้าดีเดือดขับรถขึ้นดอยภูคาขึ้นมาจะทำไง?…พี่ฮ่อม#
ฮ่อมหมดแรง เขาใช้ความคิดครู่ใหญ่ดวงตาอิดโรยก็คล้ายสว่างวาบ “ฝ้ายแค่นี้ก่อนนะ พี่พอจะรู้แล้วว่าไอ้ค็อก! ไปที่ไหน”
#ส่งข่าวด้วยละ ทางนี้เป็นห่วงจะแย่#
“อื้อ!…”
ฮ่อมยัดเอกสาร 3-4 แผ่นลงในซองสีน้ำตาลที่ประทับตราวิทยาลัยเทคนิค ไม่นานเสียงรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ก็คำรามขึ้นที่ลานจอดหน้าตึกอำนวยการ
(มึงต้องไปที่ไหนสักแห่งที่กูเคยพาไปแน่ๆ) ฮ่อมคิดพร้อมกับเบนหน้ารถสู่ถนนโค้งเลข 3 ซึ่งเป็นทาง 2 เลนลัดเลาะไต่ไปตามสันเขา เกือบ บ่าย 4 โมงตามจุดชมวิวที่เคยพาแวะพักก็ไม่เห็น บนเนินสูงสุดของดอยภูคาก็ไม่ปรากฏแม้แต่เงา จนกระทั้ง….
“มึงอยู่ไหน?….” เขาพยายามโทรเข้ามือถือเป็นครั้งที่เท่าไร? จำไม่ได้ สัญญาณก็ยังคงเหมือนเดิม “แบตหมดหรือไม่ปิดเครื่อง หรือว่า…..” เขานึกถึงอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับพ่อและแม่ขึ้นมาในหัวจนเผลอหลับตาซี๊ด!ปากเสียงดังยาวๆ แต่ขณะที่สายตากำลังวางอยู่บนยอดเขาทางทิศตะวันกำลังจะตกดิน ปุ่ยเมฆสีเบจเบื้องล่างก็คล้ายจะนำทาง…
“รู้ละ….มึงบอกว่าอยากทำงานที่อุทยานแห่งชาติดอยภูคา ใช่!….ทำไม?คิดไม่ออกตั้งแต่แรก” เขาพูดกับตัวเองพร้อมกับกระโจนขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ขับออกไปทันที (มึงต้องอยู่ที่นั้นแน่ๆ…)
ทันทีที่มอเตอร์ไซด์เลี้ยวเข้าเขตอุทยานฯก็เกือบค่ำแล้ว….สายลมบนยอดดอยแรงสม่ำเสมอ แดดสุดท้ายสีเบจกำลังจมเข้าสู่สีครีมจนเห็นยอดต้นชมพูภูคาที่พึ่งโรยดอกสุดท้ายดิ้นดิกๆคล้ายกำลังเริงร่าหรือหวาดกลัวอย่างละ 50 เปอร์เซ็นต์ ทันทีที่ถึงโซนบ้านพัก ฮ่อมใช้สายตากวาดไปรอบๆลานจอดรถ ถ้าค็อกเทล! มาที่นี้อย่างไรเสีย แลนด์โรเวอร์สีแดงเลขทะเบียนบ้านสวัสดิ์พากรก็ต้องจอดให้เห็น แต่ทว่าเวลานั้นเห็นแต่เพียงกระบะเก่าๆคล้ายรถขนผักของชาวบ้านหรือเจ้าหน้าที่คันเดียวคันเดียวจอดนิ่งใต้ต้นนางพญาเสือโคร่งติดกับอาคารเก็บวัสดุ
“ค็อก! นายอยู่ไหน?” เขาพึมพำขณะเดินตรงไปยังบ้านพักที่เคยใช้เป็นสถานที่ร้องไห้ ถึงจะมั่นใจว่าไม่มีค็อกเทล! แต่ใจก็อยากจะเข้าไปให้เห็นกับตา “นายอยู่ไหน?…ค็อก!” เขาพึมพำขณะยืนบนอยู่ระเบียงด้านหลัง ทิวไม้สันเขาทางทิศตะวันตกกำลังอาบแสงสีครีมจมสู่สีรัตติกาลมะรอมมะร่อ ปุยเมฆที่ลอยตัวระดับต่ำเหนือยอดไม้ก็กำลังลอยหนีไกลออกไปเรื่อยๆ
“ค็อกเทล! ไอ้ค็อก! มึงอยู่ไหน?….เป็นบ้าอะไร?ถึงตามกูมา…” เขาหยุดปาดน้ำตาก่อนจะใช้มือป้องปากแหกตะโกนแบบคนใกล้สิ้นสติ… “ไอ้ค็อก! ไอ้เหี้ยค็อก! มึงอยู่ไหน?……”
แต่ขณะที่กำลังจะหมดแรงวงแขนใหญ่ก็เข้าโอบรวบเอวจากด้านหลัง… “ฮ่อม!…” น้ำเสียงคุ้นหูดังเบาจนคล้ายกับคนละเมอ ฮ่อมตกใจแทบช็อก! เมื่อหันไปเห็นสภาพคนที่เกือบจะไร้สติ
“ค็อก!”
“ฉันตามหานายแทบพลิกแผ่นดิน…ฮ่อม ฮ่อม” และนั้นก็คือเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนร่างของเขาจะทรุดลงไปนอนกับพื้น “ค็อก! ไอ้ค็อกเทล!….มึง มึง” ฮ่อมตะโกนเรียกชื่อเขาซ้ำๆ แต่เมื่อยังมีสัญญาณชีพ แม่บ้านและเจ้าหน้าที่ที่กำลังทำงานอยู่แถวนั้นจึงช่วยกันนำร่างของเขาเข้าไปนอนในห้อง
“คุณเขาแค่เหนื่อยจนหลับนะค่ะ ได้พักยาวๆพรุ่งนี้ก็น่าจะดีขึ้น” พยาบาลประจำอุทยานฯบอก เธอยิ้มก่อนจะถามต่อ “เห็นรถแลนด์โรเวอร์สีแดงจอดทิ้งไว้หน้ากองอำนวยการ จะให้เจ้าหน้าที่ขับมาจอดที่นี้หรือเปล่าค่ะ”
ฮ่อมลูบใบหน้าเรียวๆของค็อกเทล! จนทั้งหมดรับรู้ถึงความสัมพันธ์ “ครับ…” ฮ่อมควานหากุญแจจากเป้สีดำก่อนจะเห็นมันยัดอยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลัง “รบกวนด้วยครับ ขอบคุณครับ”
“ค่ะอีกสักพักจะนำกุญแจมาคืนนะค่ะ พักผ่อนให้สบาย สวัสดีค่ะ”
หลังจากแม่บ้านและพยาบาลออกไปแล้ว “ไอ้ค็อก!….กูจำเป็นต้องลดสถานะระหว่างเราจนกว่าจะเรียนจบ…” ฮ่อมพิจารณาใบหน้าและริมฝีปากรูปกระจับก่อนจะเผลอก้มจุมพิตเป็นครั้งที่ 2 “บอกตรงๆกูไม่อยากเจ็บมากไปกว่านี้อีกแล้ว”
ฮ่อมเขียนจดหมายทิ้งไว้ในตำแหน่งที่คิดว่าค็อกเทลเห็นเสร็จก็ผลักประตูเดินออกจากห้องตอนเกือบจะ 1 ทุ่ม แสงไฟสนามกำลังสว่างที่ละดวงถึงกระนั้น “กูต้องไปค็อกเทล! กูขอโทษ”
…จนกระทั้งรถทัวร์จากอำเภอปัวจุดหมายปลายทางที่กรุงเทพมหานครเข้าเขตอำเภอเมืองอยุธยา เวลาก็เกือบๆตีห้าเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
#ฮ่อม…# ใช่! เป็นเสียงค็อกเทล!
(มึงยังไม่ตาย) ฮ่อมคิดขณะเผลอยิ้มแบบคนโล่งอก “อื้อ!….” แสงไฟข้างถนนสายเอเชียวูบวาบไม่เสถียร
#มึงบอกให้กูลดสถานะจากแฟนลงมาเป็นเพื่อน กูก็จะใช้ภาษาเพื่อนกับมึง…จากความรักลดมาเหลือแค่ชอบ กูก็จะยังชอบมึง กูจะเริ่มจีบมึงใหม่จนกว่ามึงจะรักกูและกูนายณนนท์ สวสัดิ์พากรนับตั้งแต่วันนี้จนกว่ามึงจะเรียนจบ กูจะไม่ไปไหน? กูจะอยู่ปัว! กูจะรอมึงที่นี้ บ้านมึงอยู่บนดอย กูก็จะรอมึงอยู่บนดอย บ้านมึงอยู่ในป่ากูก็จะรอมึงอยู่ในป่า จะสิบปี หรือ 20 ปี กูก็จะรอ……# เสียงปลายสายสะอื้นแทรกให้ได้ยิน…. #กูเคยถามมึงว่า ปัว! หมายถึงอะไร?…#
อีกคนก็กลั่นน้ำตาไม่อยู่ “หมายถึงรักษา ค็อกเทล!…”
#ใช่! อำเภอปัว! จะเป็นอำเภอเดียวที่จะเยียวยากูกับมึงได้ มึงต้องกลับมาหากูนะฮ่อม….มึง ต้องกลับมา ไอ้ฮ่อม ไอ้เหี้ย! ฮ่อม กูจะรอมึงที่นี้….#
“……………………” และเสียงสะอื้นของตัวเองก็ปล่อยผ่านให้อีกคนบนดอยภูคาได้ยิน
#มึงต้องกลับมา…#
“ไอ้ค็อก! ฟังกูให้ดีๆ….ดอยภูคาคือบ้านกู ปัว! ก็คือบ้านกู” พูดจบฮ่อมก็วางสายพร้อมกับปิดโทรศัพท์หนี ฟ้าวันใหม่ของกรุงเทพมหานครกำลังเบิกแสงแรกกล่าวต้อนรับ ในหัวเทียวคิดวนอะไรต่อมิอะไรหลายๆเรื่อง… “เข็มทิศชีวิตนำทางกูไปอีกทาง เข็มทิศชีวิตมึงก็พุ่งไปทิศตรงข้าม ค็อกเทล! เอกภพไม่มีที่สิ้นสุด จุดตัดที่มึงคิดว่ามี…สุดท้ายมันอาจไม่มีตลอดกาล ลืมกูได้รีบลืมซะ กูก็จะพยายามลืมวันที่เคยมีมึงเช่นกัน”
*******************
วันเดียวกันฮ่อมนำเอกสารไปให้เลขาดร.ชัยนนท์ที่รัฐสภาฯ หลังเสร็จธุระเบอร์โทรศัพท์แปลกๆก็เรียกเข้า…ฮ่อมรับสายปล่อยให้คนโทรเข้ามาพูดอยู่ข้างเดียวกระทั่งวางสายไป อีก 2 ชั่วโมงรถไฟฟ้าเอ็มอาร์ทีก็นำเขามาที่สถานีพระราม 9 เขาพลิกนาฬิกาข้อมือดูสั้นๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าตรงไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่เคยเห็นค็อกเทล! มารับประทานอาหารกับใครบางคน
“สวัสดีครับ ผมผู้การนะฮะ…” ผู้การที่มารออยู่ก่อนแล้วลุกขึ้นรายงานตัวพร้อมกับยิ้มให้
“สวัสดีครับ ผมม่อฮ่อม เรียกฮ่อมเฉยๆก็ได้….” ฮ่อมพิจารณาใบหน้าคู่สนทนาแบบจริงจัง จนอีกคนออกอาการ
“ผมชื่อผู้การจริงๆครับแฝดน้องพี่ผู้กอง”
“คุณ 2 คนเหมือนกันมากๆ คือ เอ่อ ผมเห็นในรูปนะครับ” ฮ่อมบอก ทั้งคู่คุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จนฮ่อมและผู้การคลายใจ
“เรื่องในอดีตของพี่ค็อกเทล! กับพี่ผู้กองจริงๆแล้วพวกเขาเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นนะฮะ แต่ด้วยฉายาผู้สร้างตำนานทุกเรื่อง นักข่าวจึงเล่นข่าวคู่จิ้นนรกแตกเพราะขายข่าวได้เท่านั้นเอง”
“ครับ”
“พี่ฮ่อมอย่างซีเรียตไปเลย พี่ผู้กองมีบอยเฟรนด์แล้วที่ไม่ยอมกลับไทยเพราะปาร์ตี้บ้านแฟนที่แม็กซิโก”
“แล้ว….” ฮ่อมพูด แต่ผู้การก็แอบเดาทางแทรกอีก
“ผมชอบผู้หญิงฮะและน้องเค้ก! ก็คือคำตอบในคำถาม”
ฮ่อมโปกมือปฏิเสธ “เปล่าๆพี่จะถามเรื่องเรียนนะ…”
“อ๋อ!…..ฮ่า ฮ่า ฮ่า….กลับไปยื่นเอกสารเก็บอีกไม่กี่หน่วยก็จบแล้วละฮะ แล้วพี่ฮ่อมบินวันไหน?” ผู้การเลิกคิ้วถาม
“วันศุกร์อาทิตย์หน้า….”
“แล้วพักที่ไหนฮะ…”
“ด็อกเตอร์จัดให้นะครับ เห็นว่าเป็นบ้านที่ค็อกเทลเคยอยู่นั้นแหละ” ฮ่อมตอบยิ้มๆ
“ดีเลยฮะ ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย เดินไม่กี่นาทีก็ถึง….นี้ฮะเบอร์โทรที่อเมริกา ถึงแล้วโทรหาหน่อยเดี๋ยวจะชวนน้องเค้ก!นัดดินเนอร์สักมื้อ….เออ!….ว่าแต่พี่ฮ่อมอยากเจอกับพี่ผู้กองไหม? ถ้าอยากเจอบอกเลยจะพาไปเคลียร์ใจ”
“เปล่า!…เคลียร์เคอร์อะไร?…ก็ถ้าไปถึงที่โน้นแล้วช่วยเป็นพี่เลี้ยงหน่อยแล้วกัน” ฮ่อมพูดตรงๆ เขารู้สึกดีขึ้นเยอะ
“ยินดีฮะ….แต่ผมน่าจะอยู่เป็นพี่เลี้ยงได้สัก 3-4 เดือนเพราะงานที่เมืองไทยรอละ…ลั่นล้าได้ไม่นานต้องรีบกลับมาสร้างเนื้อสร้างตัว กลัวท่านผู้หญิงโฉมกับรองนายกฯชัยนนท์ไม่ยกลูกสาวให้นะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
********************
***โปรดติดตาม EP. ต่อไปเร็วๆนี้ ต้องการเป็นกำลังใจให้นักเขียน (พร้อมเพย์ : 092-2697869) ขอบคุณครับ***
Related Posts:
