สก๊อตสะกดรัก “L…O…V….E….ให้สก๊อต…สะกดรัก…พี่เอกกับพี่เซนกิจิรู้กันทั้งหมดใช่ไหม…ใช่ไหม บ้าที่สุด บ้าที่สุดเลย”
“แ อ น นี่ ผู้ ส า บ สู ญ”
“แอนนี่…แอนนี่ กลับมาทำไม กลับมาทำไม…” เอกตะวันคร่ำครวญจนตัวงอเป็นกุ้งแห้ง ความเจ็บปวดแสดงตนทุกๆ อณู..
“พอกันทีแอนนี่…สาบสูญไปจากหัวของใจของผมซะ ไปซะ…ไปให้ไกลๆ” เขาแยกสิ่งของอันเป็นเรื่องราวของเธอไว้ในกล่องกระดาษ แล้วแยกขวดสก๊อตรังนก ที่มีสื่อรักม้านเป็นหลอดกลมลงในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่…
“พอกันที ลาก่อนแอนนี่…” เสียงพึมพำจบกล่องกระดาษก็ถูกโยนทิ้งลงปล่องขยะจากชั้นที่ 7 เอกตะวันยืนสงบนิ่งราวจะไว้อาลัย 1 นาที…สุดท้ายโลกแห่งความจริงก็ยังหมุนต่อไป…
อีกคน….
“คุณพ่อกลับไปแล้วรึ!….” เสียงโคมูละ เซนกิจิ สดใสขึ้นกว่าอาทิตย์แรก…
“คะพี่…”
“แล้วอีกคนละ…เอ่อพี่หมายถึงผู้หญิงคนนั้น” โคมูละ เซนกิจิ ตั้งใจจะหลีกเลี่ยงชื่อแม่ที่ทำให้เขาไม่สบายใจ
“คุณแม่รึคะ…บอกว่าจะกลับไปอยู่บุรีรัมย์…สักพัก คงจะทำบุญให้คุณยายนะคะ เพราะงานศพท่านเมื่อ 5 ปีที่แล้วคุณแม่ก็ไม่ได้มา….” มิ้ม! ก้มหน้าราวจะถามดินถึงเรื่องราวระหว่างเธอกับแม่
โคมูละ เซนกิจิ ลุกนั่งครึ่งตัว พร้อมกับดึงน้องสาวมากอด เสียงสะอื้นของมิ้ม ดังขึ้นที่หน้าอก นั้นก็หมายความว่าสิ่งที่ทั้งคู่คิดเป็นเรื่องเดียวกัน ….
“มิ้ม!…มีพี่คนเดียวก็พอ…พี่จะเป็นทั้งหมดให้มิ้มเอง…ร้องไห้ให้กับผู้หญิงคนนั้น ให้มันจบแค่วันนี้…” โคมูละ เซนกิจิ เชิดใบหน้าน้องสาวแล้วเช็ดน้ำตาให้ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ต่างกัน “ให้มันจบแค่วันนี้ สัญญากับพี่ได้ไหม…สัญญากับพี่นะ”
“พี่เซนกิจิ….พี่คะ พี่คะ มิ้ม มิ้ม”
“อาเอกละ…อาเอกไม่มาด้วยกันรึ”
“คะ…อาเอกหายไปตั้งแต่วันเกิดเหตุ…คอนโดปิดตาย บ้านก็ไม่อยู่ โทรศัพท์ก็สื่อสารไม่ได้…มิ้มไม่เหลือใครแล้ว…มิ้มรักอาเอก แม้อาเอกจะเป็น The monster หรือว่า สรพงษ์ ชาตรี อาเอกก็ยังอยู่ในใจมิ้มตั้งแต่แรก…พี่เซนกิจิคะ…มิ้มรักเขา มิ้มรักเขา”
โคมูละ เซนกิจิ เหลือบมองขวดสก๊อตรังนก ที่มีสื่อรักม้วนเป็นหลอดกลมๆ อยู่ข้างในอย่างพินิจพิเคราะห์… “พี่รู้แล้วละ ว่าเราจะตามหาอาเอกได้ที่ไหน”
“พี่คะ….”
“คะ! พี่เซนกิจิคนนี้แหละ…จะเป็นคนส่งตัวเจ้าสาวด้วยตัวเอง….” โคมูละ เซนกิจิกอดน้องสาวจนสั่น…ถึงโลกความจริงจะโหดร้าย แต่สุดท้ายมันก็ต้องหมุนต่อไปอีกรอบ…
“พี่คะ…………”
“L….O….V….E…..ให้ สก๊อตสะกดรัก”
ที่หมู่เกาะพีพี จังหวัดกระบี่…แดดแรกเบิกฟ้า-ทะเลอันดามัน- ผิวน้ำสุดสายตาเรียบนิ่ง กระนั้นลมบางๆ ก็ยังสยายเส้นผมสีดำที่ยาวสลวยของอนงค์สาวสู่อิสรภาพเรื่อยๆ…ไม่นาน โคมูละ เซนกิจิ ก็ถือขวดสก๊อตรังนกเดินเข้ามายื่นให้
“พี่เซนกิจิ แน่ใจนะคะ”
“ถ้ำนกนางแอ่น…มีหลายที่ แต่อ่าวมาหยามีที่นี่ ที่เดียว” โคมูละ เซนกิจิ บอกความนัยน์กับน้องสาว
เมื่อมาถึงโรงแรมที่พักบนเกาะพีพี…อีก 10 นาทีต่อมา…เรือหางยาวก็นำคนทั้งคู่สู่เวิ้งทะเล…ประกายแสงต้องสะท้อนผิวอันดามันระยิบระยับ ฝูงปลาหลากสีว่ายวนผ่านไปมาใต้ผิวน้ำ…สักพักสิ่งแปลกปลอมก็สะดุจตาเข้าโดยบังเอิญ
“เดี๋ยวคะ…นั่น พี่เซนกิจิ ดูนั่น”
“ขวดสก๊อตรังนก เหมือนจะมีจดหมายอยู่ข้างในด้วย…” โคมูละ เซนกิจิ หยิบขวดรังนกที่ว่าขึ้นมาจากอันดามัน เขายิ้มด้วยความมั่นใจ “มีสื่อรักจริงๆ…”
“ต้องเป็นของอาเอกแน่ๆ…นั่นไงอีกขวด นั้นก็อีกขวด นั้นๆ ตรงนั้นด้วย”
“มันจะพาเราไปยังถ้ำนกนางแอ่นรึเปล่าคุณ หึ หึ ” คนขับเรือหางยาวถามขึ้นลอยๆ “นั้นไงคุณจริงๆ ด้วย”
“อาเอก…ใช่ๆ ต้องเป็น อาเอกแน่ๆ”
ทันทีที่เรือหางยาวเข้าเทียบสะพานไม้ มิ้ม! และโคมูละ เซนกิจิ ก็กระโจนพรวดพร้อมกับวิ่งหายเข้าไปในถ้ำ อย่างคนมีความหวัง “อาเอก อาเอกครับ”
“พี่เอก…พี่เอกคะ” มิ้มป้องปากตะโกนตามหลังพี่ชาย จนโคมูละ เซนกิจิ หันขวับกลับมาจ้องตาเขียวปั้ด!
“นี้ยายมิ้ม…เรียกอาเอกว่าพี่ตั้งแต่เมื่อไรกัน เจ้าตัวอนุญาตแล้วรึไง”
กระนั้นอนงค์สาวก็ไม่ใส่ใจ “พี่เอก..พี่เอกคะ”
“อาครับ…อาเอกครับ”
…เมื่อไร้เสียงตอบกลับ…มิ้มจึงมองนั่งร้านไม้ไผ่สู่ฝ้าเพดานถ้ำสูง…แต่ก็ยังไม่เห็นสิ่งใดนอกจากสีดำ
“พี่เอกคะ…” ความหมดหวังกำลังก้าวเข้าสู่หัวใจที่ละห้อง โคมูละ เซนกิจิ มองน้องสาวแบบต้องการจะปลอบโยน
“ไปเถอะมิ้ม…อาเอกคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง…”
เรือหางยาวพาคนทั้งคู่ลัดเลาะไปตามแก่งหินที่ด้าน ผ่านอ่าวสวรรค์ทีละอ่าว ผ่านเวิ้งน้ำที่ละส่วน สุดท้ายอันดามันก็ยังโดดเดี่ยว เรือเลี้ยวเข้าสู่อ่าวมาหยา หาดทรายสีขาวรูปพระจันทร์เสี้ยวก็ยังว่างเปล่าไร้ผู้คน โคมูละ เซนกิจิ ปล่อยให้ มิ้มโกะจังเดินลงไปคนเดียว…
“พี่เอกคะ…พี่…” มิ้มทิ้งตัวอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก ขณะหันหลังให้เขา น้ำตาทุกหยดของเธอมีหาดทรายสีขาวสะอาดๆ รองรับ… “พี่เอกคะ…ทำไม ทำไม…” เมื่อความท้อแท้สิ้นหวังเดินทางมาถึงปลายทาง โคมูละ เซนกิจิ ก็ส่งสัญญาณให้เรือหางยาวค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปทีละเมตร ทีละ 10 เมตร
“ลาก่อน มิโกะจัง” เขาพึมพำขณะมองแผ่นหลังของน้องสาวที่กำลังสะอื้น… เขากำลังจะทิ้งเธอไปอีกคนอย่างนั้นหรือ “มิโกะจังเธอจะต้องอยู่คนเดียวได้ พี่มั่นใจ” โคมูละ เซนกิจิ พึมพำและในที่สุดเรือหางยาวก็พาความเงียบพ้นขอบหิน
มิ้มสะดุ้งตื่นหันซ้ายแลขวาราวกับนกหลงทาง
“พี่เซนกิจิ พี่เซนกิจิ มิ้มโกะอยู่คนเดียวไม่ได้ พี่เซนกิจิ…..” อนงค์สาวทั้งร้องไห้ ทั้งวิ่งลงสู่อันดามันที่ว่างเปล่า…. “พี่เซนกิจิ อย่างทิ้งมิ้ม…พี่คะ มิ้มอยู่คนเดียวไม่ได้” แต่ขณะความโดดเดียวกำลังจะทำให้เธอเป็นบ้า อ้อมแขนกว้างๆ ก็โอบรวบเอาไว้ก่อนอันดามันจะกลืนกิน
“มิ้ม!…มิ้มโกะจัง”
เธอสะดุ้งจนแทบตายในครั้งที่ 2 กระนั้นน้ำเสียงที่ไม่มีวันลืมกลับทำให้เธอผ่อนคลายลง
“พี่เอก…พี่เอกคะ….พี่เอกคะ ฮื้อๆ”
“ใช่ๆ…พี่เอง…” เอกส่งขวดสก๊อตรังนก ที่มีสื่อรักอยู่ด้านในให้…. มิ้มเปิดอ่าน พลันรอยยิ้มก็ค่อยๆ กระจ่างไปพร้อมกับตัวอักษรทีละตัว…ทีละคำ “อ่านดังๆ ซิ…พี่ไม่ได้ยิน”
“L…O…V….E….ให้สก๊อต…สะกดรัก…พี่เอกกับพี่เซนกิจิรู้กันทั้งหมดใช่ไหม…ใช่ไหม บ้าที่สุด บ้าที่สุดเลย”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แรงทุบหนักๆ ลงบนแผงหน้าอกเหมือนจะมีความสุขมากกว่าความเจ็บปวด… “ถ้าพี่ไม่ใช่ สรพงษ์ ชาตรี มิ้มยังจะรักพี่ได้ไหม”
“ก็พี่เอกคือ เอกตะวัน ตั้งแต่แรกแล้วนิ ไม่ใช่ สรพงษ์ ชาตรี ซะหน่อย”
“เออ…ใช่สินะ พี่ลืมไป…ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
………………………….จบบริบูรณ์……………………..
